AMY WINEHOUSE 26/10/2007 MILANO, Alcatraz 6/11/2007

Το να βρίσκεσαι σε ένα μέρος και τις μέρες της παραμονής σου να παίζει ένα διάσημο όνομα της μουσικής, είναι κάτι που ως Έλληνες δεν το ζούμε συχνά. Το να είσαι στο μοντέρνο Μιλάνο και να παίζει η AMY WINEHOUSE , ένα από τα πιο χοτ σύγχρονα αστέρια της μουσικής, ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι φαν ούτε της Amy ούτε προπάντων της μουσικής της, αλλά μου ήταν αδύνατο να παραβλέψω μια καλλιτέχνη, που σε τόσο νεαρή ηλικία την παρομοιάζουν με ιερά ονόματα της μουσικής, και που με την συμπεριφορά και τα πάθη της δημιουργεί έναν ιδιότυπο μύθο γύρω από αυτή.

Επειδή όμως τέτοιες συναυλίες δεν τις αφήνεις στην τύχη φρόντισα από πολύ νωρίς να εξασφαλίσω τα εισιτήρια ( thanks to Alex and to Elena in Milano ). H συναυλία ήταν sold out σχεδόν ένα μήνα πριν. Γρήγορα είχε αλλάξει χώρο από το μικρότερο Rolling Stone στο πολύ μεγαλύτερο και άνετο Alcatraz , έναν συναυλιακό χώρο που φιλοξενεί τα μεγάλα ονόματα (εκεί παίζουν σε λίγες μέρες οι Interpol..).

To εισιτήριο ήταν νομίζω πολύ φθηνό…. 20 Ευρώ (αν έπαιζε τώρα η Amy στην Ελλάδα, δύσκολο το κόβω για κάτω από 60…). Μη στεναχωριέστε όμως οι Ιταλοί πληρώνουν ακριβή βενζίνη….

Έτσι το βράδυ που η Θεσσαλονίκη τιμούσε τον πολιούχο της, πήραμε το Μετρό του Μιλάνου για να κατέβουμε στη στάση που μας βόλευε. Πήγαμε νωρίς γιατί η έναρξη ως ώρα τηρείται ευλαβικά. Τελικά ήταν καλό που φθάσαμε νωρίς. Δεν αγχώνεσαι με την περιπλάνηση στους γύρω δρόμους, αφήνεις με άνεση τα μπουφάν στην καρταρόμπα και …κυρίως πιάνεις θέση σε δερμάτινο καναπέ με τραπεζάκι (από τους 5 που όλους κι όλους είχε…) και απολαμβάνεις την Amy κυριλέ. Τα ποτά κανονικά έως φθηνά (6 ευρω η βότκα…όπου σου έβαζαν μέχρι τη μέση σε ένα νεροπότηρο..!).

Στο διπλανό καναπέ, είχε έρθει επι τούτου για τον καναπέ από νωρίς ένας Ιταλός από τη Βενετία. «δεν τρελαίνομαι και πολύ με την Amy, αλλά να έρθει ένα τόσο σπουδαίο όνομα στη χώρα σου και να μη το δεις, σημαίνει ότι μάλλον δεν πολυενδιαφέρεσαι για τη μουσική του σήμερα. Κι εγώ λέει είμαι μανιακός με αυτά που συμβαίνουν τώρα, θέλω να έχω άποψη τώρα για αυτά που συμβαίνουν τώρα…», (συμφώνησα απόλυτα, κι εγώ για τον ίδιο λόγο ήμουν εκεί).. και συνεχίζει λέγοντας «είναι σα να μπορούσα να δω το 1981 το MichaelJackson…και να σκέφτομαι μάλιστα αν θα ξαναδώσει συναυλία…με χρώμα μαύρο , έτσι και η Amy, θα τη δούμε κάποτε ξεμέθυστη…;..»

