ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ Βασίλης Μαυρογεωργίου 30/10/2007

Το φαινόμενο της εμφάνισης της κατσαρίδας χαρακτηρίζεται συνηθέστερα ως καλοκαιρινό. Με τις τελευταίες θερμοκρασίες όμως και το καλοκαίρι να αποτελεί πια μια ανάμνηση, το φαινόμενο της “θεατρικής” Κατσαρίδας – γιατί περί φαινόμενου πρόκειται – είναι φθινοπωρινό.

Δεν πρόλαβε να πιάσει μέσα Οκτωβρίου και η παράσταση του Βασίλη Μαυρογεωργίου έφτασε επιτέλους και στη Θεσσαλονίκη με μεγάλη φόρα, κουβαλώντας στο ενεργητικό της πλήθος βραβείων και διθυραμβικές κριτικές, αλλά και διάθεση να παραμείνει βόρεια για όσο της καπνίσει!

Δείξτε μου τώρα κάποιον που έτρεψε ποτέ κάτι περισσότερο από μιας είδους ανοχή απέναντι στα απεχθή έντομα. Τώρα δείξτε μου έναν που να μην θέλει να παρακολουθήσει τούτη τη παράσταση με το περίεργο αυτό όνομα ξανά και ξανά και ξανά! Γεγονός, που επιβεβαιώθηκε και στην πρεμιέρα στις 17 του Οκτώβρη, με ένα κατάμεστο θέατρο Εγνατία. Φάνηκε λοιπόν από την αρχή τι θα επακολουθήσει αφού αντίθετα από ότι γίνεται συνήθως, η ανούσια κοσμοσυρροή που χαρακτηρίζει τις πρεμιέρες γρήγορα μετατράπηκε σε παρεϊστικο πάρτυ!

Λιγάκι υποψιασμένη και με μικρές απαιτήσεις, καθώς η «Κατσαρίδα» ανέβηκε στα μέρη μας με διαφορετικό ζευγάρι- κάστ από αυτό που την υποστήριξε με τον καλύτερο τρόπο επί τρία χρόνια παρακαλώ, κάνοντας την διάσημη στο Αθηναϊκό κοινό, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι το αποτέλεσμα ήταν καθ’ όλα ικανοποιητικό. Οι Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Παπαγεωργίου, πρόσφατα αποφοιτήσαντες από τη δραματική σχολή, μας διηγήθηκαν εμπνευσμένα και απολαυστικά τις περιπέτειες της κατσαρίδας που ήθελε διακαώς να ανέβει στο φεγγάρι, παραδίδοντας απλόχερα μαθήματα τρανταχτού γέλιου και χειροκροτημάτων. Χωρίς να αφήσουν κάποιες μικρές στιγμές συμπαθητικής αμηχανίας να τους καταβάλουν, διατήρησαν στο σύνολο της παράστασης την καλύτερη δυνατή επαφή με το κοινό που παρουσιάστηκε διαθεσιμότατο στο να οδηγηθεί στα σουρεαλιστικά μονοπάτια που βρέθηκαν στον δρόμο του.

Γλυκόπικρη τελικά η ιστορία της Κατσαρίδας, κωμωδία βαμμένη στα χρώματα του μαύρου, ολίγον νταντά, άντε και ολίγον κάλτ. Αποφεύγοντας τις άνοστες stand up comedy συνταγές, το κείμενο του εικοσιεπτάχρονου Β. Μαυρογεωργίου κρίθηκε ομόφωνα ικανότατο να σταθεί ωραιότατα και από μόνο του, συνδυασμένο βέβαια με την ευφάνταστη μουσική του συνεργάτη Κώστα Γάκη, βραβευμένου με το βραβείο «Δημήτρης Χορν» για τον ρόλο του ως Κατσαρίδα στο θέατρο του Νέου Κόσμου Αθηνών. Δεν ξέρω ακόμα αν αυτό το δίδυμο αποτελεί όντως, όπως λέγεται, το νέο εύρημα-θαύμα του σύγχρονου θεάτρου, επιφυλάσσομαι όμως να το ανακαλύψω σύντομα.

Γράφοντας λοιπόν συνειδητοποιώ πως ότι και να ειπωθεί για την εν λόγω παράσταση δεν είναι αρκετό, παράσταση που ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά, και κατάφερε από στόμα σε στόμα όχι μόνο να αγγίξει ένα τεράστιο φάσμα θεατρόφιλου και μη κοινού αλλά και να υποστηρίζει ενεργά τον τίτλο της καλύτερης θεατρικής παράστασης των τελευταίων χρόνων. Η παραμονή της «Κατσαρίδας» στην πόλη προβλέπεται αδιαμφισβήτητα επιτυχής, ίσως και γιατί δίνει την ευκαιρία στους Θεσσαλονικιούς να γελάσουν μέχρι δακρύων, χωρίς το κάστ να περιλαμβάνει ονόματα τύπου Στ. Ψάλτη κ.ο.κ.

Σημείωση: εσείς μπορεί να θυμάστε ότι την κατσαρίδα την φωνάζουμε «μικρή Τερέζα» αλλά εν προκειμένω, την “δική” μας Κατσαρίδα την λένε Ιωάννα και δεν είναι απλά καλά, είναι πολύ καλά…

Ειρήνη Καραχρήστου