ELECTRELANE, ANNI ROSSI– 10/11/07 Gagarin 205 14/11/2007

Αίσχος και ντροπή! Πώς μπόρεσαν να αντικρύσουν το αντρικό τους κοινό! Οι τέσσερις Electrelane δεν φτάνει που δεν βγήκαν στη σκηνή με βρεγμένα, κολλητά μπλουζάκια, δεν μας πέταξαν στο τέλος της συναυλίας και αυτά που φορούσαν! Προτού όμως κατηγορηθώ για φαλλοκρατισμό, θα ξεκινήσω αμέσως τη περιγραφή όλων αυτών που πραγματικά μ’έκαναν να βιώσω οι συμπαθητικές Μπραϊτονέζες.

Παρ’ότι λοιπόν, οι Electrelane έχουν δηλώσει επανειλημμένως ότι δεν συντάσσονται μ’αυτό που λέγετε Female rock, απέδειξαν πως είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα στους κύκλους του noise, post-rock, την εποχή που διανύουμε και μάλιστα με αποκλειστικά γυναικεία σύνθεση.

Τέσσερις όμορφες παρουσίες στη σκηνή έπαιζαν με πάθος αυτό που ξέρουν τόσο καλά να κάνουν τα τελευταία χρόνια, σε μια από τις τελευταίες τους εμφανίσεις ως συγκρότημα (όπως ανακοίνωσαν πρόσφατα στο website τους).

Ξεδίπλωσαν τον μουσικό τους χάρτη, όπου κάθε του σημείο συνέκλινε στο γερμανικό Kraut Rock κίνημα των 70’s, με τους αλλεπάλληλους motorik ρυθμούς. Κατά βάση, ξεκίνησαν με επικλήσεις του πνεύματος των Neu! και Faust, και στη πορεία χρωμάτιζαν την όλη διαδικασία με τα αιθέρια φωνητικά των Stereolab και τη noise παραμόρφωση των Sonic Youth.

Όλοι συναντιόντουσαν σ’ένα σταυροδρόμι και οι Electrelane τους καλούσαν για να τους οδηγήσουν μέσα από το δικο τους μονοπάτι. Ίσως από μόνα τους όλα αυτά να έκαναν τις Electrelane ένα αξιοπρόσεχτο συγκρότημα, πιο πιθανόν όμως ήταν το ίδιο το ταλέντο τους που σου τραβούσε τη προσοχή πάνω στη σκηνή.

Ένα νεύμα με το κεφάλι ήταν αρκετό για να καταλάβουν πότε θα ξεκινούσε η ντράμερ, που με τον μινιμαλιστικό της ρυθμό θα γινόταν ο προάγγελος ενός ξεσπάσματος, μιας ψυχικής ανάτασης.

Πάντως, φάνηκε να ευχαρίστησαν το κοινό, αφού τίμησαν εξίσου τα δύο καλύτερα τους άλμπουμ παίζοντας από τη μια τα ορχηστρικά, πειραματικά κομμάτια του “Axes, και από την άλλη τα πιο αιθέρια, ποπ του τελευταίου τους δίσκου “No Shouts, No Calls”.

Όσον αφορά στη μουσική της Anni Rossi που προηγήθηκε, ήταν πολύ φιλόδοξη και έκανε φιλότιμη προσπάθεια να μας προϊδεάσει γι’αυτό που θ’ακολουθούσε. Αυτό που έβγαζε, πότε με τη βιόλα της και πότε με τα πλήκτρα της, προοριζόταν για πιο απαιτητικά και avant guarde αυτιά, αφού το άκουσμα απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή και υπομονή. Ναι μεν, στηριζόταν στο concept του πειραματισμού (όπως και οι Electrelane), είχε όμως ενσωματώσει και πολλά στοιχεία αυτοσχεδιασμού και δύσπεπτων μελωδιών, χωρίς καν τη συνοδεία ρυθμού. Ανεξάρτητα από την αδιαφορία που επέδειξε το κοινό, το νεαρό της ηλικίας της και το ταλέντο της, χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.

Για τα πιο προηγούμενα… δυστυχώς έφθασα καθυστερημένος…

Χάρης Αποστολόπουλος