IN RAINBOWS RADIOHEAD SELF-RELEASED 5/11/2007

RADIOHEAD HAVE MADE A RECORD.

SO FAR IT’ S ONLY AVAILABLE FROM THIS WEBSITE.

YOU CAN ORDER IN THESE FORMATS:

DISCBOX AND DOWNLOAD

Αυτό το μήνυμα συναντάει κανείς με το που εισέλθει στο επίσημο site των Radiohead. Και το γεγονός ότι το νέο πόνημα των Βρετανών ακούγεται για πρώτη φορά στην προσωπική μου (αλλά και εκατομμυρίων αντίστοιχα fan του group σ’ όλο τον κόσμο) οικία, χωρίς να κρατάω το άλμπουμ τους στα χέρια μου, χωρίς να οσφραίνομαι το χαρτί του εσώφυλλου του, χωρίς να κρατάω τους στίχους του lp στα χέρια μου, χωρίς να χαζεύω την πάντα εξαίρετη αισθητική και γραφίστικη του άποψη, μου δημιουργεί εξ αρχής ένα χλιαρό και στερούντος ενδιαφέροντος συναίσθημα προσμονής προ της ακροάσεως του.

Είναι όμως αυτός ο λόγος αρκετός, ώστε να μ’ αποτρέψει απ’ το απλά να το ακούσω? Δε νομίζω. Είναι αυτός ο λόγος αρκετός ώστε εξ αρχής να ξεκινήσει κάποιος να μην έχει θετική άποψη για το πραγματικό του περιεχόμενο, που είναι ασφαλώς τα τραγούδια του? Δε νομίζω.

Το γεγονός ότι το νέο πόνημα των Radiohead συνοδεύεται, για άλλη μια φορά, με το που έσκασε η είδηση για την αποκλειστική διάθεσή του μέσω internet , παράλληλα με τα επαινετικά σχόλια και με δεκάδες ακόμα κακόβουλα και κακεντρεχή σχόλια, δημιουργεί επίσης ένα αμήχανο – σ’ εμένα τουλάχιστον – συναίσθημα προ της πρώτης ακροάσεως του.

Είναι όμως αυτός ο λόγος αρκετός, ώστε να μην αφεθείς αποκλειστικά στην ακρόαση του, αδιαφορώντας για τα παραλειπόμενα που συνοδεύουν τα δέκα κομμάτια του? Δε νομίζω.

Ναι, δεν είμαστε χαζοί, η κίνηση των Radiohead να κυκλοφορήσουν τα νέα τους τραγούδια μέσω του site τους στις 10 Οκτωβρίου, αφήνοντας όσα λεφτά θέλει ο καθένας, ή κατεβάζοντας το και δωρεάν αν είσαι μπατίρης και δεν έχεις να καταθέσεις μια, ήταν πανέξυπνη, και έγινε εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας το βάρος του ονόματός τους, αλλά και την κατάσταση με το free downloading παγκοσμίως. Και ασφαλώς και θα τη ζήλευε και το καλύτερο στέλεχος σύγχρονης αμερικανικής επιχείρησης, κάτοχος μάλιστα δεκάδων master στο marketing , μιας κι εν τέλει το άλμπουμ τους θα κυκλοφορήσει στις αρχές του νέου έτους από την ανεξάρτητη Βρετανική εταιρία της XL recordings , σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες.

Από την άλλη, η κίνηση αυτή των Radiohead , θεωρήθηκε από τους υποτιθέμενους αφελείς ως επαναστατική, φιλελεύθερη και ριζοσπαστική, ταράζοντας για τα καλά τα λιμνάζοντα νερά της μουσικής βιομηχανίας και της δισκογραφίας. Όποια άποψη και να επιλέξει κανείς όμως, σίγουρα χάνει την ουσία. Ναι, το δεχόμαστε, η μυθολογία και ο ντόρος εν τέλει θα κάνει τους Radiohead ακόμη πλουσιότερους, θα τους κάνει ακόμη πιο μάγκες και πρωτοπόρους στα μάτια πολλών. Και λοιπόν? Δεν είναι μήπως προτιμότερο να εισπράξουν τα περισσότερα χρήματα αυτοί, απ’ ότι ένα παχυλό στέλεχος μιας πολυεθνικής? ΄Η μήπως δε τ’ αξίζουν? Μη λέμε σαχλαμάρες. Κι εν τέλει, για να μην το κουράζουμε το θέμα, γιατί πέφτουμε όλοι μας σ’ αυτή την παγίδα της παραφιλολογίας και δεν εστιάζουμε εκεί που πρέπει?

