FATES WARNING 19/11/2007 GAGARIN 21/11/2007

Η ανακοίνωση αυτής της συναυλίας έπεσε ως μάννα εξ ουρανού για μένα καθώς οι Fates Warning πάντοτε βρίσκονταν σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση απο εκείνη που εμπεριέχει τα «απλά συγκροτήματα» που ακούω. Συνεπώς, δεν θα μπορούσα να λείψω απο το ραντεβού μαζί τους το βράδυ της Δευτέρας στο Gagarin.

Με χαρά διαπίστωσα πως οι αρχικές μου εικόνες ενός μισοάδειου χώρου, εξαφανίστηκαν καθώς ο κόσμος άρχισε να συρρέει αθρόα λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας και να γεμίζει εν τέλει το Gagarin, διαλύοντας τις όποιες φοβίες υπήρχαν εξαιτίας της ημέρας διεξαγωγής. Εν κατακλείδι, αποδείχθηκε περίτρανα και για ακόμη μια φορά πως όταν φέρεις κάτι που αξίζει, οι πιστοί θα προσέλθουν είτε είναι Δευτέρα, είτε έχει Champions League, είτε γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος. Με την ίδια λογική αναμένουμε απο τους διοργανωτές να τολμήσουν και να μας τιμήσουν με την παρουσία τους κι άλλα σπουδαία γκρουπ όπως Symphony X, Threshold κλπ.

Ως γνωστόν ο Mark Zonder δε βρίσκεται πλέον πίσω απο τα τύμπανα των Fates μετά την άρνηση του να περιοδεύσει μαζί τους στο μέλλον και τη θέση του καλύπτει ο εξαιρετικός Bobby Jarzombek. Στις κιθάρες, μια γνώριμη μορφή απο το παρελθόν, ονόματι Frank Aresti αποτελεί ξανά τον συνοδοιπόρο του Jim Matheos . Περισσότερα όμως γι’αυτούς στη συνέχεια..

Οι Fates βγήκαν στη σκηνή περίπου στις 9:40 ,με το κοινό να ζητωκραυγάζει υπο τους ήχους του “Sequence #7” και συνέχισαν με το “Stranger (With A Familiar Face)” από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους “FWX”. Ακολούθησε η πρώτη αναφορά στο αγαπημένο μου “A Pleasant Shade Of Gray” (PartIV) καθώς ο Ray Alder άρχισε να προφέρει τους στίχους “Listen only us breathing and the rain keeping time dividing the silence in a distant thunder..” . Ήταν η έναρξη ενός ονειρώδους ταξιδιού που διήρκεσε περίπου μία ώρα και πενήντα λεπτά..

Το “One” τράνταξε το Gagarin με το κοινό να τραγουδάει με όλη του τη δύναμη το ρεφρέν και κάπου εκεί το γκρουπ αποφάσισε να μας γυρίσει πολλά χρόνια πίσω αναπολώντας το πλέον πετυχημένο του άλμπουμ “Parallels” με το “Life In Still Water” ενώ τίμησε και το “Inside Out” παίζοντας το “Island In The Stream”.

Εδώ άρχισα να διαπιστώνω πόσο πολύ απολαμβάνω αυτή την αλλαγή στη φωνή του Ray Alder ,η οποία φυσικά έγινε πιο έκδηλη στα τραγούδια που ακολούθησαν. Τι σημασία έχει αν δε μπορεί να πιάσει πλέον τις νότες του παρελθόντος? Αυτή η βραχνάδα προσδίδει ένα επιπλέον «βάρος» στα κομμάτια και τα κάνει να ακούγονται πιο γήινα σε μια εποχή που τα κλισέ των 80ς με τους τραγουδιστές σειρήνες μοιάζουν -και είναι- παρωχημένα. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους μομφή προς τις εξαιρετικές ερμηνείες του στο παρελθόν, η χροιά του Alder ήταν πάντοτε μοναδική, απλά αποτυπώνει την προσωπική μου άποψη για την τωρινή κατάσταση.

