Όταν στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη κατέφθασα στην Αθήνα, στρεσαρισμένη να προλάβω το τρένο μετά από μία ακόμη μέρα δουλειάς, είχα την αίσθηση ότι το έκανα για ένα λόγο που άξιζε τον κόπο: είχα αποφασίσει να μη χάσω με τίποτα το Bios 01, το φεστιβάλ που έφερνε στη χώρα μας ονόματα όπως οι Mouse on Mars, Pole, Brinkmann, Scanner και Luke Slater. Το νεοσύστατο Bios έδωσε στους φίλους της electronica και των πειραματικών ήχων την ευκαιρία να στείλουν το βλέμμα τους κατευθείαν στο μέλλον, δίνοντας ζωή στις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, στην Πειραιώς. Λίγους μήνες μετά, στα μέσα του Απρίλη και ενώ πιστεύαμε ότι μία τέτοια διοργάνωση θα απαιτούσε την προετοιμασία ενός τουλάχιστον χρόνου, το Bios 02 μας έφερε ξανά στην πρωτεύουσα για ότι πιο high tech και αρτίστικο συμβαίνει τελευταία στην Ελλάδα. Για κάποιους μάλιστα το Bios αποτελεί το αντίστοιχο Sonar, το καλύτερο ίσως φεστιβάλ της electronica, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη Βαρκελώνη.

Το στίγμα των καλλιτεχνών που συμμετείχαν και αυτή τη φορά ήταν παρόμοιο με αυτό του προηγούμενου φεστιβάλ. Πειραματικοί ήχοι, χιλιάδες διαφορετικά samples, συχνότητες, μουσική που σε κάνει να δονείσαι αγγίζοντας το εγκεφαλικό και παραμένοντας χορευτική. Εγκεφαλικό είπα; η αλήθεια είναι ότι οι "μάγοι" του είδους δημιουργούν μια μουσική που δεν είναι ψυχρή, η οποία αν και techno δεν είναι μηχανιστική.

Οι πόρτες του φεστιβάλ άνοιγαν σύμφωνα με τα σύγχρονης αισθητικής flyer στις τρεις το μεσημέρι , ενώ οι πιο δημοφιλής από τους dj´s θα συνέχιζαν να παίζουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας. Αυτό βέβαια δεν ίσχυσε τελικά -τουλάχιστον κατά το ένα μέρος- αφού οι πρώτοι dj´s ξεκίνησαν να παίζουν στο Laptop Lounge, γύρω στις επτά το απόγευμα, κάνοντας όλους να ανυπομονούν. Έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε το εκθεσιακό / τεχνολογικό μέρος του Bios.

Ακολουθώντας τα βήματα της προηγούμενης διοργάνωσης του Bios , που περιελάμβανε την έκθεση "Goodbye 20th Century" με εξώφυλλα γνωστών και λιγότερο γνωστών δίσκων ηλεκτρονικής μουσικής, το νέο εκθεσιακό μέρος υπό τον τίτλο "Bios Logic" επικεντρώθηκε στον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Κονσόλες και παιχνίδια, τα οποία κυκλοφόρησαν από το 1978 μέχρι σήμερα ,ήταν διάσπαρτα στον ένα από τους τεράστιους βιομηχανικούς χώρους του Ιδρύματος, ενώ δίπλα στο Playroom μπορούσες να παίξεις κάποιο από τα παιχνίδια. Στο χώρο των κινηματογραφικών προβολών μπορούσες να δεις φιλμ με παρόμοια θεματολογία : το "Existenz" με τους Τζουντ Λο και τον Γουίλιαμ Νταφόε, τα "Nirvana", "Tron", "Videodrome" και "Warp Films".

"Έλα, ξεκίνησαν οι Person!" με ξύπνησε η φωνή του Χριστόφορου. Ο χώρος του Laptop Lounge ήταν διαμορφωμένος με λευκούς - used φυσικά - καναπέδες, μαξιλάρια και κεράκια που θύμιζαν? φωτογράφηση μόδας σε αποικιοκρατικό στιλ. Αυτό που γρήγορα σε επανέφερε στην πραγματικότητα ήταν ο γύρω χώρος: μία αποθήκη , φωτισμένη με ειδικά gadgets και space προβολές στους παλιούς τοίχους δημιουργούσαν ατμόσφαιρα στον industrial χώρο. Όσοι εμφανίστηκαν στο Laptop Lounge έπαιξαν μουσική μέσω laptops, πίσω από ένα τεράστιο τραπέζι που φορτωμένο καλώδια, βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με το κοινό.

Οι Person ,δύο πιτσιρικάδες άνοιξαν την όλη φάση παίζοντας "αποδόμηση"- όρο που υπονοεί είδος άκρως ενδιαφέρουσας και ενίοτε ανυπόφορης electronica, το οποίο προτιμούν όλο και περισσότεροι φίλοι των παράξενων ήχων. Ακολούθησε ο γνωστός Coti -τώρα τελευταία το όνομα του γράφεται χωρίς το Κ - και οι Οriate που έπαιξαν "υψηλής ποιότητας αποδόμηση" σύμφωνα με τον ειδικό στην αποδόμηση φίλο μου Χριστόφορο. Ο Wanc Inc, ακούστηκε περισσότερο μελωδικός συνοδεύοντας τις συνθέσεις με μία φυσαρμόνικα και οι Rough Trade DJ´s έπαιξαν μια ψαλίδα από Autocre σε Beatles.

