ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ (ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ 2007) 22/7/2007

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ

(ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ 2007)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΕΚΤΡΑ

Υπάρχει μία φωτογραφία του Περικλή Κοροβέση που κυκλοφορεί στο Ιντερνέτ την οποία είδα κάνοντας έρευνα γι’ αυτόν την πρώτη φορά που σας «έγραψα» για το έργο του. Μόλις την είδα μια λέξη μου καρφώθηκε στο μυαλό: «μελαγχολία» και μ’ αυτή τη λέξη την αποθήκευσα στον υπολογιστή μου (τελικά δεν τη χρειάστηκα τότε).

Αυτή τη συγκεκριμένη φωτογραφία διάλεξε ο συγγραφέας για να συνοδεύσει το βιογραφικό του στην επανέκδοση του θρυλικού βιβλίου του «Ανθρωποφύλακες» φέτος 40 χρόνια από την άνοδο της Χούντας, από τις εκδόσεις Ηλέκτρα.

Σήμερα δεν θα σας ξαναμιλήσω για το βιβλίο διότι τις σκέψεις μου γι’ αυτό σας τις κατέθεσα πριν από δύο χρόνια. Ας το δούμε κάπως διαφορετικά.

Οι Ανθρωποφύλακες – τα βασανιστήρια που πέρασε ο Περικλής Κοροβέσης στην Ταράτσα της Μπουμπουλίνας από τα «καλά παιδιά» της Χούντας – γράφτηκαν και έγραψαν ιστορία τότες, το 1969. Ήσαν απολύτως επίκαιρα όταν επανεκδόθηκαν το ’94, - μελαγχολήσαμε, αγανακτήσαμε. Το 2005 που έτυχε να συναντήσω τον συγγραφέα, θεώρησα ότι πρέπει να σας μιλήσω για τους Ανθρωποφύλακες ως ένα ακόμη και τότε επίκαιρο βιβλίο – και πάλι αγανακτισμένη. Αν σας ενοχλεί η προσωπική μου άποψη, τώρα θα επικαλεστώ και αλλονών που αποφάσισαν και φέτος ότι οι Ανθρωποφύλακες διαβάζονται σα να διαβάζεις αποκαλύψεις για τους βασανισμούς και την αστυνομική βιαιότητα γενικότερα στη σημερινή εφημερίδα! Κι αυτό πλέον δεν το λέω μόνον εγώ, το αποφάσισε ο συγγραφέας, ένας εκδοτικός οίκος, το στήριξε η Διεθνής Αμνηστία, το προλόγισαν αξιολογότατοι άνθρωποι κι αγωνιστές, το δημοσίευσαν στις εφημερίδες τους δημοσιογράφοι, έως ο Βασίλης Βασιλικός και η Μπίλιω Τσουκαλά …(για τους οποίους τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση – μην παρεξηγηθώ)

Μελαγχολία, αγανάκτηση, παραλίγο εγκεφαλικά (στο τσακ το γλίτωσα τον Νοέμβριο με τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή έξω από το ABC που παρακολουθήσαμε επίσης από ΤιΒις – παιδιά δεν το γλιτώνω όμως με τα του φετινού καλοκαιριού – σας το λέω), θυμός. Οι Ανθρωποφύλακες γράφονται και αυτή τη στιγμή σε κάποιο αστυνομικό τμήμα, πολύ φοβάμαι.

Πρόσφατα, τον Ιούνιο ο Περικλής Κοροβέσης επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη σε μια εκπληκτικά «γεμάτη» από συναισθήματα και κόσμο εκδήλωση για τους Ανθρωποφύλακες, και αυτό που είδα στα μάτια του ήταν αυτή η μελαγχολία. Βαθειά, γεμάτη, μασίφ μελαγχολία. Θαρρείς αν κοβόταν δεν θα έσταζε αίμα, θα μελαγχολίορροούσε.

Το ασυνήθιστο είναι το πώς ένα τέτοιο συναίσθημα μπορεί να σε σκεπάζει σαν πικέ κουβέρτα σε μια δροσερή νύχτα του καλοκαιριού! Δεν σε γέμιζε κατάθλιψη, όχι. Μια παρηγορητική μελαγχολία σαν ένα «έλα, μη θυμώνεις τόσο, όχι για μένα τουλάχιστον». Μας μάλωσε δε… «Βρήκα τις ομιλίες εκπληκτικές αλλά κάνετε όλοι ένα μεγάλο λάθος: Δεν υπάρχει κανείς Περικλής Κοροβέσης, δηλαδή εγώ είμαι κωδικογράφος μιας εποχής. Αυτό το βιβλίο είναι συλλογικό»

