Your Hand In Mine 10/12/2007

Τους Μάνο και Γιώργο, δυο σεμνά και συμπαθή τυπάκια γεμάτο ευγένεια κι ενδιαφέρουσες απόψεις, τους συνάντησα πρώτη φορά και τους γνώρισα, σ’ ένα σουβλατζίδικο (sic?) στο κέντρο της πόλης των Σερρών, αγχωμένους, στρεσαρισμένους, δίχως να χουν ιδιαίτερη όρεξη να τιμήσουν τις κλασσικές spicy λιχουδιές του Ν. Σερρών. Ήταν λίγα λεπτά πριν από την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση σε κοινό. Έκτοτε, και χωρίς ακόμα να ‘χουν κυκλοφορήσει κάποιο επίσημο δισκάκι, μέσα σε λίγο σχετικά καιρό, άρχισε τ’ όνομά τους να μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, να πιάνουν τόπο που λένε οι προσπάθειες τους και να διαδίδεται ο λυρισμός τους απ’ άκρη σ’ άκρη. Με τη βοήθεια και του myspace, ένα από τα πιο καλοκρυμμένα κι ελπιδοφόρα μυστικά της «εναλλακτικής» σκηνής της Θεσσαλονίκης έρχεται να προστεθεί στα πιο αξιόλογα νέα σχήματα της χώρας μας.

“Your Hand In Mine” interview

01. Καταρχήν, το “Your Hand In Mine” ναφανταστώότιπροέρχεταιαπότο “The Εarth Is Not A Cold Dead Place” των Explosions In The Sky? Αδυναμία και βασική επιρροή να υποθέσω? Πώς σας φάνηκε το τελευταίο τους άλμπουμ?

Οι explosions in the sky είναι κάτι παραπάνω από αδυναμία, αν και πλέον δεν πολυακούμε post-rock, ιδίως τώρα που έχει παρακμάσει επικίνδυνα! Νιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί που πέσαμε πάνω στη μουσική των explosions την κατάλληλη χρονική περίοδο. Ήταν ίσως ένα πρώτο και βαθύ σοκ όταν μάθαμε ότι οι explosions ήταν μόλις 18 χρόνων τότε (όσο κι εμείς δηλαδή εκείνη την περίοδο) και έγραφαν αυτή τη μουσική. Έχουμε ταυτίσει τον ήχο τους με πολλές και διαφορετικές αναμνήσεις μας από αυτή την, μάλλον ρομαντική, εποχή, και τώρα πια, έστω και κάθε αναφορά σε αυτόν είναι μια μικρή χρονομηχανή που μας ταξιδεύει, που μας τροφοδοτεί με όρεξη να γράφουμε τη μουσική μας.

Το “your hand in mine” αποτελεί ένα υπερβολικά χαρακτηριστικό παράδειγμα σαν κομμάτι και μία από τις φράσεις που θεμελίωσαν τον χαρακτήρα του project. Η αλήθεια είναι ότι πρώτα ήρθε το όνομα και μετά γράψαμε το πρώτο μας κομμάτι.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το τελευταίο τους album -πέρα από δύο κομμάτια- δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα. Όμως οι προηγούμενοι δίσκοι δίνουν πραγματικά μαθήματα αρμονίας και σύνθεσης, με αποκορύφωμα το αριστουργηματικό "The earth is not a cold dead place". Έτσι αποφασίσαμε να απονείμουμε έναν μικρό φόρο τιμής σε αυτούς τους ταλαντούχους μουσικούς, χρησιμοποιώντας το όνομα αυτό - αφού προηγουμένως είχαμε πάρει την άδεια τους φυσικά.

02. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας, με τρεις λέξεις, σε κάποιον που δε σας έχει ακουστά?

Σαφής, μελαγχολική, κινηματογραφική.

03. Ζώντας σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη - μ’ ότι θετικό κι αρνητικό συνεπάγεται αυτό – πώς είναι να δημιουργείς σαν καλλιτέχνης και πώς να το εξωτερικεύεις αυτό προς τα έξω?

