FLOW SAMIM GET PHYSICAL / PENGUIN 15/10/2007

Όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή να παρουσιάσεις ένα άλμπουμ καθαρά χορευτικής μουσικής, ενώ οι περισσότεροι νομίζω πως γνωρίζουμε ότι εν έτη 2007 (τουλάχιστον στη χώρα μας) ο κόσμος πλέον «απαξιεί» για κάποιους λόγους - που δεν είναι του παρόντος - να λικνίσει τους γοφούς του, αναρωτιέσαι πραγματικά τι ρόλο βαράς σε τούτη την παρουσίαση. Αλλά επειδή η μουσική του συγκεκριμένου LP μπορεί να χορέψει και τα εγκεφαλικά σας κύτταρα, πέραν του σώματος σας, ας κάνουμε μια προσπάθεια κι ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.

Ο κύριος με το όνομα Samim λοιπόν, προσφέρει το πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ εδώ και λίγο καιρό και σε αντίθεση με τον… αρχηγό κράτους του Ιράν, δείχνει μάλλον αρκετά πιο ανοιχτόμυαλος και πρωτοπόρος από τον επικίνδυνο – κατά το ήμισυ - συμπατριώτη του. Κι αυτό μια και ο Samim είναι μισός Ελβετός και μισός Ιρανός, ο οποίος προσφάτως άφησε τη Ζυρίχη για να ζήσει και να δράσει – και αυτός – στο περίφημο Βερολίνο. Το Βερολίνο που δείχνει να κρατά ακόμα γερά τα ινία της ηλεκτρονικής μουσικής και στο οποίο εδρεύει και το περίφημο label των Walter Merziger και Arno Kammermeier (βλέπε Booka Shade) από όπου κυκλοφορεί και το “Flow”. Γεγονός που καθιστά αυτομάτως υψηλά τα στάνταρ και ανεβάζει τις απαιτήσεις της ακρόασης, μιας και η Physical μας έχει κυριολεκτικά βομβαρδίσει με ουκ ολίγα καλούδια τα τελευταία χρόνια (βλέπε M.A.N.D.Y., DJ T, Chelonis R. Jones, Fuckpony, Lopazz, Williams μεταξύ άλλων).

Όσον αφορά τώρα τον Samim και τις προ “Flow” μέρες του, ο Ιρανοελβετός παραγωγός ξεκίνησε να δρα στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής παρέα με τον κοντινό του συνεργάτη Michal Ho (συμμετέχει μάλιστα και σε δύο track στο παρόν άλμπουμ), κυκλοφορώντας μια σειρά από συμπαθή EP (κάποια από αυτά και στην Tuningspork του φίλτατου Jay Haze), ενώ μετά από ένα διάλειμμα στην πορεία του, για σοβαρούς λόγους υγείας, συνέχισε να κυκλοφορεί διάφορα 12’’ στα label CircusCompany, Moonharbour, Wasnotwasκαι Freizeitglauben. Μάλιστα, το όνομα του θα το βρείτε και στις αρκετά ενδιαφέρουσες δουλειές των Bearback και Fuckpony.

Αρκετά δραστήριος λοιπόν, φτάνει και στην κυκλοφορία του πρώτου του full length LP, το οποίο μας παρέχει εννέα συνολικά κομμάτια, με τα 58 του λεπτά να είναι υπέρ αρκετά για τους πιθανούς ακροατές του. Ακροατές που αν δεν έχουν βέβαια συχνή επαφή με την χορευτική μουσική, μάλλον θα αρχίσουν στα μισά να το βρίσκουν μονότονο και επαναλαμβανόμενο, μιας και οι 4x4 ρυθμοί δεν εγκαταλείπουν σχεδόν σε κανένα σημείο το άλμπουμ. Ωστόσο, νομίζω ότι οι συχνές ακροάσεις του δίνουν αρκετά bonus και αρχίζει να σε παρασέρνει σιγά σιγά με τις υπνωτικές του λούπες και τα καθαρά του beat. Πολύ καλή παραγωγή δε το συζητάω (άλλωστε οι ηλεκτρονικάντιδες πατάνε πολύ σ’ αυτό και είναι συνήθως καλοί μάστορες), ενώ τα old school στοιχεία κάνουν συχνά πυκνά πέρασμα και μπολιάζονται στα πιο φρέσκα είδη που φοριούνται πολύ τελευταία (βλέπε minimal house και εγκεφαλική techno). Δε νιώθω ότι πρωτοπορεί ιδιαίτερα βέβαια, αλλά φαίνεται να ‘ναι καλά διαβασμένος και να χει ακούσει άπειρες ώρες house και techno, προερχόμενη κυρίως από τις μητροπόλεις του Chicago και του Detroit. Αν βάλετε και την Βερολινέζικη σχολή της Techno στη μέση, ε τότε έχετε μια καλή γενική εικόνα για το τι ακούγεται στο “Flow”.

Τώρα, όσον αφορά αυτά καθαυτά τα κομμάτια, το “Intro” μας εισάγει γλυκά στο ταξίδι, το “Springbreak” με τη συμμετοχή των MichalHo και BigBully old school-ίζει αποπνέοντας ένα soulfull feeling καθόλη τη διάρκεια του, ενώ το “Blackdeath” δικαίως μάλλον εισπράττει αυτόν τον τίτλο, καθότι εκεί που μινιμαλοφανκίζει σου πετάει μια στοιχειωμένη μελωδία και σε αποτελειώνει. Συνέχεια με το χιτάκι ίσως του άλμπουμ, το “Heater”, που με το επαναλαμβανόμενο ακορντεόν του ταρακούνησε τα dance chart τους τελευταίους μήνες, με την στακάτη minimal house του “Ukaka” που κι αυτό δανείζεται samples που λοξοκοιτάνε στο παρελθόν, αλλά και «το θέλω και ‘γω να γίνω χιτ» “Setupone” που βομβαρδίζει τα dancefloor με το latin jazz πιανάκι του να ξεπετάγεται διαρκώς. Όσον αφορά την τελευταία τριάδα του άλμπουμ, το “Zleep” βρωμοφανκίζει ανεβάζοντας τα bpm, το “Forcefeedback” το ακολουθεί στο ίδιο πάνω κάτω μοτίβο, ενώ το “The Lick” που κλείνει το άλμπουμ, κλείνει διακριτικά το μάτι του στον «πολύ» Timbaland, electro-hip hop-ίζοντας γεμάτο sexy υπονοούμενα.

Εν κατακλείδι, ένα καθαρόαιμο χορευτικό άλμπουμ που σίγουρα θα σκίσει στα dancefloors, αλλά θα ικανοποιήσει αρκετά και τους home listeners. Δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, δεν καινοτομεί, δεν ενθουσιάζει για κυκλοφορία της GetPhysical, αλλά σίγουρα δεν περνάει και απαρατήρητο. Ίσα ίσα. Δοκιμάστε το.

Άρης Μπούρας