THE TURN ALISON MOYET UNIVERSAL 12/11/2007

Ξέρω, ξέρω είναι κάποια ονόματα που από σεβασμό τα αναφέρεις και σποραδικά τα θυμάσαι, αλλά θεωρείς εκ των προτέρων ότι μετά από τόσα χρόνια τι μπορεί να σου πούνε σήμερα. Πιθανόν έτσι αυθαίρετα να έβαλες εκεί ανάμεσα και την Alison Moyet . ΑΔΙΚΟ ΟΜΩΣ!

Καινούριο δίσκο για την αγαπητή τραγουδίστρια εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια. Τίτλος του the Turn και χωρίς να πρόκειται για μια στροφή για την ίδια, θα σε κάνει να στρίψεις εσύ για να την αντικρίσεις κατάματα έτσι ώριμα και με σιγουριά που σε κοιτά στο εξώφυλλο.

Μπορεί απλά και μόνο η αναφορά στους Yazoo να σε κάνει να ανατριχιάζεις, αλλά η πρώην τους τραγουδίστρια έχει μια μακρά θητεία εντυπωσιακών ερμηνειών. Φωνή μελαγχολική που αφήνει αρκετές φορές μια blues διάθεση να αναδύεται, κρυμμένη μέσα σε περίτεχνες συνθέσεις μουσικών που θα μπορούσαν όλοι μαζί να είναι μια συμφωνική ορχήστρα που θα ήθελε να συνοδέψει τον marc almond (έγινε και αυτό πριν πολλά πολλά χρόνια).

Καθαρός ήχος με την κυρίαρχη φωνή της Alison. Κι εδώ ίσως έρχεται η μόνη μου ένσταση γιατί ενώ οι συνθέσεις είναι όντως περίφημες και αξίζει να κάνεις επιπλέον ακροάσεις για να χαρείς τις διαδρομές που έχουν επιλεχθεί, η φωνή είναι πολύ πιο δυνατά ηχογραφημένη και ουσιαστικά καλύπτει τα πάντα. Και έτσι έχουμε την πρωταγωνίστρια και τους διακριτικούς συνοδούς.

Μπορεί αυτά περί πρωταγωνίστριας να είναι κατάλοιπα στην Alison Moyet που ασχολείται με το θέατρο, και μάλιστα πάνω στη σκηνή ως ηθοποιός (με ντεμπούτο το 2001 στο musical Chigago). Από τα 10 κομμάτια του δίσκου τα 3 τελευταία (world without an end, home και smaller) πρωτοπαρουσιάστηκαν πέρσι στη θεατρική παράσταση Smaller, όπου επίσης πρωταγωνιστούσε η Alison. Ειδικά το home είναι ένα πολύ εκφραστικό τραγούδι με tango και ρετρό ξεσπάσματα.

Σχεδόν 25 χρόνια μετά τη διάλυση των yazoo υπάρχει μια καταπληκτική ευκαιρία να συγκινηθείτε, αλλά και αποστασιοποιημένα να ακούσετε έναν πολύ καλό δίσκο. Κατά τη γνώμη μου κορυφαίο κομμάτι είναι το the sharpest corner με πολύ καλό άρπισμα να πάει να σε αιχμαλωτίσει μαζί με την αρκετά πιο παγερή φωνή στο συγκεκριμένο track. Ξεχώρισα επίσης το εναρκτήριο one more time, που έχει ίσως περισσότερο ρυθμό από τα υπόλοιπα και με τις καλές εναλλαγές can’t say it like I mean it. Πολύ γλυκό και με καλό τέμπο το anytime at all που θα μπορούσε καποτε να διασκευάσει και να μας αφήσει άφωνους ένα συγκρότημα σαν τουσ puressence, αλλά εδώ η Alison κάνει τρομερά σπασίματα στη φωνή της, που πραγματικά σε συνθλίβει όπως μπορεί και κάνει ακόμα και σήμερα ο Morrissey.

Με το 7^ο της άλμπουμ (αν συνυπολογίζω σωστά και τον δίσκο με τις διασκευές) η Alison προσθέτει και καταθέτει μια στιβαρή εκφραστική ώριμη ποπ, βαριά φορτισμένη σαν μια γυναικεία hammil-ική παρουσία, αλλά και αεράτη σαν την αύρα που κινεί τις κουρτίνες στο σαλόνι, όταν αποκαμωμένος από τη δουλειά αφήνεσαι στον καναπέ. Πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη, που δικαιούτο η Alison Moyet να μας κάνει

Κυριάκος Σκορδάς