 |
|
|
|
MUSE
|
LIVE IN ATHENS
Περί Muse
Τελικά, οι προθέσεις και τα συναισθήματα που εκλύουν οι Muse κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής τους εμφάνισης, είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν το άτυπο χρίσμα τους ως ένα από τα σημαντικότερα εναλλακτικά, ποπ-ροκ συγκροτήματα, στα μουσικά δρώμενα των τελευταίων δύο δεκαετιών.
Μπορεί οι Muse να μην σφύζουν από τάση για πρωτοπορία και καινοτομία, έδειξαν όμως ότι είναι από τα ελάχιστα γκρουπ της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας που μπορούν να συνδιάσουν ικανοποιητικά την εμπορικότητα με τη ποιότητα. Τη μια έπαιζαν ποπ κομμάτια με εθιστικό ρεφρέν τύπου “Starlight”, “Muscle Museum” ‘ή “Time is Running Out” και την άλλη σε ξεσήκωναν με το επικό τους “Knights of Cydonia”.
Σκηνική παρουσία
Στη σκηνή, καταλάβαινες ότι έχουν έναν δυσεύρετο χαρακτήρα, κάτι που τους διαχωρίζει από τη σωρεία συγκροτημάτων και κυρίως από τις άδικες συγκρίσεις με τους Radiohead.
Και τέτοιου είδους συγκρίσεις τελείωναν από τη στιγμή που η ευκίνητη φιγούρα του Bellamy σε έκανε να χοροπηδάς με τα κιθαριστικά του ρίφ ή σε όριζε άμεσο αποδέκτη της αγαλλίασης που εκπέμπουν οι νότες του αστρικού του πιάνου (στην κυριολεξία αφού πάνω του αναβόσβηναν φωτάκια).
Όλα αυτά συνδιάζονταν, με τη γλυκανάλατη ερμηνεία του και το διακριτικό ουρλιαχτό της φωνής του, η οποία δεν σε προϊδέαζε για τα ατέλειωτα σόλο που ακολουθούσαν, και θα ζήλευαν οι ομοειδείς δεξιοτέχνες του οργάνου.
Προσθέστε επίσης και την ιδανική, σχεδόν επιβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι πολύχρωμες προβολές στις τρεις μεγάλες οθόνες, σε συνδυασμό με τα χρώματα και τους καπνούς, πάνω ίσως στην πιο φωτεινή σκηνή που έχω δει ποτέ. Κατάφερναν έτσι να ενισχύσουν την εμπειρία και να ολοκληρώσουν τη μέθεξη σου στο ταξίδι με τα έντονα ηχοχρώματα.
Ο ήχος
Παρότι τρίο και έναν ακόμη στα μετόπισθεν να συμπληρώνει με πλήκτρα, ο ήχος των Muse παρουσιαζόταν αρκετά δεμένος και πλουραλιστικός, όχι όμως τόσο ποιοτικός και καθαρός, αφού η κιθάρα ακουγόταν πολλές φορές μπουκωμένη από τις παραμορφώσεις. Έμενες λοιπόν έκπληκτος από το πώς τελικά κατάφερναν να μεταπηδούν από τον Philip Glass και τον Berlioz στις μεταλλίζουσες κιθάρες των System of a Down και από εκεί στη progressive αισθητική των 70’s. 
Συνωμοσία και χαρά
Οι Muse θέλησαν να προβάλλουν με το πιο ανάλαφρο και εύθυμο τρόπο, τις σοβαρές ιστορίες που οδηγούν αυτή τη στιγμή το πλανήτη σε μια εκτροπή, μια αρνητική πορεία. Το έκαναν όμως με στυλ και διακριτικά, μέσα από μια εύκολα μεταδιδόμενη αισιόδοξη κατάσταση.
Μπορεί από τη μια να σε έκαναν να αναπολείς ρομαντικές ιστορίες πάθους με όχημα την τραγουδοποιϊα του Bellamy, αλλά από την άλλη έβρισκες τον εαυτό σου να ξεσπά την οργή του στα distortion της κιθάρας του και τους στίχους περί συνωμοτών, με υποχθόνια σχέδια κατά της ανθρωπότητας (“Exo-Politics”, “City of Delusion”, “New Born”).
 Απόσταγμα
Συμπερασματικά, οι Muse εκείνη τη βραδιά, ανέβαζαν τη τεστοστερόνη και απεμπολούσαν μακριά τις ευθύνες και το άγχος που είχε συσσωρεύσει πάνω μας η πραγματικότητα.
Γεγονός που φανερώνει την αξία του γκρουπ και κυρίως την ανάγκη σαν ακροατές, για μουσικές εμπειρίες ως μέσο εκτροπής από μια προσχεδιασμένη πορεία. Αυτή της καθημερινότητας!
Χάρης Αποστολόπουλος |
Live