Ας πατήσουμε λοιπόν το play , κι ας αφήσουμε τους πρώτους ήχους του “ In Rainbows ” , για να μιλήσουμε για μουσική κι όχι για αριθμούς. Άλλωστε γι’ αυτό βρισκόμαστε κι εμείς σ’ αυτό το site . Με την είσοδο λοιπόν του πρώτου κομματιού, του “15 Step ” , αμέσως αντιλαμβάνεται κανείς ότι παρά το ρυθμικό της έναρξης, τα φυσικά όργανα βγαίνουν ξανά περισσότερο μπροστά. Φυσικά ντράμς δίνουν το ρυθμό και κιθάρες χωρίς πολλά πολλά στο προσκήνιο, δίνοντας έναν αέρα που ίσως είχε λείψει σ’ αρκετούς.

Είναι φανερό ότι ο Thom Yorke αφήνει πλέον τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς για τις σόλο στιγμές του (το περσινό του πρώτο άλμπουμ ήτανε ένα εξαιρετικό δείγμα της προσωπικής του καριέρας, όπου συνδυάζονταν έξοχα ο πειραματισμός με τη μελωδία και τα μπιμπλικάκια με την πιο φευγάτη πλευρά της ροκ), ενώ το όχημα των Radiohead συνεχίζει απ’ ότι φαίνεται, τουλάχιστον για την ώρα, με πιο καθαρόαιμα και μελωδικά τραγούδια, χωρίς έντονα απόμακρες και δυσπρόσιτες στιγμές. Το “ Bodysnatchers ” κρατάει επίσης ένα ζωηρό ρυθμό, με τις κιθάρες όμως να είναι πιο παραμορφωμένες κι επιθετικές, ενώ προσπαθώντας να βρω πιο κομμάτι τους μου θυμίζει από το παρελθόν τους, αφήνομαι εν τέλει στο πιο θυμωμένο ίσως track του άλμπουμ. Μέχρι να έρθει το “ Nude ” βέβαια και ν’ αρχίσουν οι πρώτες ενοχλήσεις στο εσωτερικό της μύτης και τα πρώτα σφιξίματα στο στομάχι. Κλασικό, αργόσυρτο Radiohead κομμάτι, απλό μεν, ουσιαστικό δε.

Από κει κι έπειτα το “ Weird Fishes / Arpeggi ” συνεχίζει το ίδιο απλοϊκά, αν και λίγο πιο ρυθμικά, με την ένταση να ανεβαίνει όσο περνάν τα λεπτά και με τα δεύτερα φωνητικά να στάζουν μέλι, αγκομαχώντας να βγουν πιο πάνω στην επιφάνεια από τις αν μη τι άλλο αρκετά έντονα σκοτεινές πινελιές του. Το “ All I Need ” , αν κι αρκετά στοιχειωμένο, συνεχίζει επίσης το κύκλο των προσιτών κομματιών, αποπνέοντας ένα ρομαντισμό και μια γλυκύτητα που στο τέλος καταντάει σε ξέσπασμα-αφορμή να βουρκώσουν οι πιο ευαισθητούλιδες-λες, ενώ τα έγχορδα και οι κιθάρες σέρνουν το χορό στο επίσης αργόσυρτο και μικρό σε διάρκεια “ Faust Arp ” . To “ Reckoner ” εν συνεχεία, όμορφο, ανθρώπινο, επίσης πλημμυρισμένο στις μελωδίες, ενώ και το “ House Of Cards ” άλλη μια απτή απόδειξη της στροφής σε πιο προσιτά τραγούδια, μ’ έναν μπιτλικό ερωτισμό που δεν είχαμε συνηθίσει από δαύτους. Επίσης πολύ όμορφο τραγούδι.

Το προτελευταίο “ Jigasaw Falling Into Place ” επίσης αρκετά pop με όμορφες ακουστικές κιθάρες, ενώ το κλείσιμο του “ In Rainbows ” έρχεται με το μελαγχολικό πιανάκι του “ Videotape ” και την παραπονιάρα φωνή του Thom , η οποία σε χαϊδεύει απαλά την ίδια ώρα που στο βάθος αχνοακούγονται και προσπαθούν να βγουν εμπρός μερικές από τις λίγες, πιο παιχνιδιάρικες και πειραματικές στιγμές του δίσκου.

Και σας ρωτώ τώρα, αξίζει τόσος θόρυβος και συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο θα φτάσουν και σε σας αυτά τα τραγούδια? Δε νομίζω. Καλή ακρόαση.

www.inrainbows.com

Άρης Μπούρας