Λοιπόν στους Archive δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη να πάω, αλλά μόλις την προηγούμενη ημέρα είδα στην τηλεόραση ένα live απόσπασμα από ένα νέο κομμάτι τους και η απόφαση πάρθηκε μέσα σε milliseconds. Ως γνωστόν ο τελευταίος τους δίσκος λίγη σχέση έχει με τους δυο προηγούμενους, πράγμα που εμένα δεν με χάλασε καθόλου, και έτσι κατά κάποιο τρόπο είδαμε ένα νέο σχήμα να παίζει στην αποθήκη την Παρασκευή το βράδυ.

Το ξεκίνημα έγινε δυναμικά με το Calling και το Numb που ακολούθησε ήτανε σαφώς πιο εκρηκτικό από ότι στον δίσκο και εκεί φάνηκε και η μεγάλη δύναμη των Archive, να καταφέρνουν να μετατρέπουνε τα κομμάτια τους σε πραγματικούς δυναμίτες. Οι full band live Archive δώσανε μια τεράστια ώθηση στα κομμάτια τους, καθώς έξι άτομα και αρκετά προηχογραφημένα samples συντελούσανε στο χτίσιμο ενός στιβαρού ηχητικού ογκόλιθου με κιθάρες δυναμίτες. Φυσικά τα παλιά τους κομμάτια αγνοήθηκαν, μικρό εως ελάχιστο το κακό, εξάλλου με τέτοια νέα κομμάτια θα μπορούσανε να αλλάξουνε όνομα και να ξεκινήσουνε άνετα από την αρχή.

To Junkie Shuffle ήτανε αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό, με το κοφτό μοτίβο του και τις κιθάρες (επιτέλους) να πρωταγωνιστούν σε εγκληματικό βαθμό. Το Again που ζητούσε συνεχώς ο κόσμος ακούστηκε στο τέλος σε μια άρτια μελετημένη εκτέλεση ως συνήθως ακολουθήσανε τα encore, με μια ακουστική εκτέλεση του πανέμορφου Meon, το μελαγχολικούλι και νοσταλγικό Goodbye και το Fool.

Το φινάλε έγινε με μια μεγαλειώδη εκτέλεση του Finding It So Hard (ικανοποιήθηκαν και τα κοριτσάκια πίσω μου που το φωνάζανε τόση ώρα), όπου όλη η μπάντα τα έχωσε κανονικά. Δεν έχει πολλά λόγια να πούμε, οι Archive είναι μια συναυλιακώς γαμάτη μπάντα (επιστημονικότατη άποψη) και καταφέρανε χαλαρά να αντιστρέψουνε την αδιάφορη στάση που είχα απέναντί τους μέχρι τότε, σε βαθμό που κάπου χάρηκα που ακυρωθήκανε οι Apoptygma Berzerk που ήτανε να παίξουνε το ίδιο βράδυ. Εντάξει, δεν το εννοώ τελείως αυτό, αλλά ακόμα σιγοτραγουδώ: Cause I´m a fool, a fool for you. I seem to want everything that you do.

Γιώργος Γoργογέτας