JOE SATRIANI 2/6/2002 ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ 2/10/2002

Ξεκινώντας αυτήν την κριτική νιώθω πολύ ταπεινός για να μπορέσω να περιγράψω το μεγαλείο της μουσικής του Joe Satriani και τα συναισθήματα που βιώσαμε όλοι μας εκείνο το βράδυ του Ιουλίου που μας επισκέφτηκε ο κορυφαίος αυτός μουσικός στα πλαίσια της περιοδείας για την προώθηση της νέας του δουλειάς με τίτλο "Strange beautiful music".

Ήταν σίγουρα μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου και νομίζω πως η πλειοψηφία των 3500 παρευρισκόντων που κατέκλυσε το θέατρο της μονής Λαζαριστών εκείνο το ζεστό βράδυ συμφωνεί μαζί μου! Τι να λέμε τώρα. Ο άνθρωπος έπαιξε σετ 2.30 ωρών και δεν έχασε νότα! Ο άνθρωπος αυτός είναι ίσως ο καλύτερος κιθαρίστας αυτή τη στιγμή στην γη και αν δεν είναι τουλάχιστον μπορούμε να πούμε πως έχει φτάσει σε ένα επίπεδο όπου ελάχιστοι έχουνε φτάσει. Τι να πρωτοσχολιάσω; Τα sweep που έκανε; Τo διπλόχερο tapping; Το tapping με πένα; Το tapping με ανάποδο χέρι; Ότι ένωσε 2 χορδές και τις έπαιζε σαν μια νότα; ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ!

Δίπλα στον Joe 2 κορυφαίοι μουσικοί ο εδώ και πολλά χρόνια drummer του Jeff Campitelli και ο μπασίστας Matt Bissonette. Πολλοί μπορεί να περίμεναν την έλευση του Stu Hamm "επίσημου" μπασίστα του Joe εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν νομίζω ότι ο Μatt αποτελεί αμελητέα ποσότητα.Πάντως και οι 2 στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων αφήνοντας χώρο στον πραγματικό πρωταγωνιστή της βραδιάς.

Η συναυλία ξεκίνησε με καθυστέρηση με το "Flying in a blue dream" και από κει και πέρα απλά χάθηκε η μπάλα. "The mystical potato head groove thing" (στο οποίο το sweep που έκανε σήκωσε την τρίχα μας κάγκελο) ο ύμνος "Summer song" και στη συνέχεια "Cool#9", "Surfing with the alien", "Time", "friends" καθώς και τα "Belly dancer" και "Scarry night" από το καινούριο του τα οποία ο Joe έπαιξε με μια 7χορδη Ibanez καθώς και πολλά άλλα τραγούδια τα οποία είναι αδύνατο να θυμηθώ αφού το σαγόνι μου είχε ακουμπήσει στο πάτωμα εξαιτίας του απίστευτου τύπου.

Πριν κλείσω να σταθώ σε 2 ακόμα γεγονότα. Πρώτον ήταν εντυπωσιακό το σημείο όπου ο Joe εμφανίστηκε με μια δίμπρατση Ibanez θυμίζοντας κλασικές φιγούρες όπως του Jimmy Page.Το δεύτερο στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι πως ενώ ο Joe είχε προγραμματίσει ένα διάλειμμα περίπου 15 λεπτών στη μέση του σετ ώστε να μπορέσει να βγάλει όλη την συναυλία και ενώ οι άλλοι 2 αποχώρησαν για λίγο από τη σκηνή αυτός πήρε 1 καρέκλα κάθισε και έπαιξε τα "Headless", "I believe", και "Midnight"! Ε μετά από αυτό τι άλλο να πει κανείς...

Εν κατακλείδι είδαμε έναν μεγάλο μουσικό που άφησε πολύ κόσμο με το στόμα ανοιχτό και παρότι είχε να προωθήσει νέα δουλειά αυτός δεν ξέχασε και τα παλιά τραγούδια που τον έκαναν γνωστό ιδιαίτερα μέσα από το θεϊκό "Flying in a blue dream" σε αντίθεση με άλλους που τους παρακαλάς να παίξουν κανένα παλιό κομμάτι. Μακάρι να βλέπουμε συχνότερα τέτοιους μουσικούς στην Ελλάδα. Έχοντας δει και τον Malmsteen ένα έχω να πω: Σαν να βλέπει κανείς τον Ιωνικό και μετά να μπαίνει στο γήπεδο η Μπαρτσελόνα. Και αφήστε τον φίλο μου τον Λιανίδη να ψελλίζει ακόμα κάτι για Malmsteen...

Εξωτερικός Συνεργάτης