Τις τελευταίες μέρες στην πόλη επικρατεί μια λανθάνουσα αίσθηση που τείνει να χαρακτηρίσει το φετινό καλοκαίρι ως ένα από τα πιο “μικρά”, τα πιο περίεργα, τα πιο αντιφατικά των τελευταίων ετών. Με τα πρόσφατα γεγονότα της Πελοποννήσου και ελληνικά δάση να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο, συναυλίες να ακυρώνονται και προσφάτως, εκλογές να καραδοκούν σε φθινοπωρινό φόντο, υποψιάζομαι ότι πολλοί από εσάς έχουν θέσει εαυτόν προς αναζήτηση, καθόσον τούτο το καλοκαίρι οδεύει αργά μα σταθερά για φινάλε.

Εις τέρψιν αυτής της αναζήτησης λοιπόν στρέφουμε την προσοχή μας στην Δημοτική Επιχείρηση Καλλιτεχνικής Παιδείας και Πολιτισμού του Δήμου Συκεών και στα «Μερκούρεια», έναν θεσμό που αψηφά τις μεταβολές και παραμένει πιστός και διαχρονικός, προσφέροντας την δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης για ένα “catching up” τόσο με το Εθνικό και το Κρατικό θέατρο όσο και με τα δημοτικά θέατρα της περιφέρειας. Γιορτάζοντας φέτος τα 13 χρόνια ετήσιας διοργάνωσης, η 23^η του Αυγούστου ήταν μια δυνατή βραδιά για τα «Μερκούρεια», αφού υποδέχτηκαν στο «Ανοιχτό Θέατρο Συκεών: Μάνος Κατράκης» μια από τις φερόμενες ως καλύτερες παραστάσεις της περιόδου, την «Ανδρομάχη»του Ρακίνα.

Χώρος, τόπος, κείμενο, συντελεστές και κοινό, όλα συνηγορούσαν υπέρ μιας βραδιάς με όλες τις προϋποθέσεις να καταλήξει μαγική, και ήταν, για πολλούς, άντε, αν όχι μαγική, α μη τι άλλο έντονα ατμοσφαιρική, ίσως και κάποιες στιγμές συγκινητική. Εξάλλου, η «Ανδρομάχη» αποτελεί τη δημοφιλέστερη τραγωδία του γαλλικού κλασικισμού (θεωρείται ο «Άμλετ» των Γάλλων!), γραμμένη το 1678, σε δωδεκασύλλαβο μάλιστα, από έναν εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων του 17^ου αιώνα, του Jean Racine, ο οποίος και εμπνεύστηκε τον μύθο από ένα απόσπασμα της Αινειάδας του Βιργιλίου.

Η ιστορία της Ανδρομάχης πραγματεύεται –εκ πρώτης όψεως- τα ασίγαστα ερωτικά πάθη, τον εγωκεντρισμό, την θλίψη και την οργή, είναι με λίγα λόγια ένα ψυχογράφημα του ανθρώπινου πόνου. Σε δεύτερη όμως ανάγνωση –και αυτή είναι η ουσιαστικότερη παραλλαγή που κατάφερε επιτυχώς να μεταδώσει η ομάδα του εθνικού και κυρίως ο μεταφραστής-διασκευαστής-σκηνοθέτης Δημήτρης Μαυρίκιος στο γαλλικό κείμενο- τα πάντα καταλήγουν στην αξία της μνήμης, μνήμης αλησμόνητης, μνήμης ανάσας, σε ένα παιχνίδι μεταξύ νικητών και ηττημένων, όπου «όλοι έχουν δικαίωμα να ορίζουν την καρδιά τους-Ορέστης» και όλοι στο τέλος θα προτιμήσουν να επιλέξουν τον θάνατο, έναντι μιας ζωής γεμάτης συμβιβασμούς.

