 |
|
|
|
WOVEN HAND
|
Γνωρίζω ότι δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα το να διαβάσει ο αναγνώστης του περιοδικού ένα review για μια συναυλία που ούτε ήξερε ότι διοργανωνόταν ούτε και είχε σκοπό να πάει, αφού αυτή πραγματοποιήθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από αυτόν. Συνήθως αυτά τα κείμενα εξυπηρετούν την ματαιοδοξία του ίδιου του αρθρογράφου, επειδή κατάφερε να βρίσκεται σε έναν χώρο που κανένας άλλος έλληνας δεν μπόρεσε να είναι. Εντάξει, αν είναι κάποιο μεγάλο όνομα (τύπου Stones και τέτοια), άντε, ίσως να έχει κάποιο νόημα, αλλά τώρα ποιον μπορεί να ενδιαφέρει πώς έπαιξαν οι Woven Ηand στο Μάλμε της Σουηδίας στις 11 Αυγούστου; Μάλλον κανέναν, ίσως μόνο κάποιους φανατικούς με τον David Eugene Edwards, τον «ηγέτη» του σχήματος. Ο λόγος που μπαίνω στη διαδικασία να γράψω αυτό το κείμενο είναι για να επισημάνω κάποιες διαφορές μεταξύ της συναυλιακής κουλτούρας των ελλήνων, με αυτή ενός από τους λίγο πιο «προοδευμένους» λαούς…
Βρέθηκα στη συναυλία αυτή εντελώς απρόσμενα. Ήμουν για λίγες μέρες στην Κοπεγχάγη και ήθελα να δω και το Μάλμε το οποίο βρίσκεται μόλις 35 λεπτά με το τρένο μακριά από την πρωτεύουσα της Δανίας. Στις 11 Αυγούστου που αποφάσισα να το κάνω, στην Κοπεγχάγη έπαιζαν οι Cocorosie, αλλά τα 34 € που ήθελαν μου φάνηκαν υπερβολικά. Έτσι, επέλεξα την επίσκεψη στο Μάλμε. Φτάνοντας εκεί βρέθηκα μπροστά στην αφίσα της συναυλίας των Woven Ηand που θα γινόταν εκείνο το βράδυ. Η έκπληξη ήταν μεγάλη και η απόφαση για να τους δω άμεση. Αφού κατάφερα και βρήκα το Kulturbolaget, όπως ήταν το όνομα του χώρου που θα γινόταν η εμφάνιση, πλήρωση τα 24 € της εισόδου και εισήλθα.
Με 7 λεπτά καθυστέρηση (!!!) ξεκίνησε το support (στις 21.07 και ας μην είχε κόσμο εκείνη την ώρα). Ο Andi Almgvist είναι ένας τοπικός μουσικός, αρκετά αγαπητός από ό,τι κατάλαβα, που φαίνεται να λατρεύει την αμερικάνικη φολκ. Όταν ερμήνευε τέτοια κομμάτια, το αποτέλεσμα έμοιαζε περισσότερο με απομίμηση παρά με πρωτότυπη κατάθεση. Όταν αποφάσισε να βάλει και κάποια πιο ευρωπαϊκά στοιχεία στη μουσική του, το αποτέλεσμα ήταν σαφώς πιο ενδιαφέρον. Πάντως οι σουηδοί μετά το τέλος της ημίωρης εμφάνισής του, ζητούσαν επίμονα κι άλλο. Ευτυχώς, το πρόγραμμα έπρεπε να τηρηθεί.
Ο χώρος άρχισε να έχει περισσότερο κόσμο, αλλά δεν γέμισε. Τελικά πρέπει να βρέθηκαν περίπου 250 άτομα. Για την Θεσσαλονίκη του ενός εκατομμυρίου, θα ήταν ένας καλός αριθμός. Για το Μάλμε των τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων, αυτή ήταν μια μικρή προσέλευση. Όπως μου είπαν κάποια παιδιά, πρώτον, το συγκεκριμένο club γεμίζει σχεδόν σε κάθε συναυλία (για τους άνω των 30 ετών Θεσσαλονικείς, το Kulturbolaget θυμίζει το παλιό Zero). Δεύτερον, οι Woven Hand είχαν ξαναπαίξει πριν 10 μήνες και ο χώρος ήταν γεμάτος. Τρίτον, πιθανόν πολύς κόσμος τους είδε πριν λίγες μέρες στο φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ, οπότε αποφάσισαν να μην τους ξαναδούν. Τέταρτον, η συναυλία δεν πολυδιαφημίστηκε, γιατί αποφασίστηκε τελευταία στιγμή. Ζήτησαν από τον Edwards να περάσει μια βόλτα μετά το φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ και από το Μάλμε και εκείνος συμφώνησε. Θυμίζω, Μάλμε=300.000 κάτοικοι…
Οι Woven Hand έπαιξαν περίπου 75 λεπτά. Ξεκίνησαν και τελείωσαν με 16 Horsepower (Harms Way και American Wheeze), ενδιάμεσα αφιέρωσαν κυρίως το σετ τους στο τελευταίο τους άλμπουμ (Mosaic), ενώ από το δικό μου αγαπημένο (Consider The Birds) έπαιξαν μόλις δύο κομμάτια. Σε γενικές γραμμές πέρασα πολύ καλά: γούσταρα με το κοινό που έδειχνε να απολαμβάνει τη συναυλία, μου άρεσε που έβλεπα ένα κοινό που ισομοιραζόταν μεταξύ ανδρών και γυναικών και σίγουρα με ενθουσίαζε να βλέπω ωραίες σουηδέζες να τραγουδούν τους στίχους του Edwards. Δεν μου άρεσε η επιλογή του τελευταίου να προσδώσει στα κομμάτια έναν τόσο ηλεκτρικό ήχο. Εκτιμώ ότι έτσι, χάνεται ένα μεγάλο μέρος της λυρικότητας των τραγουδιών του. Δεν μου άρεσε που στο τέλος, ο ίδιος, φεύγοντας, σήκωσε τα μάτια του στο θεό και τον ευχαρίστησε. Με ενθουσίασε που μέσα στο Kulturbolaget δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα: ένιωσα επιτέλους πώς είναι να είσαι σε μια χώρα που έχουν δικαιώματα και οι μη καπνιστές. Στις 23.30 η βραδιά είχε τελειώσει…
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Live
