 |
|
|
|
THE DEVASTATIONS – ΚΟΡΕ ΎΔΡΟ
|
Κόρε Ύδρο
Δεν εξηγείται αλλιώς...Μια από τις εκδοχές για τη δημιουργία των στίχων των Κόρε Ύδρο είναι τα εφηβικά κατάλοιπα. Τουλάχιστον, αυτή η εντύπωση δινόταν όταν ο τραγουδιστής τους εκτόξευε προς πάσα κατεύθυνση μεγαλοστομίες περί αγάπης, ζωής ή και παραίτησης από αυτή (π.χ. αυτοχειρία).
«...η ζωή είναι δηλητήριο πότε θα βάλω το πλυντήριο...» και δεν ξέρω αν φταίει ο ελληνικός στίχος ή το πόσο εφικτό είναι να προσαρμοστεί εύστοχα το ηχόχρωμα της ελληνικής γλώσσας σε ροκ φόρμες. Η σχετικά καλόγουστη όμως μουσική των Κόρε Ύδρο ήταν «δώρο-άδωρο», μιας και ερχόταν σε αντιπαράθεση με την ερμηνεία των κομματιών.
Εκτός, λοιπόν τονικότητας και επίπεδες χωρίς μελωδικότητα οι φωνητικές γραμμές, που δεν κατάφερναν να δημιουργήσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα που θα ευχαριστούσε το ακουστικό σου αισθητήριο. Παρ’όλα αυτά, ο χειρισμός και η έκφραση μέσω των μουσικών οργάνων, κυμαινόταν σε καλύτερα επίπεδα, με πολύ δυνατή ρυθμική βάση και το μπασίστα να τραβάει τη προσοχή μας, με τις προσεγμένες μπασογραμμές του.
Γενικά, παρά το κλισέ των στίχων και τα φωνητικά που παρέπεμπαν σε νοσταλγικές εποχές των ‘80’s, ο εναλλακτικός ήχος με τις indie επιρροές και τα ξεσπάσματα στο τέλος των κομματιών, έσωζαν περιστασιακά τη κατάσταση.
The Devastations
Έπειτα απ’όλα αυτά, το να ανέβουν οι Devastations στη σκηνή, ήταν επιτακτική ανάγκη προκειμένου να δικαιολογήσουν το λόγο που ήμασταν εκεί, εκείνη τη βραδιά.
Οι τρείς επιβλητικές φιγούρες από την Αυστραλία εμφανίστηκαν αλλάζοντας την ατμόσφαιρα με τη νυχτερινή τους μουσική. Μια ατμόσφαιρα άλλοτε λυρική και άλλοτε σκοτεινή, που ποτέ όμως δεν έφτανε στα όρια της κλειστοφοβίας. 
Παρά το Σπαρτιάτικο χαρακτήρα του σχήματος, με κιθάρα, μπάσο, ντράμς και πλήκτρα περιστασιακά, οι Devastations κατάφερναν να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον με απλές ιδέες, εμπευσμένα φωνητικά και συνεχείς αλλαγές στα εφέ της κιθάρας.
Σου μετέδιδαν την αύρα τους χωρίς να αναπτύσσουν ιδιαίτερα μεγάλες ταχύτητες, μέσα από την προβολή ενός μουντού και γεμάτου καπνούς τοπίου. Το αργόσυρτο παίξιμο των ντράμς, το μπάσο να σέρνει από πίσω βαριεστημένα ρυθμικά σχήματα, τα πλήκτρα να χρωματίζουν και η κιθάρα να σέρνει το χορό με μελωδίες στοιχειωμένες και γεμάτες tremolo εφέ.
Το ότι μπορούμε πλέον να τους κατατάσσουμε στην ίδια συνομωταξία με τους καταραμένους Tom Waits, Mark Lanegan, κτλ., τους είναι αρκετό και σίγουρα ιδιαίτερη τιμή...
Χάρης Αποστολόπουλος |
Live
