Ο ιός Κοκσάκι με έσωσε. Κανονικά θα ήμουν εκτός Θεσσαλονίκης την Πέμπτη 25 Απριλίου, αλλά ο ιός δεν με άφησε να μετακινηθώ. Μου έδωσε, όμως, την ευκαιρία να βρεθώ στην Αποθήκη του Μύλου στη συναυλία των νεοϋορκέζων Mercury Rev. Το αμερικάνικο συγκρότημα ήρθε για πρώτη φορά στην πόλη μας και θα στενοχωριόμουν πολύ, αν δεν τους έκανα την τιμή να παραβρεθώ στην εμφάνισή τους.

Και τι εμφάνιση, μάλιστα! Οι Mercury Rev έδωσαν στους παρευρισκόμενους ό,τι καλύτερο μπορούσαν και μας άφησαν άναυδους τόσο με το εκπληκτικό τους παίξιμο, όσο και με την φοβερή σκηνική τους παρουσία, ειδικά του Jonathan. O Jonathan Donahue είναι ο ορισμός του χαρισματικού ηγέτη για ένα συγκρότημα. Ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή, ένας μαέστρος, ένας περφόρμερ. Ένας άνθρωπος που έκανε πολύ κόσμο να παραληρεί μέσα στο συναυλιακό χώρο. Μια φυσιογνωμία τόσο συμπαθητική, με ένα χαμόγελο πάντα στο στόμα. Και όποτε χρειαζόταν, με εκπληκτικό παίξιμο στην κιθάρα.

Ο τραγουδιστής των Mercury Rev μας έδωσε κάποιες απολαυστικές στιγμές κατά τη διάρκεια της δίωρης συναυλίας. Όπως αυτή στο Tides Of The Moon, με το φτερούγισμά του πάνω στις εναλλαγές των φωτισμών. Ή με το φοβερό κλείσιμο της συναυλίας με το The Dark Is Rising, όπου έλαβε χώρα το αποκορύφωμα του συνδυασμού υποκριτικής και μουσικής από την πλευρά του, και πάλι με τη βοήθεια των φωτισμών. Γενικά, τα φώτα δώσανε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας τη δική τους παράσταση. Ήταν τόσο αρμονικά δεμένα με τα τραγούδια, που ίσως χωρίς αυτά να μην είχε υπάρξει τέτοιος ενθουσιασμός.

Από εκεί και πέρα, η συναυλία δεν ήταν μόνο ο Jonathan. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας απέδειξαν το πόσο καλοί μουσικοί είναι, ερμηνεύοντας με ξεχωριστό τρόπο τα κομμάτια. Φοβεροί ήταν οι δύο, σχεδόν όμοιοι, πληκτράδες, που ήταν στημένοι με τέτοιο τρόπο στη σκηνή σαν να ήταν ο ένας ο καθρέφτης του άλλου. Μετά το τέλος και του μισάωρου encore, όλος ο κόσμος είχε πειστεί για την αξία τούτης της μπάντας.

Την εκπληκτική αυτή συναυλία των Mercury Rev, άνοιξαν οι Κάθοδος Των Μυρίων. Ένα συγκρότημα, που δεν είμαι σίγουρος ότι ταίριαζε στο όλο κλίμα, όμως, παρόλα αυτά, ήταν και πάλι συνεπές σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Να παίζει δυναμικά και όμορφα τα τραγούδια του.

Όσον αφορά πάντως την προσέλευση του κόσμου, αυτή μάλλον πρέπει να κριθεί με επιείκεια, μιας που ο ιός Κοκσάκι πρέπει να αποθάρρυνε αρκετούς να κλειστούνε τόσες ώρες σε έναν ασφυκτικά γεμάτο χώρο. Έτσι, η Αποθήκη δεν γέμισε κι εμείς ήμασταν ευχαριστημένοι που είχαμε και λίγο χώρο για να αναπνεύσουμε.

Αναμένουμε ότι οι ευχαριστίες του Jonathan προς εμάς, καθώς και τα λόγια του περί εκπληκτικού κοινού θα πιάσουν τόπο και θα βλέπουμε περισσότερα συγκροτήματα από εδώ και πέρα στην πόλη. Τι λέτε κι εσείς εταιρίες διοργάνωσης συναυλιών;

Κώστας Παπασπυρόπουλος