Η Ανδρομάχη, σκλάβα του βασιλιά Πύρρου, αντιμετωπίζει ένα δίλλημα ζωής, δοσμένο άρτια μεν, λιγάκι υπερβολικά δε, μέσω του βλέμματος και κυρίως των κινήσεων της Λυδίας Φωτοπούλου. Σε αντιπαραβολή, η πριγκίπισσα Ερμιόνη της Μαρίας Κεχαγιόγλου θα μπορούσε μάλλον να είναι περισσότερο επιβλητική. Όσον αφορά όμως τους ανδρικούς ήρωες, ο Χρήστος Λούλης υποστήριξε τον προδομένο Ορέστη του και δεν φάνηκε “παράταιρος” ούτε για μια στιγμή. Η περίπτωση του Νίκου Καραθάνου, δεν σηκώνει πολλές κουβέντες. Εκπληκτικός. Έτσι απλά, αποδεικνύει συνεχώς ότι ανήκει στους σπουδαιότερους ηθοποιούς (και όχι μόνο, αφού εδώ και κάποια χρόνια σκηνοθετεί με επιτυχία) που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ελληνικά εδάφη. Επιπλέον, η ερμηνεία του ως ευαίσθητος μα και συνάμα σκληρός Πύρρος με ώθησε στο να αναθεωρήσω την πρώιμη άποψη μου ότι ταιριάζει περισσότερο σε σύγχρονα έργα. Μια που ανέφερα το σύγχρονο, πιστεύω ότι η βασική αδυναμία της παράστασης πήγαζε από το γεγονός ότι η χορογραφία της καθ’ όλα ταλαντούχας Θεσσαλονικιάς Αποστολίας Παπαδαμάκη (γνωστή και ως ιδρυτικό μέλος των χορευτικών ομάδων sinequannon και quasi-stellar), φάνταζε κάπως εξειδικευμένα εκμοντερνισμένη για ένα αρχαίο κείμενο, αν και παρ’ όλα αυτά βρισκόταν σε αρμονία με τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου.

Αυτή βέβαια η Ανδρομάχη ίσως και να περνούσε απαρατήρητη αν τα ηνία της δεν κρατούσε γερά ο Δ. Μαυρίκιος. Γνωστός για την χρήση κινηματογραφικών μέσων και σύγχρονης τέχνης στις παραστάσεις του, με Σαίξπηρ, Γουάιλντ, Γουίλιαμς και Πιραντέλλο στο ενεργητικό του, βραβεία και συμμετοχές σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και συνεργασίες με τους Μ. Βολανάκη, Μ. Χατζιδάκι και Δ. Φωτόπουλο, η «Ανδρομάχη» αποτέλεσε δείγμα της αυτής της κινηματογραφικής πρακτικής, τόσο σκηνικά όσο και ηχητικά. Ένας χορός-κομάντος, βιομηχανικό σκηνικό και η απόλυτα φιλμική μουσική του Νίκου Κηπουργού, δεν άφηναν την παράσταση να κάνει “κοιλιά” ούτε λεπτό. Σκιές και ψίθυροι, αγάπη και μίσος, πόλεμος και ειρήνη, όλα μαζί, έδωσαν το καινοτόμο στίγμα στην παράσταση και έδωσαν κατόπιν και σε εμάς λόγο και αιτία να βγάλουμε το καπέλο σε αυτούς που μας έφεραν κοντά στην ιστορία της Ανδρομάχης, έπειτα από μια αποχή περίπου 70 ετών από τα θεατρικά δρώμενα της χώρας.

Τα Μερκούρεια θα διαρκέσουν από τις 20/8 ως τις 1/9.
Ώρα έναρξης παραστάσεων: 9μ.μ.
Τηλ. Επικοινωνίας: 2310638058, 2310631305
Τιμή Εισητηρίου:15 ευρώ, μαθητικό- φοιτητικό 10 ευρώ, διαρκείας 60 ευρώ.

Ειρήνη Καραχρήστου