Η δημιουργία, αν και για μας είναι μια άκρως προσωπική και εσωστρεφής δραστηριότητα, χρωματίζεται χωρίς να το καταλαβαίνεις από τις εικόνες και τις παραστάσεις που καθημερινά δέχεσαι. Τη Θεσσαλονίκη την αγαπάμε, την περπατάμε, την παινεύουμε στους φίλους μας από άλλες χώρες. Όμως αυτό που μας προσφέρει δεν είναι τόσο ένα ειδυλλιακό ημιφωτισμένο τοπίο, γεμάτο παράξενα ζώα και θερμοπίδακες (που το βλέπεις και σου έρχονται υπερμελωδίες). Είναι απλώς ένα αστικό περιβάλλον κοντά στην ανθρώπινη κλίμακα, που σου δίνει τα περιθώρια και τις ευκαιρίες να δημιουργήσεις, αρκεί να το θέλεις πραγματικά. Είναι ίσως οι ελλείψεις της που εξάπτουν την φαντασία…

Η εξωτερίκευση της δημιουργίας, σε μια εποχή που όλοι έχουν πρόσβαση στο Ίντερνετ, είναι πλέον υπόθεση λίγων «κλικ». Είναι η αμεσότερη λύση που έχει κανείς, όταν νιώσει την ανάγκη να μοιραστεί τη δημιουργία του με τον κόσμο.

04. Τι απεχθάνεστε στη μουσική σκηνή και κοινότητα γενικότερα, και τι σας ικανοποιεί σ’ αυτή?

Το "απεχθάνεστε" είναι κάπως βαριά λέξη. Σίγουρα όμως μερικά πράγματα μας ενοχλούν. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιοι άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική εμμέσως, δεν δίνουν στους μουσικούς την προσοχή που πρέπει και τους αξίζει. Είναι, επίσης, πολύ άσχημο όταν η κριτική ξεφεύγει από τα όρια της ευπρέπειας και στοχεύει προσωπικά σε κάποιους. Ο ρόλος της κριτικής πρέπει να είναι καθοδηγητικός, ειδικά στη Ελλάδα που τα πράγματα γύρω από τη μουσική είναι εύθραυστα!

Αυτό που μας ικανοποιεί ιδιαίτερα είναι ότι, παρά τη γενική έλλειψη κουλτούρας στη σύγχρονη Ελλάδα, υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι που δημιουργούν με πάθος. Αυτή η δημιουργία έχει πολύ περισσότερη σημασία, διότι βγήκε μέσα από ένα, αφιλόξενο καλλιτεχνικά, περιβάλλον, δεν ζούμε και στην Ισλανδία για να δανειστούμε το τσέλο του γείτονα, επειδή το δικό μας θέλει σετάρισμα ...

05. Τι σας εμπνέει όταν αποφασίζετε να γράψετε τη μουσική σας και ποιες οι επιρροές σας?

Δεν νομίζουμε ότι η έμπνευση πηγάζει από κάπου συγκεκριμένα. Υπάρχει περισσότερο σαν ανάγκη μέσα σου. Οπότε την «έμπνευση» τη μεταφράζουμε ως όρεξη να γράψουμε μουσική. Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να πιστέψουμε ότι κάποιος μπορεί να γράψει μουσική απλά βλέποντας ένα ηλιοβασίλεμα! Αν μέσα σου υπάρχει η ανάγκη να γράψεις μουσική ή απλά να εκφραστείς με οποιονδήποτε τρόπο, τότε ηλιοβασίλεμα μπορεί να βλέπεις και σε ένα άπλυτο φλιτζάνι του καφέ! Δηλαδή, αυτό που κάνεις όταν συνθέτεις, είναι να δημιουργείς εικόνες ή συναισθήματα που σε εμπνέουν. Στη συνέχεια έρχεται η χρονοβόρα διαδικασία της αφαίρεσης, όπου διαχωρίζεται το περιττό από το ουσιαστικό. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν μια σχετική ψυχολογική ισορροπία, διότι όταν είσαι υπερβολικά φορτισμένος από κάποιο γεγονός, θλιβερό ή ευχάριστο, δεν έχεις μέτρο. Το καλύτερο είναι να καταλαγιάσει αυτή η φόρτιση, ώστε να μπορέσεις να την αντιμετωπίσεις νοσταλγικά και να την αποδώσεις ώριμα και σωστά στη μουσική σου.

