 |
|
|
|
WOVEN HAND
|
Ένα όνειρο ζωής εκπληρωνόταν. Επιτέλους σε λιγότερο από ώρα ο Γιουτζήν (David Eugene Edwards) και η μπάντα του, φυσική συνέχεια των Sixteen Horsepower, οι Woven Hand θα ήταν μπροστά μας, με σάρκα και οστά για να μας παρασύρουν στη μυσταγωγική τους ατμόσφαιρα του περίεργου αμερικάνικου σκοτεινού τοπίου με τις έντονες αναφορές στη χριστιανική παράδοση, μιας υπαίθρου που βιώνει τη δική της ιστορία και πραγματικότητα, μέσα από τις αφηγήσεις των ιστοριών του εν λόγω κυρίου (με τη βοήθεια του Κυρίου) μιας ζωής τόσο ιδιαίτερης, όσο μοναδική και ιδιαίτερη είναι η μουσική πορεία τόσο των Sixteen Horsepower όσο και των πιο πειραματικών Woven Hand.
9 και κάτι λοιπόν και κατεβαίνουμε τις σκάλες του Αν Club ενώ ο κόσμος είναι ακόμα ελάχιστος ελέω ζέστης και του support γκρουπ Κώστας Στεργίου full band
Η πρώτη έκπληξη, που προκαλεί μια αλγεινή εντύπωση, είναι πως από τα ηχεία του χώρου ακούγεται σε αρκετά υψηλή ένταση για να είναι διακριτικό λάθος , η μουσική των Woven Hand και συγκεκριμένα ο δίσκος Consider The Birds. Πρωτοφανές και πρωτάκουστο. Δεν μου είχε ξανατύχει προ μιας συναυλίας συγκροτήματος να παίζεται ούτε τραγούδι του ιδίου πόσο μάλλον όλος ο δίσκος. «Δεν ξεκινάμε καλά» σκέφτομαι , αλλά περιμένω να με αποζημιώσει η συνέχεια. Που να γνωρίζαμε πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο εκείνη τη νύχτα!
Το support γκρουπ είναι στη σκηνή και απλά το μόνο που καταφέρνει ,με την παρουσία του, τη μουσική και τις διασκευές του Κώστα Στεργίου , πρώην μέλους των Purple Overdose και νυν των Misuse είναι να παρατείνει την αγωνία και την ανυπομονησία μας , και να προσελκύσει ακόμα μερικούς από το κοινό που περίμενε έξω από το κλαμπ.
Τέλος και του support και από τα ηχεία πάλι η μουσική και τα τραγούδια των Woven Hand . Δεύτερη φορά αυτό το ατόπημα, είμαι σχεδόν έτοιμος να διαμαρτυρηθώ στο dj για την απαράδεκτη, δις επιλογή του. Η προσέλευση του κοινού αρχίζει να παίρνει μεγάλες διαστάσεις και λίγο πριν την είσοδο των Woven Hand στη σκηνή,η αίθουσα του Αν είναι σχεδόν γεμάτη.
Ξαφνικά τα φώτα χαμηλώνουν η μουσική σταματά και οι Woven Hand επί σκηνής.
