Air, James 18/7/2007 ΟΑΚΑ 21/7/2007

Fly Beyond Festival (2^ηημέρα) – James, Air

18/07/07

Η εργατικότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών του Atraktos είναι τέτοια, που θα ζήλευαν και τα πιο επαγγελματικά περιοδικά του είδους που παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Ονόματα δεν λέμε και έτσι και αλλιώς αν δεν παινέσεις το σπίτι σου...

Ο Φιλόπουλος δίνει λοιπόν, το βροντερό παρόν στη press conference για να πάρει τις προσκλήσεις και να τις μοιράσει στους υπόλοιπους, που θα γίνουμε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής εμπειρίας, πάντα με βάση τα ελληνικά δεδομένα.

Η Κάλλια αποφασισμένη να στηρίξει τη τοπική εναλλακτική σκηνή, αψηφάει την απειλή του μεσημεριάτικου ήλιου και γεμάτη νερό που την έκανες για αντιπρόσωπο εταιρείας εμφιαλώσεως νερού, ξεκίνησε για να καλύψει Matisse αλλά και την Tori Amos.

Air

Ένταξει, μάλλον οφείλω να το παραδεχτώ, ότι η πλειοψηφία του κόσμου εκείνη τη βραδιά, φαίνεται να ερωτοτρόπησε με τη τραγουδοποιήστικη, εύθυμη και ανορθωτική για την ανθρώπινη ψυχολογία, μουσική των James.

Χωρίς φόβους και αναστολές όμως, θα δηλώσω ευθαρσώς ότι ήμουν εκεί για τους Air, των οποίων η μουσική μπορεί να μην ευνόησε το χοροπήδημα και τη γνωστή συνταγή, σκόνη αναμεμειγμένη με τον ιδρώτα του διπλανού σου, προκαλούσε όμως ένα ιδιότυπο παραλήρημα, που όμοιο της βίωνες μόνο από το παράθυρο διαστημικού σκάφους κατά τη διάρκεια περιήγησης στο αχανές σύμπαν. Και όμως, κάπου εκεί μας ταξίδεψαν οι Air, ανάμεσα σε αστέρια που πέρναγαν με ταχύτητα δίπλα σου, αφήνοντας σου ένα αίσθημα θαυμασμού παρά φόβου.

Σε έκαναν να ονειροπολείς, να ονειροβατείς και γενικά όλα τα άλλα παράγωγα που είχαν ως κύριο συνθετικό το όνειρο-.

Αυτές οι εστέτ ηχητικές αποδράσεις με το καθηλωτικό, ατμοσφαιρικό κλίμα, ενισχυόταν από τα πορτοκαλο-κόκκινα χρώματα που άφηνε η δύση του ηλίου, μέχρι τελικά να δώσει τη σκυτάλη στο φρέσκο, σκοτεινό της νύχτας.

Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι τα αιθέρια, ηλεκτρονικά ποπ κομψοτεχνήματα των Air, δεν σου θύμιζαν σε καμία περίπτωση της αντίστοιχες εκτελέσεις στους δίσκους. Στα κομμάτια από το “Moon Safari”, (που τίμησαν περισσότερο απ’ όλα τ’άλλα άλμπουμ), τα ψυχεδελικά περάσματα γινόντουσαν όλο και πιο έντονα και οι μελωδίες όλο και πιο διαπεραστικές. Οι ενορχηστρώσεις με τα ψηφιακά και αναλογικά συνθεσάιζερ (τύπου Moog), ήταν περισσότερο πλούσιες, θυμίζοντάς σου τις αναφορές τους σε τεχνοτροπίες των ‘70’s και ιδιαίτερα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και τους Tangerine Dream.

Όσο για το playlist... ε, τί σημασία έχει;

James

Το απόσταγμα της ιστορίας των James είναι απλό, χωρίς πολλά υπονοούμενα και μέσα μόνο από φωτεινά μονοπάτια. Αγαπείστε, αγαπηθείτε (αγαπήστε και τα σύννεφα σκόνης...), και ευθυμείστε πάντα μέσα από το πρίσμα μιας υφέρπουσας μελαγχολίας. ‘Ηταν το συγκρότημα που σε βομβάρδιζε με κύματα θετικής ενέργειας, που μπορεί να έφτανε μέχρι και τα όρια της χαράς. Πάνω στη σκηνή, οι πιο σκεπτικιστικές απόψεις τους δεν φάνταζαν τόσο απαισιόδοξες, όσο άφηναν να εννοηθεί στις αντίστοιχες εκτελέσεις των δίσκων. Δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, ίχνη λύπης και η όλη ατμόσφαιρα είχε μετατραπεί σε γιορτή από το αεικίνητο ελληνικό κοινό. Ο Tim Booth σαν μεγάλος περφόρμερ, κουνιόταν ακατάπαυστα σαν ελατήριο, ερμήνευε με μια αυθεντική και καθηλωτική δύναμη που έδειχνε ότι σημάδια κόπωσης στο “rebirth” (όπως ανέφερε) των James, δεν είχαν καμία θέση. Το γκρούπ από το Μαντσεστερ, φαίνεται να έχει απίστευτη ενέργεια στο νέο του αυτό κύκλο ζωής, δείχνοντας πρόθυμο να συνεχίσει αυτό που είχαν ξεκινήσει μαζί με τους Happy Monday και τους Stone Roses, κάπου στα μέσα των ‘90’s. Η έκσταση του ελληνικού κοινού, (απόδειξη τα άτομα που κάλεσε στη σκηνή για να χορέψουν), έδειξε ότι το καλό εγχώριο κοινό είναι κρυμμένο και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να του δώσεις το κατάλληλο εύνασμα για να φανερωθεί.

Άσχετα από το αν μερικοί από αυτούς περιμένουν ακόμα σε εκείνη την ατελείωτη ουρά για μπύρα...

Για άλλα σχόλια για τη βραδιά και για τους Μatisse, Tori Amos και James διαβάστε τις εντυπώσεις της Κάλλιας εδώ

Χάρης Αποστολόπουλος