Manic Street Preachers 6/10/2007 Terra Vibe, Μαλακάσα 11/10/2007

Live in Athens, Terra Vibe, Μαλακάσα

Οκτώβριος, και η θερινή περίοδος καλά κρατεί, με τους Manic Street Preachers να την κλείνουν μια και καλή, δηλώνοντας την ανάγκη του κοινού να επιστρέψει και πάλι στους κλειστούς χώρους.

Ο αριθμός λοιπόν των θεατών που έδωσε το παρόν το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου, δεν ήταν ο αναμενόμενος για τα δεδομένα ενός γκρούπ σαν τους Manic Street Preachers. Μπορεί και να φταίει το γεγονός ότι λίγες ημέρες πιο πρίν είχαν εμφανιστεί στην ίδια σκηνή οι Muse, μερίδα κοινού των οποίων ήταν σίγουρα και κοινό των Manics. Οπότε αυτοί που θα επέλεγαν τους πρώτους, αναπόφευκτα δεν θα έτρεχαν στα βουνά και τα λαγκάδια (ακα εθνική οδός) για τους δεύτερους. Αυτή ίσως να είναι και μια καλή δικαιολογία, για την όλη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί στο χώρο.

Το επίκεντρο και κύριο χαρακτηριστικό της συναυλίας δεν ήταν όμως ο κόσμος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το γκρούπ απέδωσε πάνω στη σκηνή ερμηνεύοντας τα κομμάτια του. Και η ερμηνεία αυτή δεν ήταν η επιθυμητή, δεν ήταν στιβαρή και δεν ήταν κάτι που θα το χαρακτήριζες ως προθυμία για αμοιβαία ανταλλαγή ενέργειας.

Σε πολλά σημεία, οι Ουαλοί έδειχναν να εκτελούν τα κομμάτια με έναν εντελώς διεκπεραιωτικό τρόπο. Ο χρόνος κυλούσε γιατί έτσι έπρεπε και όχι επειδή αυτοί σε ανάγκαζαν να κυλήσει με το δικό τους τρόπο, γεγονός που τους έκανε απόμακρους.

Παρ’όλα αυτά, η μουσική των MSP διατήρουσε εκείνη την ομορφιά της, έστω και κάτω από τις όποιες αντίξοες συνθήκες. Νότες συνδιασμένες με κοινωνικούς και πολιτικοποιημένους στίχους, αφιερωμένους στα εμπόλεμα συναισθήματα και τις αδικημένες κοινωνικές τάξεις, που άφηναν το στίγμα τους και σε άγγιζαν με την ευαισθησία τους.

Ο James Dean Bradfield προσωποποιούσε με τη κιθάρα του προβληματισμούς και ιστορίες από αιματοβαμμένα πεδία μαχών που αποσκοπούσαν στην αφύπνιση κοιμησμένων συνειδήσεων. Σου περνούσαν, έστω και νοερά το μήνυμα της φρίκης μιας εμπόλεμης κατάστασης και αυτό από μόνο του μπορεί να ήταν αρκετό, έστω και για μερικούς.

Γενικά, η βραδιά με τους Manic Street Preachers μπορεί να μην σου επιφύλαξε ένα οπτικοακουστικό παραλήρημα, αλλά μια μουσική ανορεξία και μια ακατανόητη παγωμάρα...

Η ευαισθητοποιημένη Britpop τους όμως σε κρατούσε σε εγρήγορση.

Χάρης Αποστολόπουλος