HURRICANE FESTIVAL 2007 24/6/2007 Scheessel, Γερμανία 5/7/2007

HURRICANE FESTIVAL 2007

22-24 Ιουνίου

Scheessel, Γερμανία

Έπειτα από δύο καλοκαίρια σε βρετανικά μουσικά φεστιβάλ, φέτος επέλεξα το Hurricane, επί γερμανικού εδάφους αυτή την φορά. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι έβγαινε πολύ πιο οικονομικά σε συνδυασμό φυσικά με το γεμάτο και δυνατό line up. Προσγειωθήκαμε στην Βρέμη και από εκεί με τραίνο (περίπου 40 λεπτά απόσταση) βρεθήκαμε στο χωριό του Scheessel. Από τον σταθμό χρειάστηκε να περπατήσουμε κοντά στα 2 χλμ. μέχρι την είσοδο μας στο festival. Μαρτυρικές και συνάμα διασκεδαστικές στιγμέςׂ μετά το ταξίδι, με τις αποσκευές ανά χείρας, την βροχή να πέφτει ακατάπαυστα και την θερμοκρασία κοντά στους 15 βαθμούς όταν εκείνη την στιγμή στην Θεσσαλονίκη άγγιζε τους 40! Φορέσαμε τα βραχιολάκια, στήσαμε τις σκηνές μας και ήμασταν πλέον ένα κομμάτι του φετινού Hurricane Festival.

Από το 1997 μέχρι σήμερα το festival συμπληρώνει δέκα χρόνια ζωής και καλύπτει κυρίως το μουσικό κοινό της βόρειας Γερμανίας, ενώ το Southside την αντίστοιχη νότια. Μιλάμε για δύο αδερφικά festival με την ίδια διοργάνωση, ημερομηνία και συγκροτήματα (κάτι σαν τα βρετανικά Reading/Leeds).

Φέτος διάβαζα στην ιστοσελίδα του, ότι έβγαλαν περισσότερα εισιτήρια. Τελικά sold out δεν έγινε, αν και συγκέντρωσε περισσότερο από 55.000 μουσικόφιλους. Δύο μεγάλες κεντρικές σκηνές (Blue & Green) που ευτυχώς η απόσταση ανάμεσα τους καλυπτόταν μόλις σε πέντε λεπτά, και η κλειστή Coca Cola Soundwave Tent.

Ας δούμε όμως τώρα τι ακούσαμε, ποιους απολαύσαμε, σε ποιους βαρεθήκαμε και ποιες ήταν οι εκπλήξεις του τριημέρου:

Παρασκευή 22 Ιουνίου

Το group που θα άνοιγε το festival οι Death By Kite από την Κοπεγχάγη. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι παίζουν και πραγματικά τα χρειάστηκα. Το τρίο αποτελούσαν δύο τύποι (ντραμς / κιθάρα-φωνητικά) και μια κοπελίτσα στο μπάσο που σίγουρα στο δωμάτιο της έχει 29 αφίσες της Kim Gordon των Sonic Youth. Θορυβώδες εναλλακτικό indie rock που χωρίς ιδιαίτερα και catchy ρεφρέν, έως καθόλου, κατάφεραν και σε έπαιρναν μαζί τους ώστε μετά το 25λεπτο set τους να φωνάζεις “we want more” σε μια σκηνή που εκείνη την στιγμή με το ζόρι είχε 50 άτομα! Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν γύρισα (μετά το μπάνιο φυσικά!) ήταν να ψάξω αν έχουν κυκλοφορήσει κάτι. Λοιπόν το ντεμπούτο album τους λέγεται “Dragen Letter”, βγήκε τον Απρίλιο και όσοι πιστοί μάλλον μέσω online παραγγελίας θα το βρείτε.

