 |
|
|
|
DAYDREAMING
|
Εραστής της μουσικής, ή μουσικός από άλλον πλανήτη;
Γι αυτόν τον δίσκο δύσκολα θα μάθετε από τους «ειδήμονες» της μουσικής στη Θεσσαλονίκη. Οι κύριοι και οι κυρίες αυτές προτιμούν καλύτερα να ομογενοποιήσουν την αισθητική μας. Να την κατευθύνουν μόνο προς έναν πόλο. Να μας κλείσουν τα αυτιά από οτιδήποτε προοδευτικό υπάρχει στο εξωτερικό. Να μας πείσουν πως αυτό που κυκλοφορεί σήμερα εδώ στην Ελλάδα και στα δικά τους αυτιά ακούγεται σαν πρωτοπορία, είναι ταυτόχρονα και πρωτοπορία για τη διεθνή μουσική. Πιθανόν να χλευάσουν το δίσκο αυτό μόνο από το όνομα του καλλιτέχνη. Rafael πώς;…
Rafael Anton Irisarri! Έτσι είναι το όνομα αυτού του μουσικού, το παρθενικό άλμπουμ του οποίου είναι καταδικασμένο να μείνει στην αφάνεια της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας. Το Daydreaming είναι από τα πιο βαριά άλμπουμ που μπορεί να ακούσει κανείς μέσα στο 2007. Σκοτεινό και μελαγχολικό, συμπυκνώνει στα 37 λεπτά του όλη την ιδιοφυΐα αυτού του πολυσχιδούς μουσικού. Πολυοργανίστας, συνθέτης, αλλά και ταυτόχρονα ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρίας η οποία ασχολείται με ένα κομμάτι της σύγχρονης ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, ο Rafael Anton Irisarri εκφράζει στο Daydreaming τη δημιουργική πλευρά του εαυτού του, αφού γράφει και παίζει μόνος του και τα 7 κομμάτια του δίσκου.
Η μουσική έκφραση του Irisarri, ο οποίος προέρχεται από το Seattle, είναι λεπτομερής και διεισδυτική σαν να πρόκειται για εγχειρητική διαδικασία. Μας παρασύρει στην αρχή σε μια λανθάνουσα εντύπωση πως η ευρηματικότητά του εξαντλείται σε μελωδίες παιγμένες απλά στο πιάνο. Όμως στη δεύτερη ακρόαση, την πιο προσεκτική, την πιο αποκαλυπτική, μόλις από το πρώτο track, το Waking Expectations, αρχίζει να προσφέρει απλόχερα τις ιδιαιτερότητές του. Κρυμμένες λούπες από κιθάρες, συνθεσάιζερ, βιόλες και άλλοι μη συνηθισμένοι ήχοι «χρωματίζουν» τη μελωδία, που στην πρώτη, την λανθάνουσα ακρόαση, νόμιζες ότι προερχόταν μόνο από ένα πιάνο. Στο A Thousand-Yard Stare προσθέτει και τη slide κιθάρα και κάνει την ατμόσφαιρα βαριά ambient, ενώ στο Wither, στο οποίο επιστρέφει σε κλασικές πιανιστικές φόρμες, κάνει τον Max Richter να αισθανθεί πως έχει πια έναν πολύ υπολογίσιμο «αντίπαλο» στο χώρο. Στο Lumberton, το αριστούργημα ενός αριστουργηματικού δίσκου, με την αρωγή του Daniel C. Viktorson, ο Irisarri προσθέτει ελάχιστα microbeats, ικανά όμως να ενώσουν την techno φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τη δισκογραφική του, με την ambient αισθητική του κομματιού. Στο Voigt-Kampf βάζει τα συνθεσάιζερ στο προσκήνιο και στο επόμενο, το Fractal, δημιουργεί το πιο πλούσιο ηχητικά κομμάτι, ενισχύοντάς το με ελάχιστο, αλλά σαφώς περισσότερο σε σχέση με τα υπόλοιπα, ρυθμό. Ο επίλογος με το A Glimpse και τη συμμετοχή του Tomas Boden είναι το ίδιο όμορφος όσο και η έναρξη. Ελάσσονες λεπτομερείς ήχοι εμπλουτίζουν τον ήχο του πιάνου και στην κατάληξη του κομματιού, τούτοι οι ελάσσονες ήχοι έσονται πρώτοι, και με ένα απότομο stop κλείνουν το δίσκο…
Το Daydreaming του Rafael Anton Irisarri είναι ο ορισμός του πώς πρέπει να ηχεί ένας σύγχρονος ηλεκτρονικός δίσκος. Βασισμένος σε φυσικά και μη όργανα, είναι γεμάτος από συναισθήματα, χρώματα και μυρωδιές, χωρίς να προκαλεί εκείνο το παγωμένο και πολλές φορές απόμακρο αίσθημα που αφήνουν άλλοι δίσκοι του χώρου. Η διαφορά του Irisarri από τους δημιουργούς τέτοιων δίσκων είναι ότι δεν προσκολλάται στην τεχνολογία. Η τεχνολογία είναι το μέσο για να κάνει τη μουσική του ακόμα πιο συναισθηματικά φορτισμένη. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
