5o ΡΟΚ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΥΜΟΥ 31/8/2002 Τσούκες Δρυμού 4/9/2002

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου αποτελεί τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερη ημερομηνία για τους φίλους των φεστιβάλ, των συναυλιών και ειδικότερα της ελληνικής ροκ σκηνής που κατοικοεδρεύουν στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Είναι βλέπετε οι ημέρες που λαμβάνει χώρα το Ροκ Φεστιβάλ του Δρυμού, που με τη συμμετοχή δεκάδων μικρών και μεγάλων group έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις σημαντικότερες ροκ διοργανώσεις στη χώρα μας και γιατί όχι, ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θερινά φεστιβάλ, τουλάχιστον όσον αφορά τη Βόρεια Ελλάδα.

Το Φεστιβάλ του 2002 ήταν το 5ο κατά σειρά του θεσμού. Ο χώρος διεξαγωγής του ήταν και φέτος η τοποθεσία Τσούκες, όπου ο Δήμος Μυγδονίας κατασκεύασε μια σκηνή για τις ανάγκες του Φεστιβάλ (φαντάζομαι, βέβαια, ότι η χρήση της δε σταματά εκεί). Αξίζει να σημειώσουμε ότι λίγα μέτρα μακρύτερα από τη σκηνή κατασκευάστηκε και ένα όμορφο ανοιχτό θέατρο το οποίο ήδη φιλοξένησε παραστάσεις ΔΗΠΕΘΕ. Ο χώρος πάντως είναι ιδιαίτερα όμορφος και αν και λίγο ανώμαλος προσφέρεται για συναυλίες.

Σάββατο 31 Αυγούστου 2002, 1η ημέρα

Οι ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE ήταν αυτοί που άνοιξαν την αυλαία του 5ου Ροκ Φεστιβάλ του Δρυμού το Σάββατο 31 Αυγούστου 2002. Το αθηναϊκό group εμφανίστηκε λίγο πριν τις 10 το βράδυ, ενώ εκατοντάδες φεστιβαλιστές είχαν ήδη πάρει θέση κάτω από τη σκηνή. Η εμφάνισή τους ήταν με λίγα λόγια super! Με τραγούδια και από τις δύο δουλειές τους οι Τσοπάνα Rave έπαιξαν και γκάζωσαν με τα χίλια ανεβάζοντας το φεστιβαλικό θερμόμετρο, παρά την ελαφριά ψύχρα του καιρού και του κοινού (η ψύχρα του κοινού οφείλεται στο ότι ένα μεγάλο μέρος του είχε έρθει αποκλειστικά και μόνο, από ότι φάνηκε, για να δει τους Πυξ Λαξ). Από τις καλύτερες, ίσως, στιγμές του live η φάση όπου έπαιξαν το τραγούδι � ύμνο στον Τζο Τάκλιν, τον άνθρωπο που, σύμφωνα με το group, εφηύρε το τάκλιν στο ποδόσφαιρο, κάτι αντίστοιχο με τον Τζορτζ Κόρνερ, δηλαδή - εύκολα μπορείτε να φανταστείτε τι εφηύρε - που και για αυτόν οι Τσοπάνα Rave έχουν τραγούδι αλλά δεν το έπαιξαν στο Δρυμό!

Οι ΠΥΞ ΛΑΞ ανέβηκαν στη σκηνή αμέσως μετά τους Τσοπάνα Rave με τις επευφημίες και τα χειροκρότημα του κόσμου. Δυστυχώς, όμως, και παρά τις προσδοκίες όλων, τα χειροκροτήματα γρήγορα έγιναν λιγότερο θερμά, οι επευφημίες σταμάτησαν και ο κόσμος, που αρχικά ξεπερνούσε τους 2000, αραίωσε σημαντικά πριν από το πρώτο κιόλας ανκόρ. Κι αυτό γιατί οι Πυξ Λαξ έδωσαν ένα πολύ μέτριο live που σε καμιά περίπτωση δε συνάδει με το όνομα και την ιστορία τους. Χωρίς κέφι και όρεξη έδειχναν ότι παίζουν επειδή πρέπει να παίξουν και όχι γιατί πραγματικά γουστάρουν. Ίσως δεν ήταν η μέρα τους - σεβαστό αν ήταν έτσι. Ίσως έφταιξε το ότι δεν ήταν μαζί τους ο Φίλιππος Πλιάτσικας, εξ αιτίας ενός ατυχήματος που είχε. Ίσως να έφταιξε και κάτι άλλο, σε κάθε περίπτωση, όμως, ένα τέτοιο group θα πρέπει να σέβεται περισσότερο το κοινό του, σε όποια εκδήλωση και αν εμφανίζεται.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2002, 2η ημέρα

