SYNCH FESTIVAL 22-24/07/2007 Τεχνόπολη, Αθήνα 20/8/2007

Την Κυριακή 22 Ιουλίου που ξεκίνησε το Synch Festival, ξεκίνησαν ταυτόχρονα και οι δικές μου καλοκαιρινές διακοπές. Για πρώτη φορά, εδώ και πολλά χρόνια, κατάφερα να λείπω από τη Θεσσαλονίκη για 27 ημέρες, οπότε, τώρα, άρτι αφιχθείς, έχω την ευκαιρία να γράψω κάποιες εντυπώσεις για το τριήμερο φεστιβάλ που παρακολούθησα στην Αθήνα στο τρίτο δεκαήμερο του Ιούλη.

Το πιο γρήγορο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι το Synch είναι το μοναδικό πραγματικό φεστιβάλ που διοργανώνει η χώρα μας. Έτσι είναι, αλλά αυτό το ανέφερα και πριν δύο χρόνια σε ένα αντίστοιχο review μου. Άρα, ας γράψω και τίποτα καινούριο: η Τεχνόπολη, ο νέος χώρος διεξαγωγής του, έχει πολλά στοιχεία που θυμίζουν το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου και έχει το πλεονέκτημα, ειδικά για τους μη Αθηναίους, της ευκολότερης πρόσβασης. Οι τέσσερις χώροι που χρησιμοποιήθηκαν για τις συναυλίες ήταν αρκετά μεγάλοι για τη δεδομένη προσέλευση του κόσμου και αρκετά μακριά ο ένας από τον άλλον για να μην υπάρχει παρεμπόδιση των live (εκτός της εξαίρεσης του διδύμου Mum και Dread Astaire, δηλαδή ενός από τα πιο ψιθυριστά συγκροτήματα του synch που έπαιζε την ίδια ώρα με το πιο «άγριο» του φεστιβάλ. Χαλαρά το μπάσο και η κιθάρα των Dread Astaire κάλυπταν τα… νανουρίσματα των ισλανδών σε σημείο που οι τελευταίοι να δυσανασχετήσουν επί σκηνής. Σίγουρα από τα μεγάλα λάθη της διοργάνωσης).

Η οργάνωση με τα μπαρ, τις τουαλέτες, την καθαριότητα των χώρων και την ύπαρξη γιατρού ήταν στα πολύ θετικά, αν και το ότι μπορούσε κάποιος να πάρει εύκολα μια μπύρα μπορεί να οφείλεται και στη χαμηλή προσέλευση του κοινού (δεν πρέπει να ξεπέρασαν τις 3000 στην πιο πολυπληθή μέρα του φεστιβάλ, την Κυριακή 22). Η κεντρική σκηνή (Αυλή) ήταν τεράστια σε μέγεθος, με ένα κυκλικό video wall (ή καλύτερα ύφασμα) να δεσπόζει στο κέντρο, ωραίους φωτισμούς και δύο γιγαντοοθόνες που μετέδιδαν live τα δρώμενα. Η δεύτερη ανοιχτή σκηνή (Τέντα) ήταν συμπαθητική, αλλά επειδή ήταν σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, όταν δεν υπήρχε μεγάλη προσέλευση, το θέαμα ήταν λίγο απογοητευτικό. Το Αμφιθέατρο 984 που φιλοξενήθηκαν τα πιο πειραματικά live ήταν όαση για τους κουρασμένους από την ορθοστασία, για τους νυσταγμένους, αλλά κυρίως για τους ιδρωμένους από την κάψα που επικρατούσε, αφού είχε κλιματισμό και καθίσματα, οπότε η παραμονή εκεί μέσα ήταν συνήθως απολαυστική, ακόμα και όταν η μπάντα που έπαιζε ήταν… μάπα. Τέλος, ο άλλος κλειστός χώρος (Δ12 Παλαμάς) που χρησιμοποιήθηκε για τα χορευτικά projects, αλλά και για τα… περίεργα φιλμ στον κάτω του όροφο, ήταν και αυτός κλιματιζόμενος, αλλά λίγο αταίριαστος, τουλάχιστον ηχητικά, για να φιλοξενήσει μουσικά δρώμενα.