Πέρασα μια βόλτα να δω τις βρετανίδες Mc Queen, αρκετά σκληρές και γκαζιάρικες για την ώρα, ιδιαίτερα συμπαθείς, αλλά προτίμησα κάτι πιο “φλώρικο” και indie, ώρα για τους The Rakes. Τους είχα ξαναδεί πέρσι, τώρα όμως είχαν και νέο δίσκο - “Ten New Messages” - οπότε το βάρος θα έπεφτε λογικά πάνω σ `αυτόν, όπως και έγινε. Προσπάθησαν, ο frontman Alan Donohoe έκανε τα πάνδεινα να ανεβάσει το κοινό με τις χορευτικές και θεατρικές κινήσεις του σώματος του αλλά μέχρι εκεί. Περίμενα περισσότερα από ένα συγκρότημα που μου άρεσαν και τα δύο album τους αλλά ζωντανά δύσκολα φτάνουν στο σημείο να σε ξεσηκώσουν, ίσως σε ένα μικρό club η κατάσταση να ήταν αρκετά διαφορετική. Οι Les Rita Mitsuko ήταν ότι καταλληλότερο και χαλαρό για να χαθώ στα δεκάδες μαγαζιά με ρούχα, cds, επίσημα προϊόντα των groups, να φάμε και κάτι για να συνεχίσουμε εξίσου δυναμικά.

Συνέχεια με τους Snow Patrol σε ένα best of setlist (Chasing Cars, Hands Open, Shut Your Eyes, Run, Spitting Games, It`s Beginning to Get me) στηριγμένο φυσικά στα δύο τελευταία τους album “Final Straw” και “Eyes Open”, με ένα κοινό να τραγουδάει και να συμμετέχει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αν και δεν το περίμενα ήταν μακράν από τις καλύτερες εμφανίσεις του τριημέρου, στηριγμένοι πάντα στην τεράστια εμπορική επιτυχία των τελευταίων ετών, συνάμα όμως τόσο ευδιάθετοι και γεμάτοι αυθορμητισμό απέδειξαν ζωντανά γιατί τόσος λόγος για δαύτους.

Αντιθέτως στην συνέχεια με τους Αυστραλούς JET άλλα περίμενα και άλλα είδα. Δεν ξέρω...να σας πω την αλήθεια ψιλοβαρέθηκα. Ίσως επειδή δεν μου άρεσε το δεύτερο cd τους, ίσως επειδή με πείραξε εκείνο το cheeseburger που το χρυσοπλήρωσα κιόλας, αλλά μου φαίνεται ότι παραμένουν απλά το group με το “Are you gonna be my girl”. Περίμενα πιο “πολύ βρωμιά και αλήτικο rock” που στην τελική ακόμα τα ψάχνω.

Κατευθυνόμαστε στην άλλη μεγάλη ανοιχτή σκηνή όπου θα ανέβαινε το νέο project του Damon Albarn (Blur, Gorillaz), The Good, The Bad & The Queen. O κόσμος λιγοστός, σκηνικό και φωτισμός που σε παρέπεμπε στο τι θα επακολουθούσε και σε έβαζε για τα καλά στο κλίμα του live. H σκηνή γεμίζει με μεγάλες μουσικές προσωπικότητες, Albarn – Paul Simonon (The Clash) – Simon Tong (Verve), εντυπωσιακά ψηλά καπέλα και εγώ να αρχίζω να ξανασκέφτομαι αν τελικά θα τους αφήσω για τους Beastie Boys. (μετά το live το cd δεν έχει ξεκολλήσει, ενώ δεν του είχα δώσει την όποια σημασία και προσοχή τελικά του άξιζε) Έπειτα από 45 λεπτά και ενώ είχα ακούσει τα εξαίσια “History song”, “Northen Whale” και “Kingdom of doom” με τον Damon στο πιάνο με βαριά την συνείδηση μου φεύγω προσπαθώντας να συνέλθω και να αλλάξω διάθεση για τους Beastie Boys. Οι Νεοϋορκέζοι έκαναν ένα εκρηκτικό show με την πλειοψηφία του κοινού να παρασύρεται σε ένα ασταμάτητο χορό. Δεν παρέλειψαν να παίξουν όλες τις επιτυχίες τους με τα “Intergalactic” και “Sabotage” να κλείνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την εμφάνιση τους. Στα αρνητικά η ασυνήθιστα χαμηλή ένταση που έκανε τις πίσω σειρές, όπου βρισκόμουν κιόλας, να ακούμε με ιδιαίτερη δυσκολία. Τελικά στριμώχτηκα μετά κόπων και βασάνων κάπου σχετικά στην μέση, όπου εκεί πέτυχα (μπορεί και την μοναδική) παρέα Άγγλων να γκαρίζουν με τις μπύρες στο χέρι!