Βέβαια, σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ, η όρεξη να γράψεις μουσική έρχεται συνήθως τις στιγμές που δεν το περιμένεις. Όταν είσαι χρονικά πιεσμένος ή όταν δεν υπάρχει μουσικό όργανο ούτε σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου! Ενώ, όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές και έχεις «αποφασίσει» να γράψεις κάτι, τότε συνήθως είναι που δέχεσαι παρατηρήσεις από εξαγριωμένους γείτονες.

Νομίζουμε ότι το «κλειδί» είναι να προσπαθούμε να μην έχουμε επιρροές, τουλάχιστον συνειδητές, από μουσικούς και συνθέτες που μας αρέσουν. Αυτό είναι το ζητούμενο, όταν θέλεις να δώσεις ταυτότητα σε αυτό που κάνεις. Η μεγαλύτερη «επιρροή» μας είναι ίσως ο χαρακτήρας των ίδιων των οργάνων, είναι οι χροιές τους, φυσικές, ακατέργαστες, που σε οδηγούν σ’ ένα τελικό και -ελπίζουμε ειλικρινές- αποτέλεσμα.

06. Στα κομμάτια σας αποφεύγετε το στίχο – είτε αγγλικό είτε ελληνικό – και δίνετε ιδιαίτερη βαρύτητα σε instrumental συνθέσεις. Λυρικές, μακρόσυρτες κατά βάση, ορχηστικές αποτυπώσεις. Πώς αναπτύξατε το ενδιαφέρον σας για τη μουσική που παίζετε και πώς ξεκινήσατε να συνεργάζεστε μεταξύ σας?

Ακούγοντας από μικροί πολλά είδη μουσικής, διαπιστώσαμε ότι συχνά μια μουσική ιδέα είναι τόσο δυνατή, ώστε μπορεί να προκαλέσει πολλά συναισθήματα από μόνη της. Σε ένα τέτοιο είδος μουσικής στοχεύουμε, όπου ο καθένας, ακούγοντάς το μπορεί να το προσαρμόσει στη δική του οπτική, να φτιάξει τις δικές του εικόνες και να φανταστεί διαφορετικά πράγματα. Ίσως η παρουσία στίχων να μας φαίνεται ότι δεσμεύει κάπως το νόημα των κομματιών, το οδηγεί αυστηρά σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ίσως πάλι να ήμαστε φάλτσοι και να το κρύβουμε!

Εξαιρέσεις, βέβαια, είμαστε πάντα πρόθυμοι να κάνουμε όταν πρόκειται για φωνές και χροιές που αγαπάμε και νομίζουμε ότι θα ταίριαζαν με τη μουσική μας, όπως για παράδειγμα του Benjamin Nerot (aka “the healthy boy”) από την Νάντη με τον οποίο θα συνεργαστούμε για ένα από τα tracks του album που ηχογραφούμε.

Είμαστε φίλοι και γρατζουνάμε μαζί κιθάρες από τα σχολικά ακόμη χρόνια. Η πρώτη μας όμως σοβαρή μουσική σύμπραξη ξεκινάει από τους Shortcat, το άλλο συγκρότημα του οποίου είμαστε μέλη, όπου, σε ορχηστικές πάλι (πιο κιθαριστικές όμως) κατευθύνσεις, μάθαμε να συνθέτουμε μουσική.

07. Αγαπημένοι σας συνθέτες?

J.S.Bach, Ennio Morricone, Rene Aubry, Nino Rota, Μάνος Χατζιδάκις, Radiohead (τους κατατάσσουμε στους συνθέτες πλέον), Yann Tiersen, Steve Reich.

08. Μερικοί από τους αγαπημένους σας δίσκους που ακούτε αυτές τις ημέρες?