Ας δούμε και λίγο τα συγκροτήματα: όσον αφορά την πρώτη μέρα, αλλά και γενικά το φεστιβάλ, σίγουρα οι νεοϋορκέζοι !!! ξεχώρισαν. Οι !!! ήταν ο ορισμός του συγκροτήματος που πρέπει να παίξει στην κεντρική σκηνή ενός μεγάλου φεστιβάλ. Εξαιρετικό πολυμελές σχήμα που μας παρακίνησε σε έναν ασταμάτητο χορό. Τέτοια σχήματα είναι για να παίζουν headliners. Τώρα ποιος είχε την ιδέα να βάλει τους Fischerspooner ως τέτοιους… Ιδέα βγαλμένη από το 2001. Οι έτεροι νεοϋορκέζοι ήταν από τις πιο άθλιες μπάντες που έχω δει. Ίσως ήταν ένα καλό μάθημα για τους οπαδούς της electro-βλακείας που μας είχαν ζαλίσει μέχρι πρόσφατα… Παρατώντας τους electro-σκυλάδες με τα μπαλέτα τους, είχα την ευκαιρία να δω το πολύ ενδιαφέρον συνταίριασμα των Φλωρίδη και Μουρτζόπολου με τον Spyweirdos. Υπήρξαν σημεία που οι ηλεκτρονικές εμπνεύσεις του τελευταίου ήταν άξιες να συνοδευτούν από τα πνευστά του πρώτου και τα πλήκτρα του δεύτερου, αλλά όταν ο Spyweirdos έπαιζε σαν να σάμπλαρε μια κανονική jazz μπάντα, το εγχείρημα έχανε μέρος του ενδιαφέροντός του. Ο Leafcutter John φαίνεται να είναι από τους πιο δυνατούς τραγουδοποιούς της νέας γενιάς στο χώρο της folk. Αλλά μάλλον κάποιος του σφύριξε πως για να γίνει αγαπητός στο Wire πρέπει να προσθέσει και ηλεκτρονικά στοιχεία στη μουσική του. Αυτός, αντί να τα κάνει ένα, τα ένωσε ως δύο ξεχωριστά κομμάτια. Έτσι κάθε τραγούδι του είχε δύο μέρη. Ένα το ακουστικό folk όπου χαρακτηριζόταν από τις όμορφες μελωδίες του και την υπέροχη φωνή του και ένα το ηλεκτρονικό, το οποίο δε λέω είχε ένα ενδιαφέρον, αλλά ήταν εντελώς άκυρο σε σχέση με το άλλο μέρος. Κατά τα άλλα, στην πρώτη μέρα, οι Bonobo ήταν συμπαθητικοί για να ανοίξουν το φεστιβάλ, h Olga Kouklaki de me epeise, ενώ το τελευταίο κομμάτι του Aza ήταν σχεδόν αριστουργηματικό.

Όσον αφορά τα γκρουπ της Αυλής, το φεστιβάλ τελείωσε στην εμφάνιση των !!!. Και αυτό είναι στα μείον του φετινού Synch. Τη δεύτερη μέρα στην Αυλή βγήκαν κάποιοι Bugge Wesseltoft ft The Mungolian Jetset και έκαναν τη λέξη βαρεμάρα να μην είναι ικανή να περιγράψει την κατάσταση (οι Blend Sextet και ο Cayetano που έπαιζαν εκείνη την ώρα στην Τέντα θα μπορούσαν να πάρουν άνετα τη θέση τους), οι beatboxerάδες Bauchklang είχαν ενδιαφέρον και πλάκα, αλλά όχι για πάνω από 20 λεπτά, ενώ οι Front 242 ήταν μόνο για να σέβεσαι την ιστορία τους. Γι αυτό, το Αμφιθέατρο είχε την τιμητική του. Το showcase της Poeta Negra μας έδωσε για πρώτη φορά τη δυνατότητα να δούμε live τους Keene, οι οποίοι χρωμάτισαν με περισσότερα συναισθήματα τη λίγο παγωμένη (όπως ακούγεται στο δίσκο) μουσική τους και γι αυτό μου άρεσαν. Οι Neon δεν ήταν, παρά το αναμενόμενο, ιδιαίτερα καλοί, ίσως επειδή είχαν και κάποια προβλήματα με τον ήχο. Έκανα τη χαζομάρα να πάω να δω λίγο Front 242 και έτσι πρόλαβα να ακούσω μόνο για 20 λεπτά τον Dani Joss. Ήταν όμως αρκετό: ο Dani Joss είναι ο μουσικός με την ύψιστη αισθητική. Η μουσική του, οι εικόνες με τις οποίες την ντύνει, οι θεατρικές στιγμές του live είναι το λιγότερο ένα αισθητικό αριστούργημα. Ο Dani Joss είναι πολύ μπροστά όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. Νομίζω ότι από εδώ και πέρα η Poeta Negra θα πρέπει να θεωρείται η εταιρία που έχει τον Dani Joss και τους υπόλοιπους. Σίγουρα ήταν ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει τα τελευταία χρόνια. Μετά τον Dani Joss οι απαιτήσεις μου ήταν πολύ υψηλές, αλλά ευτυχώς τόσο ο FM3 με το πιο περίεργο live της ιστορίας, o Alexander Hacke με την ιστορία του ηλεκτρισμού και οι Signal με τα βαριά μπιτ τους διατήρησαν τον πήχη πολύ ψηλά.

