 |
|
|
|
LIKENESS
|
Οι CHARALAMBIDES δεν είναι κάποιο παραδοσιακό ποντιακό συγκρότημα. Μάλιστα δεν έχουν καμιά σχέση με την Ελλάδα, ούτε κάποιον συγγενή συμπατριώτη μας, ούτε ποτέ είχανε γκομενοδουλειές προς τα εδώ.
Πριν από μερικά χρόνια σε μια συνέντευξή τους όταν τους ρώτησαν πως προέκυψε το όνομά τους απήντησαν ως εξής (σε ελεύθερη μετάφραση σας το μεταφέρω): «Ο Tom και η Cristina δουλεύαμε σε ένα δισκάδικο, όταν ένας πελάτης μας είπε το ονομά του – Charalambides- και μας άρεσε πάρα πολύ πως ακουγόταν αυτό το όνομα, και πόσο εντύπωση μας έκανε ενώ στην ουσία δεν σήμαινε τίποτε»…..Το παλιό τους όνομα ήταν Mutual Admiration Society…
Επίσης σε μια άλλη τους συνέντευξη δήλωσαν « πως όταν διαλέξαμε το όνομα, ποτέ δεν φανταστήκαμε πόσοι πολλοί Έλληνες ερευνητές και γιατροί λέγονται Χαραλαμπίδηδες…».
Αυτά ως εισαγωγή για το συγκρότημα από το Texas που συμπληρώνει πάνω από 15 χρόνια ύπαρξης και έχει βγάλει ακόμα περισσότερους δίσκους! Πρόκειται για ένα όνομα απόλυτα καταξιωμένο στο χώρο της λεγόμενης ανεξάρτητης σκηνής, από τα σχήματα που το Wire μπορεί να τους αφιερώσει κάνα δισέλιδο. Μουσική που πατά στο πειραματικό rock folk, που κρυφοχαράζει διαδρομές σε άγνωστα μονοπάτια με ονειρικό παίξιμο κιθάρας και απόλυτα σπαρακτικά φωνητικά.
Η νέα τους δουλειά likenes έχει αυτόν το απόλυτα ελεγειακό ύφος, καθώς οι κιθάρες κτυπούν και στη συνέχεια αφήνονται να εξαϋλωθούν σε ένα ονειρικό fade out. Η φωνή απλώνεται παγερά, μελαγχολικά, σαν να απελευθερώνεις ένα αέριο που σκεπάζει σιγά σιγά τα πάντα. Το ντουέτο των Tom και Christina Carter απλώνει ένα μυστηριώδη πέπλο μουσικής, που ακροβατεί ανάμεσα στο χαλαρωτικό του σώματος και στην εγρήγορση ενός οξυδερκούς νου. Μοιάζει να είναι όλα χαμηλότονονα, αλλά παράλληλα κρατάνε την ακρόαση στην τσίτα. Πολλές φορές διανθίζονται αυτά με Progressive ή και εν μέρει ψυχεδελικά στοιχεία (αλά bevis frond – που δεν είναι τυχαίο που ο Saloman σε ένα Ptolemaic terrascope είχε συμπεριλάβει ένα τους κομμάτι πριν από καμιά 12-13 χρόνια…). Ντουέτο για χρόνια στη ζωή, αλλά νομίζω πως έχουν πια χωρίσει (κάτι σε Chris και Carla θυμίζει αυτό), αλλά συνεχίζουν να δημιουργούν υπέροχους δίσκους. Εδώ επιλέγουν στίχους από δημιουργούς των προηγούμενων αιώνων (αχ βρε patton η Αμερική έχει όντως ατέλειωτες κρυφές στιγμές στην ιστορία της)
Κομμάτια σαν το Do You See έχουν την ικανότητα να σου καρφωθούν στο μυαλό, να σε γοητεύσουν, να σε συναρπάσουν, να σε απογειώσουν, να σε λιώσουν, να σε αλείψουν με θλίψη, να σε ταξιδέψουν και παράλληλα να σε καθηλώσουν, να κάνουν τα μάτια σου να βουρκώσουν καθώς μπορούν να σου θυμίσουν ατέλειωτες μελαγχολικές στιγμές της ζωής σου, όλα μαζί, όπως αέναα και με μοναδικό τρόπο η μουσική μπορεί να εισβάλλει στη ζωή μας και να επηρεάζει, παροδικά ή και περισσότερο τα συναισθήματά μας. Απλά και μόνο για αυτόν τον ύμνο αξίζει να πέσετε πάνω στους CHARALAMBIDES και να τους ρουφήξετε μέχρι την τελευταία τους νότα. Παρόμοια συναισθήματα και στο the good life, όπου το κομμάτι απλώνεται θλιβερά και με περισσότερο ρυθμό.
Λέξεις σαν τα blues έχουν πια απομυθοποιηθεί και μόνο περιοριστικά θα χαρακτήριζαν τους CHARALAMBIDES, καθώς κινούνται σε μια πιο avant-garde μορφή που πάει μέχρι τις ονειρικές φωνές καλλιτεχνών της γαλλικής εταιρείας της Prikosnovenie. Αντιλαμβάνεσαι πως ο αυτοσχεδιασμός είναι τόσο έντονος, που αμφιβάλλω αν επιχειρούσαν να ξαναηχογραφήσουν κάτι θα έβγαινε με τα ίδια πρελούδια στην κιθάρα. Και αυτή η επιλογή σε παραπέμπει ακόμα και στoυς Sonic Youth, που αυτοδικαίως τους ευχαριστούν μέσα στο εσώφυλλο της χαρτονένιας συσκευασίας.
Με το μακρόσυρτο memory takes hold (13μιση λεπτά) σίγουρα δεν προσφέρουν διασκέδαση, αλλά γενικά αν ψάχνετε ακρόαση και καλή χαρά υπάρχουν αλλού δεκάδες τέτοιοι δίσκοι. Εδώ αναφέρουμε κάτι το ξεχωριστό και συνάμα εντυπωσιακά καλό.
Κυριάκος Σκορδάς |
Foreign Office
