Synch Festival (3η ημέρα) - MUM 24/7/2007 Τεχνόπολις, Αθήνα 7/8/2007

Αν κάτι έχει σημασία αυτή τη στιγμή, μερικές μέρες μετά τη διοργάνωση του Synch festival, δεν είναι άλλο από τις έντονες αναμνήσεις που έχουν δημιουργηθεί και τελικά αποτυπωθεί έντονα στο μυαλό σου. Οι αναμνήσεις αυτές βέβαια, δημιουργήθηκαν με τη σειρά τους από τα έντονα συναισθήματα και την έκλυση θετικής ενέργειας στην ατμόσφαιρα της 3^ης ημέρας της διοργάνωσης του Synch.

Αλληλεπίδραση χώρου-χρόνου...

Η βραδιά ήταν πράγματι ευφάνταστη και η όλη ομορφιά ξετυλιγόταν μέσα από ένα απλό και άκρως μινιμαλιστικό και αναμορφωμένο βιομηχανικό τοπίο.

Τα φώτα, η διέλευσή μας μέσα από πεζοδρομημένους χώρους, τα φουγάρα να φωτίζονται μ’ένα “αδύναμο” φώς, ίσα για να διακρίνονται από το σκοτάδι και να γίνονται αντιληπτά από το ανθρώπινο μάτι, έδειχναν ότι ο δρόμος για την αφύπνιση των αισθήσεων περνούσε από τα σκηνικά στην Τεχνόπολη.

Δενδρύλλια φυτεμένα δίπλα από τους τεράστιους σωλήνες που περιπλεκόντουσαν και δενόντουσαν με μεγάλες βίδες μεταξύ τους, τα άτομα δίπλα και γύρω σου να κινούνται ανήσυχα και φυσικά οι ετερόκλητες μουσικές από τα stage να σε καλούν να συμμετάσχεις.

Ίσως να ήταν αυτό το πρώην βιομηχανοποιημένο περιβάλλον που άφηνε νοσταλγικά σημάδια μιας άλλης εποχής, μαζί με τη “εξ-ανθρωπισμένη” και “εκ-μουσικευμένη” αίσθηση του νέου. Ίσως όμως να ήταν και η διαφορετικότητα, η ανάμειξη ετεροχρονισμένων οπτικών στοιχείων, που έδινε νόημα για άφθονο και αυθόρμητο ξόδεμα των αισθήσεων. Ολική μεταμόρφωση, όπου η ασχήμια με γεύση πρώην εργοστασίου, “καταπονείται” από την έκθεση της σε κοινή θέα, όπου μάτια και αυτιά διψασμένα για χαμηλούς φωτισμούς και μουσικές ξεπηδούσαν από παντού.

Και πράγματι οι μουσικές σου εφιστούσαν τη προσοχή ξεπροβάλλοντας από όλες τις κατευθύνσεις, μέχρι που τελικά κατέληγες να μη βλέπεις τίποτα, μιας και ή θα μάλωνες με τη παρέα σου για το τι τελικά θα παρακολουθούσατε (και ενίοτε για άλλους λόγους), ή θα τριγυρνούσες χαζεύοντας μεταξύ των τεσσάρων σκηνών, για να αποφασίσεις τελικά τι σου ταιριάζει καλύτερα.

Βασικά, έπρεπε να πάρεις απόφαση ποιο θα ήταν αυτό που θα σε διέγειρε ηχητικά και θα σου τράβαγε τη προσοχή. Η πειραματική jazz του Loca, ο εκκωφαντικός όγκος στο μπάσο του Bill Laswell με τους Method of Defiance , η υπερκινητικότητα και ο άφθονος ιδρώτας του δικού μας Larry Gus ή τα υποβλητικά χρώματα των Mum;

Mum

Ο πρωταρχικός λοιπόν σκοπός της βραδιάς ήταν να μη χάσουμε σε καμία περίπτωση τη μειλίχια μουσική των Mum. Πολύ απλά, γιατί οι άνθρωποι μεταφέρουν μαζί τους τα μικρά βουνά και την ομιχλώδη ατμόσφαιρα της Ισλανδίας. Αέναες μελωδίες, μέσα από “ναζιάρικα”, κοριτσίστικα φωνητικά, που όταν γινόντουσαν ουρλιαχτά, δυό-τρία διαφορετικά συνδυασμένα μεταξύ τους, έμελλε να είναι το χαλί που θα σε ξεναγούσε στα παγωμένα, πράσινα λιβάδια του Ρέκιαβικ.

Διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία, με προηχογραφημένες λούπες, πινελιές από τρομπέτες, βιολιά, μελόντικες, φυσαρμόνικες κτλ., συνοδεία απλών βίντεο animation, συνέθεταν μια σπάνια εικόνα, που βοηθούσαν τη μέθεξη σου στα χρώματα της νύχτας.
Λές και σε ανάγκαζαν να αδημονήσεις να αγκαλιάσεις κάποιον, προκειμένου να τον ζεστάνεις με μια αγκαλιά...(!)

Παρά το ότι φάνηκε η αδυναμία να εξελίσσουν τις συνθέσεις τους σε κάτι πιο εξυψωτικό, για να συνεπαίρνουν λίγο περισσότερο το κοινό (όπως ξέρουν να κάνουν οι αντίστοιχοι του είδους Sigur Ros), υπήρχαν στιγμές που οι Mum σ’έκαναν να κοιτάζεις με έκπληξη το διπλανό σου για την απαλότητα και το υπόστρωμα των ήχων τους...

Φανερά ενθουσιασμένοι (τόσο αυτοί όσο και εμείς) ελπίζοντας να τηρήσουν την υπόσχεσή τους, θα τους περιμένουμε για την μεγάλη επάνοδο στη χώρα μας, αυτή φορά σε κλειστό χώρο για να μη διαρρέει και η ενέργεια της μουσικής τους.

EOS

Προλαβαίνοντας στο τέλος την εναλλακτική νεο-jazz με έντονες πειραματικές διαθέσεις των EOS, που σίγουρα είναι από τις δουλειές που αξίζει να ψάξουμε στο μέλλον, φάνηκε ότι υπάρχουν Έλληνες μουσικοί με ταλέντο και εναλλακτικά ακούσματα, έτοιμοι να βαδίσουν παράλληλα με τα υψηλά Ευρωπαϊκά μουσικά δεδομένα.

AGF

Έπειτα, μείναμε για να δούμε λίγο από την AGF, η οποία τελικά μας έκανε να μείνουμε ακόμα λιγότερο, προς αναζήτηση πιο εύγευστης “τροφής”. Ο λόγος απλός μιας και τα πειράματα με ήχους αποθηκευμένους σε laptop, και σε real-time πείραγμά τους, θύμιζαν κάτι από εργαστήριο για σεμινάριο μουσικής τεχνολογίας.

Larry Gus

Προσπερνώντας του dj-ισμούς του Onur Ozerκαι τα έντονα, χορευτικά ξεσηκωτικά beat των Dat Politics στη Τέντα, βρεθήκαμε να χαζεύουμε την υπερένταση και τη κινητικότητα του ανθρώπου ορχήστρα Larry Gus πάλι στο αμφιθέατρο.

Οι εντυπώσεις ήταν ανάμεικτες, μα κατά κύριο λόγο μάλλον θετικές. Ναι, θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις ως πολυοργανίστα, ως έναν απαιτητικό οργανοπαίχτη, που προσπαθεί να συνδυάσει τις δυνατότητες και τα ετερόκλητα χρώματα μουσικών οργάνων. Απ’την άλλη όμως, αναρωτιόσουν ποια η ανάγκη να τα κάνει όλα μόνος του, τρέχοντας ακατάπαυτα στη σκηνή, προκαλώντας ένα “άγχος” στον ακροατή, που μερικές φορές επικέντρωνε τη προσοχή του περισσότερο στις κινήσεις παρά στους ήχους. Επίσης, ο τρόπος εξέλιξης των κομματιών ήταν αρκετά μελετημένος, αλλά ύστερα από δυο-τρία κομμάτια αρκετά προβλέψιμος. Ηχογραφώντας δηλαδή το ένα όργανο μετά το άλλο, το αποθήκευε και το επαναλάμβανε σα λούπα σε ξεχωριστό κανάλι του laptop του. Στο τέλος, το επεξεργαζόταν προσθέτοντας εφέ και αλληλεπιδρώντας με τα υπόλοιπα όργανα σ’άλλα κανάλια, έχτιζε τα κομμάτια σε πραγματικό χρόνο.

Σίγουρα αρκετά ενδιαφέρον προσδοκώντας στο μέλλον και μια επίσημη κυκλοφορία.

Χάρης Αποστολόπουλος