Κλείσιμο της ημέρας με τους Queens Of The Stone Age. Για 90 λεπτά ο Josh Homme και η παρέα του τα έδωσαν όλα μοιράζοντας το set τους σε καινούργια κομμάτια από το «Era Vulgaris» -που ο κόσμος δεν έδειξε να τα έχει αφομοιώσει ακόμα - και παλιότερα όπως τα “In My Head”, “ Little Sister”, “ Go with the Flow”, “ Burn the Witch” και “Feel good hit of the summer”…και όλοι εμείς κατάκοποι πλέον από την κούραση και το χοροπηδητό να επιστρέφουμε στο camping.

Σάββατο 23 Ιουνίου

Με το που ανοίγω τα μάτια το πρώτο που σκέφτομαι, είναι ότι σήμερα θα δω τους INTERPOL, καταλυτικός λόγος που διάλεξα να πάω. Καλημέρα με βρετανικό indie, παραγωγής NME 2007, μιλάω για τους Mumm-Ra. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν και το «These Things Move in Threes», ακούγεται ευχάριστα δεν λέω, ορεξάτοι στην σκηνή, μοδάτοι είναι, μπορούν να καταφέρουν αρκετά. Συγκαταλέγομαι στους “σκληροπυρηνικούς” που τους είδαμε, αφού εκείνη την στιγμή έπιασε καταιγίδα και η λάσπη έφτανε αρκετά πάνω απ` τον αστράγαλο! Με τις τέσσερις κινεζούλες δίπλα μας να ξέρουν όλα, μα όλα τα κομμάτια τους απέξω οι Mumm-Ra ήταν το καλύτερο ξύπνημα που είχαμε. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσες φορές έχω ακούσει τα “Honest Mistake” και “Unconditional” είτε σπίτι είτε έξω. Μου άρεσαν αρκετά, δεν το κρύβω. Τhe Bravery λοιπόν, από Νέα Υόρκη. Η πρώτη μου βασική απορία είναι γιατί κυκλοφόρησαν δεύτερο δίσκο, συμβόλαια κτλ. θα μου πείτε, ίσως απ τα χειρότερα της χρονιάς. Ζωντανά τώρα, άφησαν στην άκρη τις ποζεριές του παρελθόντος αλλά και πάλι δεν υπάρχουν. Φωνητικά ο Sam Endicott αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν! Οι συγκρίσεις που γινόταν παλιότερα με τους The Killers μου φαντάζουν απλά αστείες.

Από Σουηδίας μεριά έρχεται η εμφάνιση έκπληξη των The Sounds. Maja Ivarsson….απίστευτη τύπισσα, αληθινή performer με τα ψιλοτάκουνα και το καυτό σορτσάκι της χόρεψε, σκαρφάλωσε, χτυπιόταν, έκανε τα ακροβατικά της σε ένα μείγμα electropop με rock ταμπεραμέντο και ψυχή. Απ την στιγμή που το μετέδωσε αυτό και στο κοινό στήθηκε ένα απ τα καλύτερα party του τριημέρου!

Αλλαγή νότας τώρα, έρχονται οι Mogwai. Τους είχα ξαναδεί θυμάμαι στον Μύλο στην Θες/νίκη όποτε ήξερα τι να περιμένω. Για ακριβώς μια ώρα “φύγαμε” ενώ συνεχιζόταν το ψιλόβροχο και είχε εμφανιστεί και ο ήλιος. Μαγευτική εικόνα συνδυασμένη με τις μουσικές τους.

Η κατάσταση αυτή όμως (ήλιος-βροχη-ήλιος) δημιούργησε μικροπροβλήματα και χρονική καθυστέρηση στο στήσιμο της σκηνής για τους Arcade Fire. Όταν όμως γίνεται κάτι τέτοιο σε Μεγάλα festival την πληρώνει το ίδιο το group και το πρόγραμμα παραμένει όπως έχει. Έτσι απολαύσαμε τους Καναδούς ένα τέταρτο λιγότερο από ότι προβλεπόταν. Πραγματική μουσική πανδαισία, δεκάδες όργανα, δέκα άτομα επί σκηνής ο καθένας μοναδική προσωπικότητα, κανείς δεν “ακολουθεί” ουσιαστικά κάποιον, δέκα front man/women. Καλύτερες στιγμές τα “Rebellion (Lies)” και “No Cars Go”.