Την τρίτη και τελευταία μέρα, η βαρεμάρα στην Αυλή συνεχίστηκε. Οι Loka θα ήταν καλύτεροι αν δεν είχαν τον leader τους να την έχει δει Gary Moore. Οι Mum ήταν κάτι παραπάνω από φάρσα, αφού η συμπαθητική μέχρι ενός σημείου μουσική τους, αποδείχθηκε πολύ αδύναμη live. Το μόνο ελαφρυντικό είναι ότι ως ισλανδοί που είναι κόντεψαν να λειώσουν από τη ζέστη (μήπως έπρεπε να καθίσω να ξαναδώ Dread Astaire τελικά; Τους είδα για δυο κομμάτια και φάνηκε να τους ταιριάζει ο χώρος της Τέντας). Οι Method of Defiance ήταν μόνο για φανατικούς (εγώ δεν άντεξα πάνω από 10 λεπτά). Ο Biomass την ίδια ώρα έδωσε καλό live, αλλά μου ήταν δύσκολο να τον παρακολουθήσω συνεχόμενα όρθιος στην Τέντα, ενώ πιο μετά οι Dat Politics έκαναν καλό χαβαλέ με το ηλεκτρονικό punk τους. Στο αμφιθέατρο δεν κατάφερα να μπω στο κλίμα της AGF, ο Larry Gus όμως μετά, ήταν μια μπάντα μόνος του, αν και λίγο φλύαρος. Διότι δεν έχει αίσθηση του μέτρου. Ενώ έχει εξαιρετικές εμπνεύσεις, τις καταστρέφει από τη διάθεσή του να κάνει τα πάντα. Αν διατηρήσει την ίδια φλόγα είναι ικανός να μεγαλουργήσει, αλλά πρέπει να έχει στο νου, εκτός του «παν μέτρον άριστον» και το «less is more». Το κλείσιμο του φεστιβάλ έγινε με τους Prefabricated Quartet που είχαν την ατυχία να βγουν πολύ αργά και να φύγει ο κόσμος (ο οποίος έδειξε και μια διάθεση σνομπισμού προς το γκρουπ, μιας που την προηγούμενη μέρα οι Signal είχαν βγει πιο αργά). Ήταν σίγουρα το πιο νορμάλ γκρουπ του Αμφιθεάτρου. Σε κάποια τραγούδια κατάφεραν να επιβεβαιώσουν τις επευφημίες πολλών που τους θεωρούν από τα καλύτερα σχήματα εδώ και χρόνια στη χώρα, αλλά σε κάποια άλλα φανέρωσαν μια ιδιαίτερα «ελληνική» αισθητική που είναι αυτή που με κάνει να θεωρώ τον δίσκο τους λίγο υπερτιμημένο. Αλλά φαίνονται να είναι καλοί μουσικοί, οπότε μπορούν να ακολουθήσουν το δρόμο του… καλού.

Κλείνοντας να κάνω και μια πιο γενική τοποθέτηση. Το synch παραείναι μεγάλο. Το μέγεθος των ονομάτων που περιελάμβανε φέτος δεν δικαιολογεί την τριήμερη διάρκειά του. Στη μουσική δεν έχουμε ανάγκη από εντυπωσιασμούς. Δεν μου λέει εμένα τίποτα ένα φεστιβάλ που διαρκεί τρεις μέρες, έχει τέσσερις σκηνές, αλλά στην κεντρική σκηνή παίζουν συνολικά 9 συγκροτήματα από τα οποία τα πρώτα τα βλέπουν ελάχιστοι αφού με τον ήλιο ακόμα ψηλά στις 7 το απόγευμα, δεν ήταν πολλοί αυτοί που κυκλοφορούσαν στο χώρο, αλλά και από τα οποία αξίζουν μόνο 2-3. Το πρόγραμμα της Αυλής τελείωνε πριν καν καταλάβουμε ότι άρχισε. Επιπλέον, το φετινό synch έγινε σε ημέρες άβολες για κάθε μη αθηναίο εργαζόμενο. Για τους παραπάνω λόγους, η πρότασή μου είναι η εξής: ίδιος ή μεγαλύτερος αριθμός σχημάτων, διήμερη διάρκεια, σε ένα σαββατοκύριακο του Μαΐου και έναρξη συναυλιών από νωρίς το μεσημέρι. Ένα φεστιβάλ που είναι στην πραγματικότητα διήμερης δυναμικής, δεν χρειάζεται να ξεχειλώνει σε τριήμερο. Εκτός κι αν, τώρα με τη χρηματοδότηση του Φεστιβάλ Αθηνών, το επίπεδο των συμμετεχόντων ανεβεί σημαντικά από του χρόνου. Ίδωμεν.

Κώστας Παπασπυρόπουλος