 |
|
|
|
TOOL
|
TOOL- TerraVibe, Μαλακάσα, 6/09/07
Στην ερώτηση, τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από μια αντίστοιχη έγχρωμη, μια πιθανή απάντηση είναι απλότητα και ιδιόμορφη εκκεντρικότητα. Με ένα τέτοιο περίεργο τρόπο μετέδωσαν εκείνο το βράδυ τη δική τους εκκεντρικότητα και μαγεία οι Tool.
Οι φιγούρες που χάζευες…
Βασικά, δυσκολεύεσαι να ερμηνεύσεις την επιρροή που ασκούν πάνω σου κατά τη διάρκεια της ζωντανής τους εμφάνισης. Μικρά και μεγάλα φωτάκια να τονίζουν τα χαρακτηριστικά και τις  αντιδράσεις στα πρόσωπα των μουσικών. Ο James Maynard Keenan βυθιζόταν με τη φωνή του στο σκοτάδι κάπου πίσω στη σκηνή, ο Adam Jones εκφραζόταν μόνο μέσω της κιθάρας του για να “σπάει” τη πραότητα, ο Danny Carrey σε αφόπλιζε με τις πολύπλοκες ρυθμολογίες, την ταχύτητα και τις αλλεπάλληλες αλλαγές, ενώ ο Justin Chancellor παρέδιδε μαθήματα παράνοιας και συγχρόνως ουσίας με το κιθαριστικό παίξιμο του μπάσου του.
Τα μέσα προδιέθεταν πριν τη μουσική…
Καπνοί και κόκκινα λέιζερ χόρευαν αρμονικά, συνοδεύοντας τα ξεσπάσματα και τα αλά Pink Floyd ψυχεδελικά περάσματα. Όλα συνέθεταν τη δική τους χορογραφία και έδεναν με έναν καλά προμελετημένο τρόπο στα σουρεαλιστικά βίντεο, δηλώνοντας ότι η διάθεση των Tool για εστέτ υπερβάσεις είναι κάτι που τους βγαίνει ανεπιτήδευτα.
Τέσσερις μεγάλες οθόνες και ένα τεράστιο πανί από πίσω τους πρόβαλλαν βιντεάκια με έντονα art-ιστικό χαρακτήρα, ενισχύοντας τα ουτοπικά ερεθίσματα και το βαθμό που γινόντουσαν αντιληπτά από τις αισθήσεις. Το αφηρημένο θέμα τους είχε έντονα χρώματα και σχήματα, ζουμαρισμένες βροχές, τρισδιάστατες φωτιές να καίνε με έναν εικονικό τρόπο τη σκηνή, ενώ περίεργα πλάσματα έπλαθαν τις δικές τους ιστορίες, πίσω από τις τέσσερις επιβλητικές φιγούρες.
Όλα αυτά και η αντίληψη των Tool για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, δεν γίνεται παρά να σου εμπνέουν σεβασμό για το θέαμα και την μυσταγωγική εμπειρία που σου προσέφεραν. Κατάφερναν έτσι να δικαιολογήσουν τις επευφημίες και τους χαρακτηρισμούς τους ως μουσικοί “πνευματικοί” ταγοί.
Κρίνοντας την αξία της ζωντανής εμφάνισης…
Όταν οι απόψεις διίστανται περί της αξίας και απόδοσης ενός γκρουπ κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής του εμφάνισης, τότε υπάρχει ένας απλός τρόπος που μπορεί να οδηγήσει στην επίλυση μιας τέτοιας διχογνωμίας. Πολύ απλά εξετάζεται η επιρροή που έχει ασκήσει στον καθένα ξεχωριστά το συγκεκριμένο συναυλιακό γεγονός.
Η συναυλία των Tool σε επηρέαζε και σε έκανε να ”λοξοδρομήσεις” απ’τη πραγματικότητα και αυτό ήταν δείκτης της ενέργειας που άφησε πίσω του το συγκρότημα. Σε έκαναν να κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου οτιδήποτε σε “βασάνιζε” τις τελευταίες ημέρες, μόνο και μόνο εξαιτίας μιας σκιερής φιγούρας που τραγουδούσε πάνω στη σκηνή, και αυτό ήταν αρκετό για να χαρακτηρίσει τη συναυλία ως ένα δαιδαλώδες ταξίδι.
Η δυσαρέσκεια…
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που διέβαλλαν τους Tool αγανακτώντας από την απουσία ενός encore, το οποίο όμως το γκρουπ έκανε, αλλά με το δικό του ασυνήθιστο τρόπο. Αντί λοιπόν, να σταματήσουν τη μουσική, αποκόβοντας όλες σου τις αισθήσεις από τον παροξυσμό της στιγμής, προτίμησαν να ηχογραφήσουν επί σκηνής, ένα μεγάλο βόμβο, ένα περίεργο βουητό, το οποίο σε κρατούσε στο κλίμα λίγο πριν επιστρέψουν στη σκηνή. Ακόμα και έτσι σ’ έκαναν να συνεχίζεις να συμμετέχεις. 
Μπορεί οι Tool να μην έπαιξαν όπως τη πρώτη φορά (συνήθως η πρώτη είναι και η παντοτινή…), μπορεί να μην ακούσαμε το έπος του “Wings for Marie” και “10,000 Days”, μπορεί ο Maynard να σιγοτραγουδούσε τους στίχους στα κομμάτια που θα θέλαμε πολύ να τον ακούμε (“Vicarious”, “Schism”, “Rosetta Stoned” κτλ.), όλα αυτά όμως που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μας εκείνη τη βραδιά, μας έκαναν να παραβλέπουμε κάθε ατέλεια της εμφάνισής τους.
Και ναι…χαίρομαι που ήμουν ένας από τους θεατές που χρειαζόταν αρκετό χρόνο μετά το τέλος της συναυλίας, μέχρι να καταφέρει να ρυθμίσει τις αισθήσεις του σε φυσιολογικά επίπεδα ύστερα από αυτό που τον είχε διαπεράσει.
Χάρης Αποστολόπουλος |
Live