Μένω στην ίδια σκηνή για να δω τους Bloc Party, δεύτερη φορά τον ίδιο μήνα. Ενώ σε κλειστό χώρο ήταν φανταστικοί, αυτή την φορά δεν τους ευχαριστήθηκα τόσο. Τους ταιριάζουν πολύ περισσότερο τα club και να γίνεται ο χαμός, παρά σε festival με τους μισούς να φοράνε μπλουζάκια Incubus και Marilyn Manson όπου ακολουθούσαν. Απλά μου φάνηκε ότι και το ίδιο το συγκρότημα ήταν πολύ διαφορετικό, κάπως πιο σφιγμένοι, πιο μαζεμένοι, αλλά παρόλα αυτά επιμένω ότι live κάτω από άλλες συνθήκες είναι εκπληκτικοί.

Εμπρός καλά μου ποδαράκια και τρέχουμε να προλάβουμε τους Manic Street Preachers. Δεν ξέρω αν έφταιξε ότι μια μέρα πριν άλλαξαν θέση στο line up με τους Bright Eyes και δεν το έμαθε το κοινό -γιατί και στα προγράμματα που έδιναν είχαν λάθος την ώρα εμφάνισης τους- αλλά φανταζόμουν περισσότερο κόσμο. Όλα τα κομμάτια τους σταθμοί ήταν εκεί, άνοιξαν με το “You Love Us” και συνέχισαν με τα “You Stole The Sun From My Heart”, “ If You Tolerate This..”, “Motorcycle Emptiness”, αλλά και την πρόσφατη εμπορική επιτυχία που γνώρισαν με το “ Your Love Alone Is Not Enough”. Με τον Nicky Wire να αλωνίζει την σκηνή με το καλοπροσεγμένο make up του και τις πούλιες κρεμασμένες στο μικρόφωνο του, και έναν James Dean Bradfield να φαντάζει ότι δεν τον αγγίζει ο χρόνος, δείχνουν ότι ζωντανά τουλάχιστον το έχουν ακόμα.

Πέφτουν οι ρυθμοί και ανεβαίνει στην σκηνή ο Conor Oberst και οι Bright Eyes. Κιθάρες, πλήκτρα, ντραμς, βιολιά, ακορντεόν, τρομπέτα, μαντολίνο, και καμιά 10-15 άτομα κάποιες στιγμές όλοι ντυμένοι στα λευκά συμπλήρωναν την ζωντανή εμφάνιση του group. Αν και κάποια στιγμή κουράστηκα λιγάκι, ευτυχώς ήρθε το “Four Winds” να με βγάλει από το λήθαργο που παραλίγο να πέσω. Ήταν πάντως πολύ ωραία συναυλία, δεν θέλω να τους αδικήσω στο βωμό των Interpol που περίμενα!