Κατά τις 8.30 τα φώτα χαμήλωσαν και ανέβηκε ένας τύπος στη σκηνή με την κιθάρα του. Κάπως the niro, the giro μας συστήθηκε. Καλή φωνή, τραγούδια ψιλομπλουζοφολκ. Ο ήχος ήταν σιγά, αλλά είχε όντως πολύ καλή φωνή. Δε νομίζω να τον πρόσεξε και πολύς κόσμος, ο οποίος εκείνη τη στιγμή είχε αρχίσει να γεμίσει ασφυκτικά το Alcatraz. Ευτυχώς η θέση που είχα έδινε και πανοραμική εικόνα. Πρέπει να είχε καμιά 4.000 κόσμο ή και πολύ περισσότερο. Μου έκανε εντύπωση πως ήταν sold out τόσο καιρό πριν και το ασφυκτικά γεμάτο δε σήμαινε ότι ασφυκτικά παρακολουθούσες. Μπορούσες να κινηθείς προς τα πίσω τουλάχιστον μπαρ (είχε 4-5 μεγάλα μπαρ και ένα που είχε και κάτι ωραία σαντουιτσάκια…). Μετά από κανένα 20λεπτο τελείωσε το λεγόμενο opening act και το όποιο ζέσταμα προσέφερε και περιμέναμε την Amy.

Εννιά η ώρα βγαίνουν σιγά σιγά οι μουσικοί. Τα φώτα γίνονται έντονα και πολύχρωμα και αποκαλύπτουν ένα εντυπωσιακό βελούδο πίσω από τη σκηνή, όπου με ασημένια γράμματα υπάρχει το όνομα της Amy Winehouse. Στη σκηνή υπάρχουν 9 μουσικοί (3 στα πνευστά, όλοι λευκοί, και οι υπόλοιποι μαύροι, κιθάρα, ντραμς, πιάνο-κλπ, μπάσο και 2 τραγουδιστές-χορευτές-παρουσιαστές). Αυτοί προλογίζουν την Amy που ανεβαίνει στη σκηνή. Δε σας κρύβω ότι υπήρχε μια αγωνία για το πώς θα είναι (εμφανισιακά, κινητικά, φωνητικά, κλπ). Και με το ωραίο φορεματάκι της και το όλο χάρη περπάτημα έρχεται η Amy. Ξεκίνημα με το Addicted, καλή και ζεστή υποδοχή από τον κόσμο. Ο ήχος άψογος, το σκηνικό επίσης με τα 6-7 πορτατίφ διάσπαρτα στη σκηνή να δίνουν μια ακόμα πιο ζεστή εικόνα.

Αμέσως η Amy παίρνει μια κιθάρα και δίνει συνέχεια με το just friends και σχετικός χαμός από κάτω. Η φωνή της είναι μια χαρά, η κιθαριστική της επιδεξιότητα δεν γίνεται όμως εμφανής. Γενικά δείχνει πολύ μικροκαμωμένη, ειδικά δίπλα σε έναν μαύρο γίγαντα. Μου θύμιζε σαν τη μιγάδα πρωταγωνίστρια από το Desperate wives, που έχει έντονη θηλυκότητα και αρκετό τσαμπουκά.

Τα φώτα εναλλάσονται πολύ έξυπνα και τα τραγούδια επίσης με το tears run dry, he can only και ξανά η κιθάρα στο love is blind . Σε αρκετές στιγμές ο ήχος περνά από τη soul, στα blues μέχρι ακόμα και στο dub, ενώ οι σπουδαίοι όντως μουσικοί προσφέρουν και πολλά τζαζ στοιχεία.

Σκηνικά η Amy κινείται σχετικά μονότονα, μερικές φορές απλά κουνά τα πόδια της σαν να κάνει σημειωτόν 1-2, αριστερό δεξί. Γενικά σου προξενεί ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό καθώς η φωνή της είναι αυτή που την έχει καθιερώσει και όχι τυχόν χορευτικές προκλητικές κινήσεις. Το φόρεμα δείχνει να την ενοχλεί, ζητά να της φτιάξουν λίγο το φερμουάρ. Ακολουθεί το back to black και πολύ ωραία ερμηνεία και στο cupid . Μπαίνει μέσα και έρχεται με ένα νεροπότηρο γεμάτο έως πάνω με σκούρο ποτό (κόκα κόλα σίγουρα δεν ήταν...), ο κόσμος την αποθεώνει και πίνει στην υγειά της. Ποτό και Amy…άσπονδοι φίλοι, μαζί με τα μπλουζάκια της πουλάνε και φλασκιά που γράφουν το όνομά της, τέλειο.

Η ιταλική τηλεόραση είναι παρούσα. Η παρουσιάστρια (μια πολύ όμορφη που ήταν έως πρόσφατα στο ιταλικό MTV) σηκώνεται και λέει κανα δυο ατάκες όταν κλείνουν τα τραγούδια.