Ο Ντειβιντ Γιουτζήν ¨Εντουαρντ , στην καθιερωμένη καρέκλα του και με την κιθάρα ανά χείρας παίρνει τη θέση του στο κέντρο της σκηνής εν μέσω χειροκροτημάτων και ιαχών του κοινού. Και μετά…
Από τις πρώτες νότες ακόμα καταλαβαίνουμε ότι αυτό που θα ζήσουμε θα είναι κάτι πρωτόγνωρο. Ο ήχος που ακούμε δεν συγκρίνεται σε τίποτα με την (κατ-αναγκαστική) προακρόαση του δίσκου τους. Κρυστάλλινος , μαγευτικός και έντονα ηλεκτρισμένος, η κατάνυξη των συνθέσεων ακολουθείται από μια κιθαριστική ένταση που όμοια της είχαμε να ζήσουμε σε ζωντανές εμφανίσεις συγκροτημάτων άλλου είδους όπως των Red Sparowes και των Mogwai , κανείς δεν πιστεύει αυτό που ακούγεται, από ένα συγκρότημα όπως οι Woven Hand, εκτινασσόμαστε σε μια ηχητική δίνη που συνοδεύεται από την ανεπανάληπτη χροιά της φωνής του Eugene, ο οποίος αποδεικνύει τραγούδι με το τραγούδι ότι κάθε συναυλία πρέπει να είναι πρώτα απ όλα μια κατάθεση ψυχής καθώς ξεβράζει τις λέξεις σα μανιασμένος ωκεανός καθιστώντας μας απροστάτευτα βράχια στην ορμή και τη δύναμη των στίχων και της φωνής του. Δίπλα του ο Pascal Humbert , πρώην και αυτός, των Sixteen Horsepower φροντίζει ώστε να υπερτονίζεται αυτή η δίνη με την ογκώδη μπασογραμμή να σκαρφαλώνει στην σπονδυλική μας στήλη θέλοντας να σπάσει ένα ένα τα οστά που μας κρατούν ακόμα όρθιους .
White Bird και απογειωνόμαστε, το ξέσπασμα ορμητικό ακολουθείται από στιγμές ενδοσκόπησης σε πιο πειραματικές εκτελέσεις, λυτρωτικές μορφές και εκφράσεις χαραγμένες στον ιδρώτα του προσώπου του μοναδικού αυτού τραγουδιστή - ποιητή - performer που σε πείσμα των καιρών ακολουθεί τη μοναχική όσο και αληθινή του πορεία ζωής και αυτό κατανοείται πλήρως από ένα κοινό έρμαιο στα χέρια της γνωστικής εμπειρίας και της ειλικρίνειας του, που ζητωκραυγάζει και επευφημεί με αδιάκοπα χειροκροτήματα στο τέλος του κάθε κομματιού.
Με αποκορύφωμα το πρώτο ενκόρ .Ο Γιουτζήν έρχεται επί σκηνής μόνος με κάτι σαν «κιθάρα-μαντολίνο», να μοιραστεί μαζί μας το Black Soul Choir των Sixteen Horsepower με τον κόσμο πλέον σε εκστατικές εκφάνσεις , να τραγουδά με ανείπωτο πάθος το ρεφρέν. Every man is evil yeah … η ατμόσφαιρα θυμίζει συγκέντρωση φανατικών πιστών εν ώρα όρκου πίστης στον πνευματικό τους ηγέτη. Και αυτός είναι εκεί ταπεινός και ηγετικός, να μας παρασύρει σε στιγμές ψυχικής ανάτασης και συνάμα πνευματικής αλλοφροσύνης.
Τελειωτικό χτύπημα η εκτέλεση του Dirty Blue με την αδρεναλίνη να ξεχειλίζει στα ογκώδη ξεσπάσματα του τραγουδιού και το τέλος μας αφήνει όλους εμβρόντητους, με όση φωνή μας έμεινε να φωνάζουμε για περισσότερο, να ουρλιάζουμε να παραληρούμε …
«…Ευτυχώς δεν ήταν όνειρο» σκεφτόμασταν, πάνω στο τρένο στο ταξίδι της επιστροφής όταν αίφνης μάθαμε για καθυστέρηση λόγω πυρκαγιάς στα βουνά πριν το Λειανοκλάδι . Σχεδόν συνειρμικά μας ήρθε στο μυαλό ένα υποθετικό ξεκίνημα « Έβαλαν φωτιά με την εμφάνιση τους οι Woven Hand στη Ελλάδα…»
Κείμενο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Κ.
PHOTOS: ZEUGOLATOR
Atraktos.Net |
Live