Η ώρα έδειχνε 00:30, τι καταλληλότερη για μια συναυλία των Interpol. Οι διοργανωτές του festival το είχαν βάλει για τα καλά σκοπό να μας ανεβάσουν την αγωνία και την προσμονή για το live, παίζοντας αυτές τις δύο μέρες κάθε 20 λεπτά περίπου στις γιγαντοοθόνες το trailer για το νέο album του group “Our Love To Admire” (κυκλοφορεί 10 Ιουλίου). Έχοντας ένα πιστό κοινό στην Γερμανία όπου ζητωκραύγαζαν για να βγουν, οι φιγούρες των Paul Banks, Carlos D, Daniel Kessler και Sam Fogarino κάποια στιγμή ξεχώρισαν στο σύννεφο καπνού που είχε δημιουργηθεί. Χωρίς πανό από πίσω, οθόνες, ρομποτικά συστήματα κτλ., χωρίς -και νομίζω οι μόνοι- αυτοκόλλητα διαφημίσεις χορηγών του festival στα μόνιτορ τους, χωρίς καλωσορίσματα και άλλες τυπικούρες ακούγεται το νέο “Pioneer to the falls”. “Mammoth” και “Heinrich Maneuver” τα υπόλοιπα καινούργια. Μακάρι να τους έβλεπα λίγους μήνες μετά όπου θα παίζουν φαντάζομαι περισσότερα καινούργια, για να ακούσω και τα “Scale”, “Pace Is The Trick” και άντε γεια σας με το “Lighthouse”. Αν πω ότι είναι το καλύτερο αυτήν την στιγμή συγκρότημα μετά το 2000 τουλάχιστον θα`μαι υπερβολικός; Μάλλον όχι. Χωρίς ιδιαίτερους πειραματισμούς ζωντανά, σοβαροί και μετρημένοι, βγήκαν -τα είπαν- είπε ο Banks 13 ευχαριστώ και την έκαναν. Ναι έτσι τους θέλω και μακάρι να μην αλλάξουν ποτέ. Ένα τόσο απλό στο γυμνό μάτι σκηνικό και ταυτόχρονα μεγαλειώδες και συναρπαστικό. Setlist: Pioneer to the falls, Obstacle 1, NARC, Say Hello to the Angels, Take you on a cruise, Mammoth, Slow Hands, The Heinrich Maneuver, Evil, Not Even Jail, PDA, Length of Love, Stella was a diver and she was always down.

Κυριακή 24 Ιουνίου

Τελευταία και πιο χαλαρή ίσως μέρα. Ξεκινήσαμε με τους Howling Bells. Αράξαμε σε μια γωνιά που διακρίναμε ίχνος από γρασίδι και τους απολαύσαμε από εκεί. Στο set τους διάρκειας μόλις 20 λεπτών, πρόλαβαν να παίξουν πέντε κομμάτια αν θυμάμαι καλά με το “Setting Sun” να κλέβει τις εντυπώσεις. Γυναικεία φωνητικά που μου θύμιζαν αρκετά PJ Harvey, μια χαρά ήταν. Αλλαγή σκηνής για The Blood Arm. Ερχόταν με τα hits “ Do I Have Your Attention?” και “Suspicious Character”, ενώ το κοινό έδειξε ενθουσιασμένο με το που εμφανίστηκαν. Ο frontman κατέβηκε από την σκηνή και χάθηκε μέσα στο κοινό τραγουδώντας, έπαιξαν και με τον κόσμο όπως “αρμόζει” σε festivals, γενικά όλοι χαρούμενοι και ευχαριστημένοι έμειναν. Πέρα όμως από αυτά δεν κρατάμε κάτι το ιδιαίτερο. Η Juliette & The Licks που ακολούθησε μάλιστα. Βέβαια δεν φορούσε κάτι extreme, ούτε έκανε stage diving αλλά δεν πειράζει εμείς την αγαπάμε όπως και να χει. Ξέχασα τους κεφάτους και χαμογελαστούς La Vela Puerca που με τους ska rock ρυθμούς τους, απευθείας από την Ουρουγουάη, μας αναστάτωσαν όλους, έδωσαν μια άλλη πνοή στο festival, μύρισε για λίγο καλοκαιράκι. Συνεχίζω με Kings Of Leon. Πέρασαν δύο χρόνια από την τελευταία φορά που τους είχα δει, αλλά οι εντυπώσεις μου είναι πάλι ίδιες. Το πρώτο cd μου άρεσε, το δεύτερο λιγότερο, το τελευταίο το έχω ακούσει μόλις δύο φορές και δεν μου έχει αφήσει κάτι θετικό ακόμα. Ζωντανά ένοιωσα ότι ακούω το ίδιο κομμάτι για 35 λεπτά. Ίχνος ενέργειας αγγίζοντας μερικές φορές το σημείο του κουραστικού. Σίγουρα οι fan τους θα γούσταραν, εγώ πάλι κατευθύνθηκα στην κλειστή σκηνή, στους δικούς μας Raining Pleasure (δυστυχώς δεν πρόλαβα νωρίτερα να δω και τους Cyanna). Έχουν αφήσει για τα καλά πλέον τον pop ήχο τους, αγριεύουν οι κιθάρες και γενικά ο κόσμος τους χειροκρότησε δείχνοντας να αφήνουν θετικά στοιχεία. Τους εύχομαι τα καλύτερα και για το μέλλον.