Wake up alone, unholy war, hey little rich girl. Το φόρεμα ενοχλεί. Το σουτιέν της το ίδιο, Το φτιάχνει από εδώ, σηκώνει τα στήθη της από εκεί. Ξανά και ξανά, νιώθει εκνευρισμένη. Βάζει το τιραντάκι πάνω από το μπούστο. Your wondering now, brother, monkey man, I’m no good . Ξαναμπαίνει μέσα. Τα τακούνια της δείχνουν να είναι σχεδόν 20 πόντοι…

Οι δύο χορευτές – τραγουδιστές ήταν καταπληκτικοί, τρομερές φιγούρες, συγχρονισμένοι σε όλη τη συναυλία, αυτοί ουσιαστικά επικοινωνούσαν με το κοινό, τους έδιναν το σύνθημα για παλαμάκια και έναυσμα για να ζητωκραυγάσουν. Ο ένας, ο ψηλός αρχίζει και παρουσιάζει όλη τη μπάντα. Ο κάθε μουσικός κάνει ένα γερό σόλο (όχι μικρό τουλάχιστον για 1-2 λεπτά). Στα μισά της παρουσίασης έρχεται η Amy και συνεχίζει με το όνομα του κιθαρίστα. Κρατά πάλι ένα μεγάλο ποτήρι, και πάλι γεμάτο.

Me and Mr Jones και καληνύχτισμα με το rehab και τον κόσμο να χορεύει. Γενικά οι Ιταλοί ήταν χλιαροί, κακά τα ψέματα δεν προσφέρονται όλα τα κομμάτια για ξεσάλωμα. Ο κόσμος όμως ήταν κεφάτος, χόρευε με το διπλανό ή τη διπλανή του, όπως κάνεις σε ένα μπαράκι αφού πιεις 2 ποτάκια.

Χειροκρότημα δυνατό (όχι όμως κάτι το πολύ εντυπωσιακό) και οι μουσικοί ξανανεβαίνουν μαζί και η Amy (ίσως με νέο ποτήρι). Αποθέωση. Love is a losing game τραγουδά. Και ακολουθεί το Valerie και το τελείωμα με το outro. Χωρίς καληνύχτα μεταβολή, με το ποτήρι στο χέρι. Οι μουσικοί μας χαιρετάνε ζεστά, πετάνε τις πετσέτες τους, έπαιξαν και ίδρωσαν πολύ. Μια ώρα και 20 λεπτά, καλά είναι.

Αμέσως τεχνικό προσωπικό ανεβαίνει στη σκηνή και μαζεύει. Μετράω… 35 άτομα….Βλέπω 4-5 ηχολήπτες επίσης στη κονσόλα, 3-4 στα φώτα. Αναρωτιέμαι ξανά πώς είναι να βλέπεις μια τόσο μεγάλη παραγωγή και ξανασκέφτομαι πως το εισιτήριο ήταν μόλις 20 ευρώ. Ξανά η ίδια μάταια σύγκριση… Πάντως αν κατέβαινα στην Αθήνα…κάποτε να δω την Amy θα έδινα περισσότερα από όσο ήταν τα αεροπορικά μου για το Μιλάνο. Τέλος πάντων ας μη τα σκέφτομαι αυτά. Είδα μια πολύ επιτυχημένη συναυλία, από ένα απόλυτα hot όνομα, που σπάνια έχεις την ευκαιρία να δεις στην ώρα του. Πόσο μάλλον με τόσο μικρό δισκογραφικό έργο και τόσο μεγάλη απήχηση. Θυμάμαι τη σημαία της κοπέλας από την Πολωνία, την υστερική προσμονή των fan, την παρουσία όλων των ηλικιών στο Alcatraz και μικρά παιδιά ακόμα…

Δεν ξεσηκωθήκαμε, πήγαμε ειλικρινά από περιέργεια και περάσαμε υπέροχα. Φεύγοντας συζητάμε πως τα κατάφερε η amy και δεν έπεσε στην παγίδα των διασκευών…, που σίγουρα θα της έδινε επιπλέον ώθηση. Μπορεί όμως και αυτή να είναι η μαγκιά της, όλα δικά της. Και το ποτό…ισως η έμπνευσή της. Καλή συνέχεια Amy.

Κυριάκος Σκορδάς