TOMAHAWK ANONYMOUS IPECAC/Msen 7/9/2007

Μετά από την ακύρωση της εμφάνισης του Mike Patton τον Σεπτέμβριο (για 2η συνεχόμενη χρονιά), με περισσότερη σπουδή αναφερόμαστε στο πολύ καλό πόνημά αυτού και των TOMAHAWK που τιτλοφορείται με την επωνυμία της ανωνυμίας ( ANONYMOUS ), ως φόρος τιμής στους ανώνυμους ιθαγενείς της Αμερικής συνθέτες των 2 προηγούμενων αιώνων!

Δεν ξέρω γιατί πρέπει σε κάθε περίπτωση που αναφερόμαστε στον κ. Patton να αραδιάζουμε ότι είναι ο πρώην ηγέτης των Faith No More , o πρωταγωνιστής στους Fantomas , o δημιουργός των Peeping Tom , ο συνεργάτης του Kaada, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Ipecac και τόσα άλλα. Λες και χρειάζεται να κάνεις εισαγωγή σε μια σύγχρονη μεγάλη μορφή της μουσικής.

Ο Patton έχει την ικανότητα να πετάγεται σε όποια κατεύθυνση του καπνίσει σαν ένας σύγχρονος Spiderman, που βγαίνει για βόλτα στους ουρανοξύστες μιας μεγαλούπολής είτε για να κάνει μπανιστήρι στα δωμάτια των υψηλών ορόφων, είτε για να νιώσει τον ίλιγγο της αιώρησης, είτε για να δοκιμάσει αν ο ιστός του πιάνει σε καλά σοβαντισμένα ντουβάρια, είτε για να φτύσει απλά από ψηλά, είτε για να φωνάξει εκεί που κανένας δεν τον ακούει, είτε και για να παλέψει για τις αδικίες της μουσικής βιομηχανίας. Όποια στολή και αν βάλει είναι πάντα ο αγαπημένος μας Spiderman…ε mike patton ήθελα να πω.

Η περίπτωση των tomahawk είναι και αυτή ξεχωριστή, αν και περνώντας τόσα χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία από το 2003 νόμιζα ότι κάπου έκλεισε η πόρτα αυτή. Αντιθέτως όμως η παρέα του και αυτός «ξέθαψε» το tomahawk για να αναδείξει ινδιάνικα και άλλα μουσικά παραδοσιακά μονοπάτια της Αμερικής των προηγούμενων αιώνων στο σήμερα. Θα μπορούσες να πεις πως ο δίσκος αυτός έχει τον χαρακτήρα μιας διπλωματικής διατριβής, αφού μέχρι και παραπομπές και βιβλιογραφία υπάρχει (για το ίδρυμα Hopi Indians, για το αρχείο του Natalie Curtis Berlin και τα λοιπά), καθώς όλα τα κομμάτια είναι παλιά ινδιάνικα και αμερικάνικα κομμάτια του 19^ου και 20^ου αιώνα, ιδωμένα μέσα από την διαβρωτική αλλά και εξερευνητική ματιά των Tomahawk.

Η τριμελής σήμερα παρέα των Tomahawk είναι εκτός από τον Mike Patton, o Duane Denison x- κιθαρίστας από τους Jesus Lizard και ο John Stanier που κτυπούσε τα τύμπανα στους Helmet και βαρά ρυθμικά πράγματα σήμερα στους Battles!!!

Αν νομίζετε πως θα ακούσετε παραδοσιακά κομμάτια είστε ασφαλώς γελασμένοι. Το ινστρουμένταλ ξεκίνημα με το war song είναι όντως ένας ξέφρενος χαοτικός χορός εκκίνησης, που θυμίζουν τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα των Sun’O ενώ το κλείσιμο με το Long, Long Weary Day είναι ίσως η χαλάρωση μέσα στη σκηνή. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν βουκολικά στοιχεία. Όντως κάπου κυριαρχούν ινδιάνικες μελωδίες (που μοιάζουν και με κινέζικα..), αλλά μέσα από τις ενορχηστρώσεις με περισσή σύνθεση και πολύ πλουραλισμό δεν έχουν κανένα απολύτως φολκλορικό χαρακτήρα. Είναι ογκώδη και σε μερικές περιπτώσεις επικά κομμάτια που αναδεικνύουν την άγρια ομορφιά του ροκ. Κομμάτια ξεχωριστά σαν Omaha dance, μυστικιστικά σαν το Ghost dance, αλλά και μεγαλειώδη σαν το red fox. H κιθάρα σε ορισμένα σημεία είναι άπαικτη, ειδικά στα κοψίματα που κάνει στο sun dance που μαζί με ένα φευγαλέο hardcore ξέσπασμα ολοκληρώνει ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου.

Επειδή δεν ξέρουμε ούτε τον στόχο του, ούτε και τη δύναμη των πρωτόλειων συνθέσεων δεν θα εξετάσουμε την διπλωματική, ούτε θα σχολιάσουμε τις προθέσεις. Πρέπει να αναφέρουμε όμως μια δήλωση του Patton πως «.. με τον δίσκο αυτό πάμε το ροκ πίσω στο χρόνο, ακόμα πιο πίσω από τα προσδιορισμένα στο χρόνο Blues και American folk στοιχεία, πίσω εκεί που οι ιθαγενείς της Αμερικής δημιουργούσαν ρυθμούς και μελωδίες…»

Κυριάκος Σκορδάς