Την Κυριακή η βραδιά άνοιξε με τον ΑΓΓΕΛΟ ΜΟΥΡΒΑΤΗ και το συγκρότημα του, ΨΥΧΗ. Στο playlist της εμφάνισής του πήραν τη θέση τους τραγούδια και από τα δύο albums του, πλημμυρίζοντας το χώρο του Φεστιβάλ με τις μελωδίες και τα συναισθήματά τους. Ο ’γγελος από τη μεριά του έκανε μια κάθε άλλο παρά "αγγελική" εμφάνιση, ξαφνιάζοντας ευχάριστα όλους όσοι βρέθηκαν στο Δρυμό για να τον ακούσουν. Όργωσε τη σκηνή, χορεύοντας και τραγουδώντας, δίνοντας τελικά ένα πολύ δυναμικό live. Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο και η ΨΥΧΗ που στήριξε άψογα τον εκ Ξάνθης ορμώμενο τραγουδοποιό, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι πρόκειται για ένα πολύ δεμένο σύνολο.

Τα ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ήταν ίσως το συγκρότημα που συγκέντρωνε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού είχαν να εμφανιστούν στη Θεσσαλονίκη δύο χρόνια. Η παρέα από την Πτολεμαΐδα έβαλε στα κόκκινα τους ενισχυτές και άρχισε να σφυροκοπάει με τραγούδια από τις κυκλοφορίες του group αλλά και με ένα καινούριο κομμάτι. Και κάπου εκεί μάς έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, όπως θα έλεγαν και οι Γαλάτες της εποχής του Αστερίξ. Για την ακρίβεια (όχι λόγω ευρώ και ανατιμήσεων, την άλλη) ο ουρανός άνοιξε και η καταρρακτώδης βροχή έπνιξε τα πάντα σε λίγα λεπτά. Ο κόσμος εξαφανίστηκε σε χρόνο dt, ενώ τεχνικοί και μέλη των group προσπαθούσαν να σώσουν τα μηχανήματα. Ο καιρός αποφάσισε να... πάει κόντρα στο Φεστιβάλ και αυτό ήταν ίσως το μόνο για το οποίο η άψογη κατά τα άλλα διοργάνωση (πολλά μπράβο στον Ζαφείρη για μια ακόμη χρονιά) δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Όπως αντιλαμβάνεστε τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ δεν κατάφεραν να ανέβουν στο stage του Δρυμού. Η εξέλιξη αυτή δυσαρέστησε όχι μόνο τους εκατοντάδες φίλους του group αλλά και τα μέλη του, αφού η εν λόγω εμφάνιση ήταν η μόνη που είχε προγραμματίσει το συγκρότημα για το φετινό καλοκαίρι. Έτσι διοργανωτές, group και κοινό δεν το έβαλαν κάτω αλλά προσπάθησαν να βρουν μια λύση ώστε να μη φύγουν όλοι με� βαριά καρδιά. Το δρόμο προς τη "λύτρωση" άνοιξε ο Θάνος Ανεστόπουλος που άρχισε να τραγουδά στη σκοτεινή αποθήκη κάτω από το stage με τη συνοδεία μόνο της κιθάρας του και των όσων είχαν καταφύγει εκεί για να προφυλαχθούν από τη βροχή. Το αναπάντεχο "πάρτι" συνεχίστηκε τελικά στο cafe Zaf στο Δρυμό όπου τα Κρίνα έπαιξαν unplugged για περισσότερο από 2 ώρες μπροστά σε όσους θαρραλέους, φανατικούς και τυχερούς είχαν (ξε)μείνει στο Δρυμό αψηφώντας τη βροχή.

Αντί επιλόγου

Κάπως έτσι και το 5ο Ροκ φεστιβάλ του Δρυμού πέρασε στην ιστορία. Μακάρι η προσπάθεια να έχει συνέχεια αντάξια της ιστορίας που έχει δημιουργηθεί, ώστε να μπορέσει το φεστιβάλ να αποτελέσει ένα "Φυσικό Δρυμό" του Ροκ στη χώρα μας. Οι άνθρωποι του Πολιτιστικού Συλλόγου Δρυμού αλλά και ο Δήμος Μυγδονίας φαίνονται πρόθυμοι για κάτι τέτοιο. Από εμάς ευχές για καλή συνέχεια στο θεσμό του Ροκ Φεστιβάλ του Δρυμού ...Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, φυσικά!

ΥΓ: Η εικόνα που κρατάμε από το φετινό Ροκ Φεστιβάλ του Δρυμού είναι αυτή της νυχτερινής άποψης της σκηνής με τα φώτα του Μελισσοχωρίου από δεξιά και τη Λυτής από αριστερά να δημιουργούν ένα μαγευτικό σκηνικό μέσα στην καταρρακτώδη βροχή.

Βασίλης Καραλάζος