THE RIVER AND THE FENCE KEENE POETA NEGRA 2/7/2007

Μόλις ένα Α χωρίζει ορθογραφικά τους Έλληνες Keene από το διάσημο βρετανικό συγκρότημα, αλλά κατά τη γνώμη μου πολλά ΑΑΑ κλάσης στοιχεία είναι αυτά που υπερτερούν στους συμπατριώτες μας, που με μπόλικη σπουδή δημιούργησαν ένα τόσο όμορφο άλμπουμ.

Το THE RIVER AND THE FENCE είναι το ντεμπούτο τους, που κυκλοφορεί από την απύθμενου γούστου εταιρεία της Poeta Negra . Ένας δίσκος instrumental που για περισσότερα από τρία τέταρτα της ώρας εκτίθενται ιδέες που βράχηκαν από την κεντρική φλέβα της post και της electronica, με τρόπο που να ακούγονται σύγχρονοι, ξεκάθαροι σε αυτό που επιδιώκουν. Δεν διέκρινα το φευγάτο ύφος του πειραματισμού, που ξεκινάει μια ιδέα και όπου φθάσει. Οι συνθέσεις είναι καλά δομημένες, δεμένες γύρω από έναν κεντρικό ιστό, μιας επαναλαμβανόμενης λούπας, πάνω στην οποία με επάλληλο τρόπο εναποτίθενται ήχοι. Με έναν τρόπο σεβάσμιο, όπως οι ινδουιστές στερεώνουν τα φρούτα που θα προσφέρουν στους θεούς τους.

Το μινιμαλιστικό στοιχείο δεν έχει αφαιρετική προσέγγιση, αλλά αντίθετα προσπαθεί να συνδυάσει τα απολύτως απαραίτητα. Για αυτό και ο κάθε ήχος που προστίθεται πάνω στο αργό κατά γενική ομολογία τέμπο, έρχεται σιγά και προσεχτικά, πατώντας σχεδόν στις μύτες μη τυχόν και χαλάσει την αρμονία ή γκρεμίσει το ακροβατούμενο μουσικό οικοδόμημα.

Δίσκος που θα τον ακούσεις ευχάριστα ακόμα και κάποιο καυτό απόγευμα του καλοκαιριού, όπου η χαλαρωτική άποψη των Keene, θα μπει μέσα στο δωμάτιο σου για να γυρίσει στο κέντρο του, σαν τις μύγες που έκκεντρα εισβάλλουν στα σπίτια μας.

Δυνατές στιγμές του δίσκου, είναι οι παρουσίες του βιολοντσέλου, που πάνω σε χαμηλότονες παραμορφώσεις προσδίδουν ένα σκοτεινό δραματικό στοιχείο. Η μελαγχολική διάθεση είναι έντονη, δεν είναι δα και δίσκος για να ξεσαλώσεις (για αυτό διάλεξε τους ανορθόγραφους βρετανούς). Οι ιδέες που μακρόσυρτα εξελίσσονται χωρίζονται από μονόλεπτα ιντερλούδια με λιτά μπλιμπλίκα.

Εντυπωσιακό κομμάτι είναι το river (που έχει ακόμα και κάτι από την μαγεία των Rachel’s), που ειλικρινά μπορεί να σε μαγνητίσει και να σε βυθίσει στον καναπέ σου, μαζί με πολλές σκέψεις για τις χαμένες ευκαιρίες, αγάπες, επιλογές, προτάσεις στο στοίχημα, και ότι άλλο νομίζεις πως άργησες να διαλέξεις.

Σπουδαίο και πομπώδες στο άριστο του μέτρου το stroked trees, εντυπωσιακό ξεκίνημα με το άρπισμα του patched.

To κλειστοφοβικό cave of error (η σπηλιά του φόβου) είναι ένα ελεγειακό υπερφορτωμένο πόνημα, μοναχικό όμως σαν το τεράστιο φορτίο μεγαβάτ που ταξιδεύει στις πλαγιές μέσα από σκελετούς πυλώνων, η αταίριαστη συμβίωση του high tech μέσα στη φύση δημιουργεί, όπως είναι επόμενο, φόβο, γιατί όλα αυτά είναι τόσο εύθραυστα.

Γενικά αφήνεται χώρος ώστε να εκφραστούν όλα στο απόλυτο εύρος, ακόμα και οι απλοί φυσικοί ήχοι, σαν υποχρέωση της αντίληψης μιας μέγιστης ταλάντωσης, που με το μένος μιας φυσικής δύναμης υποχρεούται να σβήσει σαν νατουραλιστικό fadeout. Τα όποια space ίχνη είναι ο λογικός αυλόγυρος, που νομοτελειακά θα περικλειστούν μέσα στον φράκτη και θα σφραγιστούν με το κομμάτι του the fence. Ένας ήχος σαν της καμπάνας πάλλεται και ανοίγει με ορμή μια τεράστια θλίψη, σαν αυτή που δεν σε αφήνει να καταπιείς το σάλιο σου, που αρνείται την εισπνοή, που αντιδρά με οδύνη στην οδύνη. Ευτυχώς σαν λύτρωση έρχεται ένα διακριτικό τέμπο 2,5 λεπτά πριν ολοκληρωθεί αυτός ο καταθλιπτικός φράκτης και σαν χάδι αληθινό καταπραΰνει τα βαριά συναισθήματα. Στο τέλος όμως και πάλι μόνος θα είσαι και θα κλάψεις παρέα με τις στάλες της βροχής.

Οι Keene είναι τα ελληνικά μουσικά ρίχτερ απέναντι στη μεγαλειώδη κλίμακα του Μαξ Ρίχτερ, και είναι ικανοί να σε συγκλονίσουν συθέμελα. Μπές κάτω από το επιπλάκι του cd player σου και απόλαυσέ τους άφοβα!

Κυριάκος Σκορδάς