«Εντάξει, λοιπόν» (αντίδραση μαλωμένου παιδιού που δεν θέλει διόλου να συμφωνήσει) «Αλλά επειδή σας εκτιμούμε και σας θαυμάζουμε απεριόριστα και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας, ας το δεχτούμε» Για να το αποδείξω, να, και κάτι γενικό:

Όλοι οι άνθρωποι που υπέστησαν βασανιστήρια στη ζωή τους έχουν ώρες ώρες ένα παρόμοιο βλέμμα. Ένα βαθύ, ,γλυκό βλέμμα, μια άβυσσος που σε καταπίνει. Προσπαθώ τουλάχιστον 10 χρόνια τώρα να καταλάβω αυτό το βλέμμα. Δεν υπάρχει κανείς συνδετικός κρίκος μεταξύ τους: διαφορετικές χώρες, σε διάφορα σημεία του παρελθόντος, διαφορετικά βασανιστήρια. Σήμερα είμαι σχεδόν σίγουρη ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν φύγει ποτέ από τη φυλακή. Έχουν μια υποβόσκουσα αίσθηση κινδύνου κι εγκλεισμού, μια συνεχή θύμηση πόνου και τρομοκράτησης. Το βλέμμα αυτό αναρωτιέμαι είναι ανακούφιση; Ή αγαλλίαση στην αίσθηση ότι «ενδεχομένως τουλάχιστον για τώρα δεν θα γυρίσει κανείς να μου ρίξει καμιά ξανάστροφη (στην καλύτερη περίπτωση)»;

Αυτό το λέω για πρώτη φορά, εδώ, κι ας μου συγχωρήσει το θράσος μου ο συγγραφέας των Ανθρωποφυλάκων. (Θα μείνω με την απορία πάντως. Τέτοιες ερωτήσεις δεν κάνεις αν έχεις έστω και ένα γραμμάριο διακριτικότητας.)

Ντροπή πρέπει να νιώθουμε για την διαχρονικότητα των Ανθρωποφυλάκων, όλοι μας. Ντροπή γιατί αποτελούν την προσωπική μας αποτυχία να ακούσουμε τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζονται. Περιμένουμε βίντεο και φωτογραφίες για να «πέσουμε από τα σύννεφα». Το συνεχές τάχαμου έκπληκτο «πέφτω από τα σύννεφα» το είχε περιγράψει ο Στάθης ωραία και ειρωνικά σε ένα σκίτσο του: «Βρέχει ανθρώπους!» Βροχή οι συγκλονισμένοι! Θαρρείς κάθε «αποκάλυψη» βασανιστηρίων είναι μια παρθενογένεση! Και είναι διεθνής η… αμνησία. Με πληγώνει αφάνταστα αυτό το άθλιο λογοπαίγνιο. Οργίστηκα τώρα!

Αλλάζω σκέψη διότι το κεφάλι μου γέμισε εικόνες: θα σκεφτώ έρωτα! Ναι, αυτό είναι μια υπέροχη σκέψη και όχι εντελώς άσχετη με το κείμενο. «Ανεπίδοτοι Έρωτες» λέγεται το νέο μυθιστόρημα του Περικλή Κοροβέση το οποίο κι αναμένουμε με ανυπομονησία. Διότι οι έρωτες ακόμη κι οι επώδυνοι είναι γλυκά «βασανιστήρια»

Περικλή Κοροβέση, σας ευχόμαστε έρωτες, διότι ο έρωτας έχει ευγένεια κι ελευθερία, όπως είπατε κάποτε σε μια συνέντευξή σας, αίσθηση που αποκομίσατε από τα ονόματα δυο κοριτσιών, τις πρώτες σας αγάπες. Την Ευγενία και την Ελευθερία των πρώτων μαθητικών σας χρόνων στο Αργοστόλι.

Μη μου πείτε, αναγνώστες μου, και μη μου παραπονεθείτε ούτε ντιπ! Σας έκανα σίγουρα την καρδιά περιβόλι αλλά τώρα το μενού απέκτησε έρωτες, αγάπες, μαθητικά χρόνια, την υπέροχη Κεφαλονιά!

Αλλά δεν θα σας τη χαρίσω κιόλας. Επαναλαμβάνω να το εμπεδώσουμε με συνοδευτικό κάνα τόνο ενοχές: τα βασανιστήρια είναι η δική μας αποτυχία να τα αποτρέψουμε. Η άγνοια είναι ντροπή και η σιωπή συνενοχή.

Γιώτα Θεοδοσίου
yiota_theodossiou@yahoo.com

Atraktos.Net