LUCCA Ιταλίας 2007, Η πόλη των κόμικς 12/11/2007

LUCCA 2007, Η πόλη των κόμικς

1- 4 / 11 / 2007

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΙΤΣΑΛΙΔΗΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: CRISTINA ALGRANATI

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΡΑΚΟΥ

Μία ημέρα (από τις τέσσερις) στη LUCCA για το Φεστιβάλ Κόμικς. Μία ημέρα να τη θυμάσαι για τα συναισθήματα που προσφέρει. Αν και όχι μόνο ευχάριστα.

Η σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα των κόμικς μας θλίβει. Θα μπορούσα να κάνω μια αναφορά σε νούμερα που σε αφήνουν χωρίς λόγια (σχολές κόμικς, εκδότες και εκδόσεις, πωλήσεις, εκθέσεις κόμικς διάσπαρτες σε όλη την Ιταλία, όλο το χρόνο κ.λ.π.), όμως προτιμώ να το αποφύγω. Ένα νούμερο όμως θέλω να το αναφέρω. Το νούμερο των επισκεπτών της LUCCA 2007. Την πρώτη ημέρα (αυτήν που επισκέφθηκα) περισσότεροι από 100.000!!! Τις υπόλοιπες, φαντάζομαι το ίδιο νούμερο αν όχι μεγαλύτερο. Κι όλα αυτά, σε μία εποχή που το κόμικς περνά περίοδο κρίσης.

Το φεστιβάλ είχε τα πάντα. Μουσική, διαγωνισμό κόμικς, μαθήματα MANGA, εκδοτικούς οίκους, φιγούρες, COSPLAY και φυσικά κόμικς όλων των ειδών. Ένα τεράστιο πανηγύρι που στη LUCCA είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον γιατί απλώνεται στην παλιά πόλη που περιβάλλεται από τα μεσαιωνικά τείχη. Ένα ανθρώπινο ποτάμι (κάθε ηλικίας) πλημμυρίζει τα στενά δρομάκια και τις πλατείες, ψάχνοντας ο καθένας το stand και την εκδήλωση που τον ενδιαφέρει.

Όμως μέσα σ αυτόν τον πολύχρωμο κόσμο, αυτό που ξεχωρίζει είναι το COSPLAY (costume play) που ξεκίνησε από την Ιαπωνία τη δεκαετία του ’80, όπου νεαροί Ιάπωνες άρχισαν να ντύνονται όπως οι αγαπημένοι τους ήρωες των manga. Τα τελευταία χρόνια η μόδα του cosplay (και οι otaku του) εξαπλώθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο. Κι ενώ ο κόσμος άρχιζε να το μαθαίνει, στην Ιαπωνία γεννιέται ένα νέο είδος, το VISUAL KEI όπου οι νεαροί ντύνονται όπως οι αγαπημένοι τους rock star.

Η πόλη της LUCCA λοιπόν είναι διάσπαρτη με cosplayers που δίνουν ένα φανταστικό χρώμα στην εκδήλωση και είναι πάντα πρόθυμοι να ποζάρουν για μία φωτογραφία.

Οι ώρες όμως έχουν περάσει και ήρθε η στιγμή να φεύγουμε, έχοντας πάρει μόνο μία μικρή γεύση από αυτά που είχε (και έχει) να προσφέρει ένα φεστιβάλ όπως αυτό.

Αφήνουμε την πόλη με την ελπίδα ότι ορισμένες καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν και στην Ελλάδα, ώστε να έχουμε κι εμείς (δε ζητάω πολλά) δύο – τρεις πόλεις που θα φιλοξενούν αντίστοιχα φεστιβάλ και δεν θα χρειάζεται να ξενιτευόμαστε. Πρώτα όμως πρέπει να αλλάξουμε την εικόνα των κόμικς που υπάρχει στην Ελλάδα, που είτε είναι κάτι παιδικό (άρα άνευ σημασίας) με τον γενικό όρο ΜΙΚΥΜΑΟΥ, είτε πάει στο άλλο άκρο με το περιεχόμενό τους να απλώνεται από το κατάμαυρο καταθλιπτικό του στιλ “γιατί να ζω αφού μια μέρα θα πεθάνω;”, ως το σεξοπορνοδιαστροφικό, το οποίο δίνει τροφή στους πολέμιους των κόμικς βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι κι όλα τα άλλα είδη. Προτιμώ να σταματήσω εδώ αν και θα είχα πολλά ακόμη να πω, όμως δεν είναι της (ευχάριστης αυτής) στιγμής.

Φωτεινή Δράκου