DEEP PURPLE 24/9/2002 Θέατρο Λυκαβηττού 10/10/2002

Σίγουρα μια συναυλία ενός τόσο μεγάλου συγκροτήματος είναι ένα γεγονός που κανείς δεν θα ήθελε να ξεχάσει. Για μένα όμως αυτή η Τρίτη εξελίχθηκε σε τόσο απελπιστικά γρουσούζικη μέρα που θέλω να την ξεχάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται..

Από το πρωί αντιμετώπισα χίλια δυο προβλήματα με αποκορύφωμα τη φάση, μια περίπου ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας να βρίσκομαι καθηλωμένος στη Θήβα χωρίς αυτοκίνητο. Τελικά τα κατάφερα να προλάβω αφού ο κολλητός έδωσε ρεσιτάλ οδήγησης όμως ποιος θα περίμενε πως θα έχανα και τη φωτογραφική μου μηχανή σε σουβλατζίδικο.. τέλος πάντων.

Οι Deep Purple βγήκαν στη σκηνή κατά τις 9.30 μέσα σε χειροκροτήματα από τους φίλους τους που μισογέμισαν το Λυκαβηττό (δεν γνωρίζω τι κόσμο είχε την Τετάρτη). Ο Ιan Gillan βγήκε ξυπόλητος και ντυμένος στα άσπρα και στο επόμενο κομμάτι άλλαξε και πουκάμισο κάτι που ευτυχώς δεν συνεχίστηκε γιατί θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε σκυλάδικο.

Παιδιά συγνώμη αν θα απογοητεύσω κάποιους και ειλικρινά δεν μου αρέσει να κατακρίνω αλλά έχω πάει σε πάρα πολλές συναυλίες και ποτέ μία δε μου έμοιασε τόσο «αγγαρεία», τόσο στο πόδι και με τόσα τραγελάφικά όσο αυτή. Μιάμιση ώρα οι Purple είχαν παίξει 5 6 τραγούδια εκ των οποίων το "Speed King" διήρκεσε κοντά στο μισάωρο αφού είχε σόλο του Morse και ένα τεράστιο σόλο τύμπανα και γενικά σε όλα τα τραγούδια η τραμπαρίφα με τα σόλο και το χαβαλέ έδινε κι έπαιρνε. Δεν μπορώ να δεχθώ πως ολόκληροι Deep Purple έχουν ανάγκη να κάνουν επίδειξη μουσικών ικανοτήτων και να μας πρήζουν στα σόλο ενώ έχουν τόσα υπέροχα τραγούδια και τόσο μεγάλη δισκογραφία πίσω τους..

Δηλαδή σε μιάμιση ώρα που κράτησε η κανονική διάρκεια της συναυλίας (χωρίς το encore για το οποίο θα μιλήσουμε μετά), το μόνο αξιομνημόνευτο γεγονός ήταν τα "Smoke On The Water" και η όμορφη εκτέλεση του "When A Blind Man Cries". Πέρα απ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και το απίστευτο γεγονός της πρότασης γάμου που έκανε ο φίλος του Στάθη Παναγιωτόπουλου στην κοπέλα του (να ζήσετε παιδιά) το οποίο κάπου ήταν το κερασάκι στην τούρτα για μένα στην όλη απογοήτευση.

Το encore διασκέδασε κάπως τις εντυπώσεις αφού εκεί είδαμε κάποιο κέφι αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, ο ήχος ήταν πολύ καλός και η παρουσία του κόσμου αρκετά ικανοποιητική για τα δεδομένα μιας συναυλίας που αναμενόταν να προσελκύσει και ένα σωρό άσχετους.

Κώστας Λιανίδης