Jose Gonzalez – In our nature

Detektivbyran - Luckans Undulat

Beirut – The Flying Club Cup

Matt Elliott – Failing Songs

Devics – Push the Heart

09. Μέχρι στιγμής, έχετε παρευρεθεί πάνω στη σκηνή με πολύ σημαντικά ονόματα, ανοίγοντας ως support μπάντα τις συναυλίες των Max Richter, Tuxedomoon και Many Fingers μεταξύ άλλων. Πέρα απ’ το ότι είναι αν μη τι άλλο τιμητικό να σας επιλέγουν για τόσο σημαντικές συναυλίες, τι ήταν αυτό που ξεχώρισε σ’ αυτές σας τις στιγμές και πώς νιώσατε δίπλα σ’ αυτά τα ονόματα και απέναντι σ’ ένα ασφαλώς πιο εκλεκτικό κοινό? Κάποιος από αυτούς τους καλλιτέχνες που σας άγγιξε - εντυπωσίασε ιδιαίτερα?

Το σημαντικότερο κέρδος σαν συγκρότημα από τις εμφανίσεις αυτές (και ειδικά τις δυο πρώτες φορές) ήταν το ότι είχαμε τη δυνατότητα να φέρουμε τη μουσική μας σε επαφή με ένα ευρύτερο ακροατήριο, μεγάλο και άγνωστο σε μας. Πέρα από τους φίλους μας δηλαδή. Εκεί μας λύθηκε και η περιέργεια για το κατά πόσο μπορούμε να αποδώσουμε τα κομμάτια μας ζωντανά, κάτι που είναι στις άμεσες προτεραιότητές μας.

Γενικά, θεωρούμε πρωτεύον ένας μουσικός να είναι συναυλιακά ενεργός, δηλαδή να παρουσιάζει τη δουλειά του ζωντανά, γιατί μόνο τότε μπορεί το μήνυμά του να πάρει «σάρκα και οστά», αλλά και μόνο τότε ο κόσμος δικαιούται να το κρίνει για την αλήθεια του.

Η εντονότερη ανάμνηση και από τις τρεις αυτές εμφανίσεις που προανέφερες, είναι οπωσδήποτε το άγχος που μας κυριεύει κάθε φορά πριν και κατά τη διάρκεια της συναυλίας, αλλά και η γνωριμία με τον κύριο Chris Cole (many fingers). Πέρα από όσα έκανε επί σκηνής (που θα θέλαμε να μη σχολιάσουμε, γιατί «μας παίρνει από κάτω»!), ήταν πάρα πολύ φιλικός, απλός και ορεξάτος. Ανταλλάξαμε ιδέες, σχόλια, τεχνολογικά tips και…εξοπλισμό! Ήταν παράξενο να τον βλέπεις να απορεί με όλα τα «συμπράγκαλα» (τελικά είναι διεθνής όρος) που είχαμε κουβαλήσει για το live, και να μην συνειδητοποιεί ότι, πρώτον, εκείνος μόνος του είχε κουβαλήσει πολύ περισσότερα, και ότι, δεύτερον, αποτελεί ο ίδιος μια από τις κυριότερες επιρροές μας.

10. Πρόσφατα εμφανιστήκατε και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ντύνοντας και συνοδεύοντας ζωντανά με τη μουσική σας την κλασσική βωβή ταινία του Mikio Naruse “Yogoto No Yume”. Μια εξαιρετική πρόκληση και εμπειρία να φανταστώ? Νομίζω ότι ήταν μια απ’ τις πιο όμορφες στιγμές του 48ου Φεστιβάλ όταν μια ολόκληρη αίθουσα χειροκροτούσε όρθια και αδιάκοπα το τελικό αποτέλεσμα της συγκεκριμένης βραδιάς.

Ήταν μοναδική εμπειρία! Στις αρχές του καλοκαιριού που μας πέρασε, επικοινώνησε μαζί μας ο Λευτέρης Αδαμίδης από τις "Μέρες Ανεξαρτησίας" του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον οποίο θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά για την εμπιστοσύνη που μας έδειξε προτείνοντάς μας να γράψουμε πρωτότυπη μουσική για μια βωβή γιαπωνέζικη ταινία του ’33.