Ήταν η ώρα να κατευθυνθούμε στον κύριο χώρο του Bios Audio, του ακουστικού μέρους του φεστιβάλ, μια τεράστια αποθήκη αρκετά μακριά από την οποία οι super δυνατές δονήσεις του μπάσου έκαναν τη γη να τρέμει. Προσπαθώντας να θυμηθώ την ακριβή σειρά των dj´s θα έχανα άλλα ενδιαφέροντα που συνέβαιναν γύρω, όπως οι ενδυματολογικές προτιμήσεις των χαρούμενων προσώπων που κατέφθαναν κρατώντας στο χέρι το πολυπόθητο χαρτάκι εισόδου στο Bios και έτσι συνέχισα να χαζεύω το πολύχρωμο πλήθος.

Ο Vladislav Delay εμφανίστηκε στη σκηνή ως Luomo, παίζοντας deep house σετ, διαφορετικό από ότι περίμεναμε, ενώ οι Funkstorung έπαιξαν συμπαγές electro, αναμειγνύοντας φαινομενικά αταίριαστους ήχους. Οι Αθηναίοι με το εμπνευσμένο όνομα... Furukawa εμφανίστηκαν την πρώτη μέρα αντί της δεύτερης, όπως ήταν στο πρόγραμμα, παίζοντας ένα minimal noice και συνοδεύοντας το σετ με video που περιέλαμβανε από μία σπάνια ταινία με το Βέγγο και τους Γερμανούς κατακτητές μέχρι cult σκηνές από το "Eraserhead" του David Lynch. Οι Adult που ακολούθησαν έπαιξαν, κατά γενική ομολογία, ένα πολύ ενδιαφέρον electro wave σετ, θυμίζοντας τα ένδοξα 80´s.

Και τότε βγήκε ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα του Bios 02 , οι Pan Sonic. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος παρανοϊκός κοκκινοτρίχης FM Einheit των Einsturzende Neubauten συμμετείχε στο project παράγοντας ήχους από ένα τεράστιο ελατήριο, που κρεμόταν κάθετα στη σκηνή. Το άγγιζε με έναν τροχό,το διαπερνούσε με μακριά μεταλλικά ραβδιά, το χτυπούσε με ένα σφυρί. Ο κόσμος παρακολουθούσε με προσοχή ενώ κάποιοι πιο εξοικειωμένοι χόρευαν με το άναρχο συνοθήλευμα των ήχων. Θεώρησα άστοχο να προσπαθήσω να αναπτύξω τη θεωρία μου ότι αυτοί οι άγριοι, industrial ήχοι δεν προσεγγίζουν το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο και περιορίστηκα να σχολιάσω ξανά την έξυπνη αφίσα που είχε κυκλοφορήσει ξεχωριστά για τους Pan Sonic: μαύρη με μαύρα γράμματα που δύσκολα διέκρινες.

Αντίθετα βρήκα πολύ εύστοχο το όνομα των τριών κυριών "Chicks on Speed" που ντυμένες με τούλια ξεσήκωναν το κοινό στο δικό τους παρανοϊκό συνδυασμό disco electro pop rock (!) ενώ πίσω τους τα πικάπ έβγαζαν μόνα όλη τη σκληρή δουλειά. Όσοι άντεξαν μέχρι τέλους άκουσαν και τον Cristian Vogel, που έδειξε εξαιρετικές ικανότητες στο υβρίδιο της techno που έπαιζε στα πικάπ.

Το πρόγραμμα πάντως, είχε κάποιες αλλαγές που απογοήτευσαν τους φίλους της "πρωταγωνίστριας" του φεστιβάλ, Warp Records. Είδαμε μεν Pan Sonic και Chicks on Speed, οι καλά πληροφορημένοι όμως έσπευσαν στο Bios για τους Plaid, Speedy J, Mira Calix και LFO, οι εμφανίσεις των οποίων ματαιώθηκαν τελικά.

Το δεύτερο απόγευμα στο Laptop Lounge άνοιξαν τη βραδιά οι Poptraume και SND, ενώ ο συμπαθής Delay εμφανίστηκε ως? Delay, παίζοντας αυτή τη φορά ένα μείγμα πειραματικών και ατμοσφαιρικών ήχων με samples από jazz. Ο Steinbruchel συνέχισε με ένα μινιμαλιστικό αλλά μπιτάτο σετ και ο πολύς Fennesz παρουσίασε το σετ των προσωπικών του ηχοτοπίων, όπως διαφαίνεται στο "Endless Summer", σταμάτησε όμως περίπου μισή ώρα μετά, εξαιτίας κάποιων τεχνικών προβλημάτων.

Στο Audio οι νεαροί Team Doyobi διέθεσαν το παρανοϊκά αρμονικό (!) electro στα αυτιά των ενδιαφερόμενων, οι Pulsinger & Tunakan έπαιξαν αρκετά εγκεφαλικά και στη συνέχεια ο Rob Hall των Autocre ανέλαβε τα πικάπ. Οι Prefuse 73 με ένα "rapίζον" electro και ο θεικός Richard Divine σε hard core techno και χιλιάδες samples, αντιπροσώπευσαν τελικά επάξια τη Warp.

Με την ανάμνηση του Sonar 2001 να μου θυμίζει ότι έχουμε ακόμη περιθώρια για καλύτερες διοργανώσεις και άρα καλύτερες νύχτες και με την κόκκινη σφραγίδα του Bios στο αριστερό χέρι να με κάνει να μοιάζω σαν ήρωας του Εxistenz, κοίταξα πίσω τους τελευταίους που πλησίαζαν την αποθήκη χορεύοντας. "Home, E.T. go hoοοme" χαμογέλασα.

Εύα Κουσιοπούλου

Εξωτερικός Συνεργάτης