 |
|
|
|
DIRTY THREE
|
Αυτή ήταν όντως μια πολύ όμορφη βραδιά. Προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο τώρα στο Ξυλουργείο, παρά πριν λίγα χρόνια στη Μεσόγειο (όσο και αν τότε ήταν ασφυκτικά τίγκα). Αυτό ίσως οφείλεται στον πολύ καλό ήχο (όντως το Ξυλουργείο έχει γίνει πολύ καλό και σε αυτό, συν τα φώτα βέβαια που πια είναι σούπερ), αλλά και στο ότι υπήρχε άμεση οπτική επαφή.
Και το επισημαίνω αυτό γιατί βλέποντας και όχι μόνο ακούγοντας τους DIRTY THREE αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλη και αυθεντική μπάντα είναι.
Καθώς δούλευα ως αργά (όχι βέβαια για το atraktos…) δεν πρόλαβα τους COAL HEART να τους δω, πρόλαβα όμως να πάρω ένα cdάκι τους που είχαν στην είσοδο (ευχαριστώ παιδιά). Ελπίζω σε σύντομη επανόρθωση.
Τώρα τι να περιγράψεις για την εκπληκτική σκηνική παρουσία τριών φοβερών ταυτόχρονα μουσικών. Ο Warren Ellis / βιολί, ο Mick Turner /κιθάρα και ο Jim White / ντραμς, το τρίο από τη Μελβούρνη τα έδωσε όλα.
Το νέο λοοκ του Ellis, με τη μαλλούρα και τα γένια ταίριαζε με το ύφος που ξέρουμε από τους Grinderman, αλλά κυρίως ταίριαζε με αυτό του psycho-φιλοσόφου (σαν τον Προφήτη από ταινία των Μόντυ Πάιθονς). Και αυτό γιατί οι πρόλογοι – παρουσίαση σε κάθε κομμάτι είχαν μια εύθυμη παράνοια. Γελάσαμε όντως πολύ, σίγουρα ο Ellis αυτοσχεδίαζε (δεν πιστεύω και ο ίδιος να θυμάται όλα όσα περιέγραφε). Παράλληλα ίσως ήταν η αναγκαστική διέξοδος για ένα συγκρότημα που επιμένει instrumental (με εξαίρεση κάποια σαν την σχετικά πρόσφατη συνεργασία με Cat Power). Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως πολλά τέτοια instrumental σχήματα δίνουν τεράστιους τίτλους στα κομμάτια τους. Αυτό βέβαια το κάνουν κυρίως τα post συγκροτήματα και αναρωτιέμαι πως νιώθει ένα σχήμα που δημιουργεί εδώ και 14 χρόνια και είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το post?
Δεν είναι ώρα για συγκρίσεις. Το σίγουρο είναι πως ο κόσμος που μισογέμισε το Ξυλουργείο το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης καταευχαριστήθηκε. Ο Warren Ellis έκλεβε την παράσταση με το αφιονισμένο ύφος που ξήλωνε τριχιά τριχιά το δοξάρι του βιολιού του, που κτυπιόταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, που κοντρόλαρε το πάθος του αρπίζοντας πιτσικάτο το βιολί, που σχεδόν το δάγκωνε για να ακουστεί το μουρμουρητό του, που το κτυπούσε με το δακτυλίδι για να συμμετάσχει στον ρυθμό.
Ο Mick Turner ήταν η ήρεμη δύναμη, γυρισμένος σχεδόν προς τα πίσω (πλάι και πίσω) άρπιζε και αυτός, σπάνια τα έχωνε, αλλά εκτόξευε συχνά μέρος της εσωτερικής του έντασης. Τον κοίταζες και σκεφτόσουν πως αυτός είναι στα αλήθεια ζωγράφος (έχει φιλοτεχνήσει όλα τα εξώφυλλα των Dirty Three). Ο δε ντράμερ ο κ. White ήταν ο «ξυπόλυτος πρίγκιπας», όχι μόνο γιατί έπαιζε και πατούσε ξυπόλυτος, αλλά κυρίως γιατί υπήρχαν στιγμές που έπαιζε τόσα αέρινα που νόμιζα πως ήταν κάποιο βατραχάκι που ακροβατούσε πάνω στα πετραδάκια για να περάσει απέναντι τη λιμνούλα! Ε, δεν ήταν βατραχάκι ήταν πρίγκιπας και συχνά το διασκέδαζε, γελούσε (σε μια στιγμή έπαιξε και ένα στρατιωτικό εμβατήριο…), ενώ χρησιμοποίησε με ευλάβεια το ντέφι και άλλα περίεργα που κτυπούσε πάνω στα τύμπανα.
Σίγουρα η διασκευή στο «μια φορά θυμάμαι με αγαπούσες» ήταν η κορυφαία στιγμή της συναυλίας, αλλά το πιο χαρακτηριστικό που μου έμεινε ήταν η «θρησκευτική ευλάβεια» του κόσμου. Παιδιά δεν ακουγόταν κιχ! Ούτε η ανάσα μας. Και ο κόσμος περίμενε μέχρι ο ντράμερ να χαϊδέψει γλυκά γλυκά το τύμπανο, ο Turner να ελευθερώσει όλη την ταλάντωση της χορδής και ο Ellis να ρίξει την σταγόνα ιδρώτα στο πάτωμα, ώστε να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα. Μπράβο και στον κόσμο λοιπόν, που έδειξε τον σεβασμό του (όπως θυμάμαι είχε κάνει πριν λίγους μήνες και στους lanterna).
Μια βόλτα να ξεϊδρώσουν έκαναν και επανήλθαν με 2 κομμάτια από το πολύ καλό παλαιότερο τους album, whatever you love, you are τα lullabye for Christie και some summers they drop like flys. Και έτσι πέρασαν σχεδόν 2 ώρες!
Με το καλό να τους ξαναδούμε! και την άλλη φορά ας φέρουν και κανα cd μαζί τους (ακόμα και τα προσωπικά τους)
Κυριάκος Σκορδάς |
Live