Από το Birmingham της Αγγλίας έρχονται οι Editors, που τους είχαμε απολαύσει και στο περσινό Rockwave Festival. Προσωπικά μου άρεσε το νέο τους album, έτσι είχα ένα λόγο παραπάνω να περιμένω την εμφάνιση τους. Κλασικά ο Tom Smith έδινε παράσταση πάλι…αγκαλιαζόταν, δαγκωνόταν, “πάλευε” με την κιθάρα του ενώ ταυτόχρονα έπαιζε πλήκτρα κτλ. Δεν με απασχολεί τόσο αν αντιγράφει τους Cure ή τους Joy Division, εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι πρόκειται για έναν χαρισματικό και ταλαντούχο μουσικό, με καλή φωνή που μπορεί και “παίζει” μαζί της σε οποιοδήποτε τόνο. Πάνω στην σκηνή όμως σαν εικόνα group μου φαίνεται ότι κάτι τους λείπει, τείνει να γίνουν μερικές φορές “one man show” με τους υπόλοιπους τρεις απλά να συμμετέχουν.

Κάτι επίσης “ελληνικό” για την συνέχεια με τους Placebo, που για τον λόγο ότι έρχονται συχνά στην χώρα μας τους αντιμετωπίζουμε μερικές φορές σαν κάποιο τυχαίο group. Μακάρι να έρχονται κάθε χρόνο, δεν είναι αυτό το ζήτημα, το θέμα είναι να βλέπουμε και άλλα φρέσκα ονόματα της μουσικής σκηνής. Αυτό όμως δεν θα λυθεί με το να μην έρχονται οι Placebo! Πρώτη φορά λοιπόν τους έβλεπα εκτός συνόρων και ειλικρινά ένοιωσα ότι είναι μεγάλο συγκρότημα και κέρδισαν τον σεβασμό και εκτίμηση μου. Είχαν το ίδιο setlist με αυτό της Θες/νίκης το προηγούμενο μήνα, αλλά τους χάρηκα πολύ περισσότερο.

Τα καρό παντελόνια, οι κέλτικες φούστες και τα πράσινα t-shirt όλο και άρχιζαν να συνωστίζονται. Ακολουθούσαν οι Dropkick Murphys από την Βοστόνη, που κατάφεραν να ξεχωρίσουν με τον μοναδικό τους ήχο από την χρήση της γκάιντας. Είχαν με διαφορά τους πιο πιστούς και εκδηλωτικούς οπαδούς του τριημέρου, μέχρι που παρασύρθηκα και στο τέλος γούσταρα και εγώ, όταν πριν το live ήταν μετρημένες οι φορές που τους είχα ακούσει.

Ένα 20λεπτο πριν ολοκληρώσουν την εμφάνιση τους αλλάξαμε για τελευταία φορά stage για να βρεθούμε μπροστά σε ένα από τα εναπομείναντα μεγάλα rock συγκροτήματα της εποχής μας, τους Pearl Jam. Κάπως έτσι άλλωστε έπρεπε να κλείσει το φετινό Hurricane. Κοντά στις 60.000 άτομα βρέθηκαν όλοι μαζί, ίσως η πρώτη φορά, και τραγουδήσαμε όλοι μαζί παρέα με τον Eddie Vedder (χτύπησε και το γόνατο του στο encore όταν και κατέβηκε να χαιρετήσει τον κόσμο!) τα “Why Go”, “Save You”, “Jeremy”, “Rearviewmirror”, “Even Flow”…Τράβηξαν την εμφάνιση τους μισή ώρα παραπάνω (κοντά στις 2 ώρες σύνολο) που αν ήταν στο χέρι τους είμαι σίγουρος ότι θα έπαιζαν άλλο τόσο.

Υ.Γ. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που 1000 περίπου άτομα το βράδυ της Κυριακής μετά τις συναυλίες, τραγουδούσαν στην club tent στο χώρο του camping, το “Fuck Forever” των Babyshambles με δύο χορεύτριες να λικνίζονται αισθησιακά σε υπερυψωμένα stages!

Κείμενο – Φωτογραφίες: Απόστολος Κατσαβριάς

Atraktos.Net