CLAN OF XYMOX 6/10/2002 X-Bug 14/10/2002

Τι διήμερο και αυτό, θεέ μου. Πραγματική χρονομηχανή με τα κοντέρ κολλημένα περίπου δυο δεκαετίες πίσω. Το Σάββατο οι Coil και την Κυριακή οι Clan Of Xymox, δυο σχήματα που κοντεύουν να αγγίξουν τα είκοσι χρόνια ζωής. Οι Clan Of Xymox ξεκινήσανε στα μέσα της δεκαετίας του 80 με δυο albums-ορόσημα για τον ρομαντικό dark wave ήχο, φυσικά στην 4AD (η οποία έχει γεννήσει πράγματα και θαύματα). Μέχρι σήμερα έχουνε κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους με τελευταίο το Notes From The Underground.

Οι Slow Motion που ήταν να παίξουνε ως support τελικώς αναβληθήκανε *2*και αρχικά έπαιξε ένα τύπος με ένα μπάσο υπό την συνοδεία πολλών προηχογραφημένων μερών αλλά δεν νομίζω να τον πρόσεξε κανείς. Έπειτα βγήκε η Stefania Dimmen, μια υπερβολικά θεατρική gothοειδής φιγούρα ντυμένη με vinyl και δέρμα που έκανε τα πάντα για να τραβήξει και να κρατήσει την προσοχή μας. Έτσι πέρασε ένα ευχάριστο ημίωρο με μαστίγια και μαχαίρια (ο θεός να σας φυλάει δηλαδή) και επιτέλους έφτανε η ώρα των Xymox.

To X-Bug δεν είναι και πολύ μεγάλος χώρος και με την εμφάνιση των Clan Of Xymox στην σκηνή ήτανε ήδη γεμάτο. Ο drummer έλειπε και την θέση του πήρε το drum machine και οι μυστηριακές φιγούρες των υπολοίπων τεσσάρων Xymox απλωθήκανε στη σκηνή. Για ενενήντα περίπου λεπτά (συμπεριλαβμανομένων και των τριων encore) οι Clan Of Xymox απλώσανε τον ονειρικό λεπτεπίλεπτο ιστό τους πάνω μας και στο τέλος κανείς δεν ήθελε να ξεφύγει.

Διαμοιράσανε το set τους ομοιόμορφα στην δισκογραφία τους με κάποια μικρή έμφαση φυσικά στον τελευταίο τους *3*δίσκο, αλλά το κοινό έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση στα παλιά τους κομμάτια. Με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του A Day o ενθουσιασμός και η ενέργεια του κόσμου τριπλασιάστηκαν, ενώ δεν νομίζω να υπήρχε ένα άτομο στο X-Bug που να μην ανατρίχιασε με το Back Door. Ένοιωθα ότι ανοίξανε οι πίσω πόρτες της ψυχής μου, οι πόρτες της αντίληψης... Ενώ για το Louise απλά μπορώ να πω ότι ήτανε επιεικώς συγκλονιστικό.

Μετά τον εγκεφαλικο βιασμό των Coil, οι Clan Of Xymox με επαναφέρανε στην γή (έστω και σε άλλη διάσταση) και με βομβαρδίσανε με τις αιθέριες μελωδίες τους. Μέσα από το πέρασμα του χρόνου η φρεσκάδα τους δεν έχει ξεθωριάσει στο ελάχιστο, ενώ η μπασίστριά τους (που δυστυχώς δεν τραγούδησε καθόλου) μου φάνηκε ακόμη πιο όμορφη. Με το πέρας της συναυλίας είχε σταματήσει και η βροχή και εγώ απλά σκεφτόμουνα: no human can drown...

Γιώργος Γoργογέτας