Οι ευχάριστες σκιές του γκρίζου (Pleasant Shade Of Gray) εξακολούθησαν να πλανώνται στο Gagarin με το Part VII (οι στίχοι του οποίου πάντοτε με έκαναν να πιστεύω πως ο Jim Matheos διάβαζε πολύ Eliot εκείνη την περίοδο) και κάπου εκεί ήταν η ώρα για το peak , κατά τη γνώμη μου, του live με τα “The Eleventh Hour” (εδώ το παραδέχομαι πως παρά τα όσα είπα πριν μου έλειψαν οι σπαρακτικές κραυγές της studio ερμηνείας) και “Point Of View”. Οι Fates Warning απέδιδαν απλά τέλεια.. και αυτό συνεχίστηκε με το “Still Remains”.

O Jarzombek δικαίωνε τις προσδοκίες μου αφού ήταν ο μοναδικός που θα ήθελα να δώ να αντικαθιστά τον Zonder, ενώ ο Aresti παρέδιδε σεμινάρια όντας όχι απλά αλάνθαστος αλλά πραγματικά εντυπωσιακός! Με χαρακτηριστική άνεση έπαιξε τα περισσότερα lead και όπου χρειάστηκε αντικατέστησε έξυπνα τα πλήκτρα που έλειπαν, όπως στο εν λόγω “Still Remains”, όπου τα keys του Kevin Moore υποκαταστάθηκαν απο την κιθάρα του Frank με την έξυπνη χρήση Wah και Phase.

Όσον αφορά τον ίδιο τον Jim Matheos, απέδιδε τέλεια στεκόμενος στα αριστερά της σκηνής ανέκφραστος. Πάντα απορούσα πώς μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που γράφει αυτά τα τραγούδια -και πολύ περισσότερο αυτούς τους στίχους- να δείχνει τόσο ψυχρός. Λειτουργεί άραγε τόσο λυτρωτικά γι’αυτόν η ίδια του η τέχνη που τον αποφορτίζει εντελώς έτσι ώστε να μοιάζει άδειος απο αισθήματα, ή μήπως απλά αδυνατεί να συνδεθεί με τον υπόλοιπο κόσμο με διαφορετικό τρόπο απο εκείνο που επιτυγχάνει μέσω της μουσικής του? Όπως και να χει, μου αρκεί το ότι μπορώ να ταυτίζομαι απόλυτα με τις πιο μύχιες σκέψεις ενός ανθρώπου που καταφέρνει κάθε φορά να συμπυκνώνει όλα όσα στοιχειώνουν το μυαλό μου, με τη μορφή μουσικής, στους εκάστοτε δίσκους του.

Το κανονικό set των Fates Warning κράτησε περίπου μία ώρα και έκλεισε με τα “Another Perfect Day” και “A Pleasant Shade Of Gray ,Part XI”. Ακολούθησαν δύο encore τα οποία, όπως αποκάλυψε η μπάντα, περιείχαν εκτελέσεις είδικά προγραμματισμένες για τη συναυλία στην Ελλάδα και μόνο.

Το πρώτο αποτελείτο απο τα: “Silent Cries” (!!!), “Eye To Eye” και το αριστούργηματικό “Nothing Left to Say”, ενώ κατά τη διάρκεια του δευτέρου ακούστηκαν τα “In Trance” (διασκευή αυτού που φαντάζεστε) και “Monument”.

Συνολική διάρκεια συναυλίας περίπου μια ώρα και πενήντα λεπτά και παρά τα όσα ακούσαμε, φαντάζομαι οι περισσότεροι θα είχαμε κάποια αγαπημένα ακόμα που ευελπιστούσαμε να παιχτούν. Ας είναι όμως.. Η δευτεριάτικη μεταμεσονύχτια ερημιά στους απρόσωπους δρόμους της Αθήνας και οι ψιχάλες στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου έδεσαν άψογα με τους ήχους όσων μου έλειψαν απ το live αλλά όχι κι απ το cd player κατά το γυρισμό..

Photos by Kostas Lianιdis..

Κώστας Λιανίδης