Για να πούμε την αλήθεια, δεν γνωρίζαμε από πριν το έργο του Naruse. Έτσι, το είδαμε σαν πρόκληση και δεχτήκαμε να το κάνουμε! Ήταν η μοναδική μας μουσική ασχολία για τους επόμενους 4-5 μήνες, είδαμε την ταινία πάνω από 30 φορές και την αγαπήσαμε! Καταλάβαμε τη δυσκολία του εγχειρήματος, διότι η μουσική σε μια βωβή ταινία οφείλει να είναι συνοδευτική, ώστε να μην αποσπά την προσοχή του θεατή. Επίσης, προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τα ηχητικά εφέ της εικόνας, δηλαδή να αναπαράγουμε με μουσικά όργανα τους ήχους που υποτίθεται ότι ακούγονται στην ταινία, όπως για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο που περνάει... Συνεπώς, οι συνθέσεις ακολουθούσαν περισσότερο το σενάριο και το μοντάζ παρά τις εικόνες. Καταφέραμε λοιπόν να γράψουμε 65 λεπτά μουσικής και την παρουσιάσαμε ζωντανά μαζί με την ταινία! Ήταν ό,τι πιο δημιουργικό έχουμε κάνει μέχρι τώρα και νιώθουμε πολύ τυχεροί που μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία! Ελπίζουμε η μουσική αυτή να ξεπεράσει το στάδιο των 100 χειροποίητων cd και να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή κανονικά.

11. Ποια αγαπημένη σας ταινία θα θέλατε να ντύσετε με τη μουσική σας?

Νομίζουμε ότι από τη στιγμή που μια ταινία κατάφερε να γίνει μια από τις αγαπημένες σου, θα ήταν ιεροσυλία να αγγίξεις οτιδήποτε από αυτήν! Πολύ περισσότερο όταν η μουσική παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σ’ αυτήν... Και δεν χρειάζεται να είναι η μουσική που ακούς. Η μουσική μιας ταινίας είναι εκεί γιατί εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Για παράδειγμα, όσο και να απεχθανόμαστε τους Ramnstein, δεν θα αλλάζαμε ούτε νότα στο "Lost Highway" του David Lynch .

12. Κάποια πράγματα που επιθυμείτε να συμβούν στο μέλλον?

Αυτό που ευχόμαστε και επιθυμούμε για το μέλλον είναι να διατηρήσουμε την ίδια όρεξη να γράφουμε μουσική και να καταφέρουμε μέχρι το τέλος της άνοιξης να τελειώσουμε το πρώτο μας full-length album. Επίσης, θα θέλαμε πολύ να ταξιδέψουμε μακριά για τη μουσική μας.

13. Είσαστε και οι δυο σας δυο νέοι καλλιτέχνες, δυο νέα παιδιά. Φόβοι κι ανασφάλειές σας μεγαλώνοντας στη σημερινή μας εποχή?

Σε πολύ μεγάλο ποσοστό οι νέοι σήμερα προσπαθούν να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα, το οποίο δε σου αφήνει χρόνο και κουράγιο, κυρίως, για να ασχοληθείς με κάτι δημιουργικό, ή οτιδήποτε σε ευχαριστεί πραγματικά. Είναι πλέον «μαθηματικά αποδεδειγμένο» ότι οι περισσότεροι από εμάς θα καταλήξουμε σε μια δουλειά που δεν αγαπάμε, όπου πιθανότατα δεν θα είμαστε και αποδοτικοί. Και όταν δεν είσαι αποδοτικός, κυριεύεσαι από υπαρξιακά ερωτήματα. Βέβαια το ιδανικό για μας θα ήταν να μπορέσουμε να ζήσουμε από τη μουσική μας, αλλά κι αν αυτό δε συμβεί, δεν θα απογοητευτούμε...!

http://www.myspace.com/theyourhandinmine

Άρης Μπούρας