Την Παρασκευή 31 Μαΐου 2002 επέλεξαν οι Closer ως ημερομηνία επανεμφανίσεως τους μπροστά στο ελληνικό κοινό. Είχε προηγηθεί η μικρή χειμερινή περιοδεία τους στην Αγγλία μαζί με τα Διάφανα Κρίνα, η οποία στέφθηκε με επιτυχία.

Οι φανατικοί φίλοι του αθηναϊκού γκρουπ, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο υπογράφων, δε θα μπορούσαν να φανταστούν ιδανικότερο τρόπο αποχαιρετισμού της άνοιξης και υποδοχής του καλοκαιριού. Οι Closer, το κορυφαίο ίσως (αγγλόφωνο) ελληνικό συγκρότημα, σε καμία περίπτωση δε διέψευσαν τις προσδοκίες μας. Ούτως η άλλως, η πορεία που έχουν διαγράψει από το 92, όποτε πρωτοεμφανίστηκαν, έως τώρα όχι μόνο δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης αλλά γεννά νέες και υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις.

Αυτή η πορεία άλλωστε, που αποτελείται από πάρα πολλές ζωντανές εμφανίσεις και 4 δισκογραφικές δουλειές (2 lp και 2 ep), αποδεικνύει ότι για να πετύχει ένα γκρουπ δεν αρκεί το ταλέντο, αν δε συνδυαστεί με την ανάλογη δουλειά. Και οι Closer φαίνεται ότι έχουν δουλέψει πολύ και έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο όπου πλέον δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα. Για αυτό εξάλλου η ενδελεχής ανάλυση ίσως να περιττεύει.

Το σετ που παρουσίασαν στη σκηνή του ΑΝ κράτησε 1,5 ώρα και περιλάμβανε όχι μόνο τις καλύτερες στιγμές από τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά και καινούρια κομμάτια, τα οποία άφησαν υποσχέσεις για επόμενη πολυαναμενομενη κυκλοφορία. Εντύπωση μου προκάλεσε επίσης η αίσθηση συνοχής που δίνει η μπάντα, παρά τις πολλές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη σύνθεση της κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ύπαρξης της.

Η συναυλία τελείωσε στη 1 με το Ecstasy, με το οποίο συνηθίζουν να αποχαιρετούν το κοινό. Ένα επικό κομμάτι, που σου δίνει την αίσθηση πως το γκρουπ είναι ικανό να γκρεμίσει τα πάντα. Ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό... Suicide is my terror when ecstasy is so great.

Κώστας Λιοντήρης

Εξωτερικός Συνεργάτης