OUR LOVE TO ADMIRE INTERPOL 5/9/2007

Σεπτέμβριος και εμείς θα μιλήσουμε για το «ιουλιανό» δίσκο των Interpol. Παράπονα για κωλυσιεργία στον διαμορφωτή προγράμματος εξεταστικής στην απροσδιόριστη σχολή που φοιτώ. Κάπου λοιπόν ανάμεσα σε εργατικό και σε ευρωπαϊκό δίκαιο, “Our love to admire”, τρίτος απόγονος των Interpol, μαμούθ, ζαρκάδια και άλλα συμπαθή κερατοφόρα ζωάκια,που σίγουρα ενθουσιάζουν τον φυσιολάτρη αρχισυντάκτη μας. “Turn on the bright lights” υποστηρίζουν οι μισοί-στα polls για την καλύτερη τους δουλειά- ,“Our love to admire” οι υπόλοιποι. Ρέπω προς τους δεύτερους, αν και πάντα για αδιευκρίνιστους λόγους-προτιμώ τους Editors (μάλλον λόγω υπνωτιστικής εμφάνισης προ διετίας στο Rockwave).

Κάπου λοιπόν στον τρίτο δίσκο οι Interpol αποφάσισαν ότι θέλουν να προσλάβουν παραγωγό, επέλεξαν τον Rick Costey που είχε επιληφθεί των δυο τελευταίων δίσκων των Muse αλλά και του τελευταίου των Franz Ferdinand, αφού όπως δήλωσε σε συνέντευξή του ο κιθαρίστας Daniel Kessler «Θέλαμε να δούμε πως θα πάει αν αφήσουμε και κάποιον άλλον να συμμετάσχει στη διαδικασία». Προφανώς πήγε καλά, και οι κριτικές για το “Our love to admire” δεν ξεκίνησαν με τη αγαπημένη επωδό-καραμέλα περί αντιγραφής των Joy Division, αλλά πλέον ο διεθνής τύπος θεωρεί ότι οι ίδιοι επιδρούν στον ήχο πολλών εκ των απείρων πρωτοεμφανιζόμενων ομάδων που θέλουν να λέγονται συγκροτήματα.

Εκτός λοιπόν από παραγωγό, οι Interpol εισήγαγαν τα keybords στη ζωή τους, πρόσθεσαν τα σταθερά κιθαριστικά τους μοτίβα και τους αινιγματικούς στίχους του Banks-στην πιο αινιγματική τους μορφή ως τώρα-, με αποτέλεσμα ένα δίσκο που ενώ κάποια από τις φορές που θα το ακούσεις μπορεί να σε κάνει να βαρεθείς, είναι όντως δείγμα εξαιρετικής μουσικής δημιουργίας. Ιt’s time we give something new a try…δηλώνουν στο “No Iin threesome” που είναι για μένα το πιο όμορφο κομμάτι του δίσκου, με απροσδιόριστη επιλογή τίτλου που θα παρέπεμπε περισσότερο σε punk/screamo μπάντα και με κατά γενική ομολογία πολύ ωραίους στίχους που αν διανύετε ρομαντική περίοδο θα σας συγκινήσουν αναμφίβολα. Το “Pioneer to the falls” ανοίγει αποφασιστικά το δίσκο με εκπληκτική μελωδία μαζί με την μετά από τρία χρόνια επανακρόαση της βαρύτονης και παρεξηγημένης φωνής του Paul Banks, ενώ το βασικό single “The Heinrich Maneuver” ξεχειλίζει από ενέργεια αναρωτούμενο «how are things on the west coast». Το τελευταίο μαζί με το “Mammoth” είναι τα κομμάτια με την πιο «διασκεδαστική» διάθεση ,ενώ ο όλος δίσκος έχει ίσως κάτι από R.E.M. αλλά διαπνέεται και από έναν post-rock αέρα που μάλλον είναι και το στοιχείο που κάνει τη διαφορά από τα προηγούμενα και κεντρίζει τόσο το ενδιαφέρον (μου). Μια σχετική κατάθλιψη που ενδεχομένως σε πιάνει με το “Wrecking ball”, την μετατρέπει σε τέρψη το “Thelight house”, κομμάτι που κλείνει αριστουργηματικά και experimental-ιστικά το δίσκο.

Σε κάθε περίπτωση, δεν δημιούργησαν αυτό το άλμπουμ για να επιδείξουν διαφορετικότητα και ριζοσπαστική αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν, αλλά χρησιμοποίησαν το μέχρι τώρα στρωμένο έδαφος τους, για να σταθεροποιήσουν τη μουσική τους και να δημιουργήσουν την πιο στέρεη και συνειδητοποιημένη δουλειά τους. Πλέον επίσημα μπορούμε να περιμένουμε κι άλλα από τους Interpol, αφού παρότι έδωσαν μια μικρή εντύπωση με το «Antics», ότι μπορεί και να έπαιρναν την κάτω βόλτα, τελικά επέστρεψαν με κάτι απρόσμενα και κατά πολύ καλύτερο

"Through the storms and the light/ Baby, you stood by my side/ And life is wine/ But there are days in this life/ When you see the teethmarks of time/ Two lovers divide." – “Νο I in threesome”

Κάλλια Κακαλέτρη