BOXER THE NATIONAL BEGGARS BANQUET 17/12/2007

....’’do our gay ballet on ice bluebirds on our shoulders we’re half-awake in a fake empire ’’...

Άλλο πάλι και αυτό, χτύπημα πισώπλατο ή μήπως κάπως αναμενόμενο..για στάσου οι ΤHE NATIONAL δεν κυκλοφόρησαν πριν 2 χρόνια το κατα (πλη- θη ) κτικο alligator!!Μια μπάντα με ένα τόσο τραγικό όνομα και που δεν σταματάει εκεί, όχι όχι ακόμη και οι τίτλοι των άλμπουμ τους στους 2 τελευταίους δίσκους είναι τραγικοί..(κροκόδειλος/Αλιγάτορας ) και τώρα Μποξέρ!!..άκου εκεί BOXER...αυτό όμως είναι το μοναδικό ελάττωμα ..γιατί όλα τα υπόλοιπα μέρη του άλμπουμ σου δίνουν την αίσθηση ότι πρόκειται για Πίνακα ζωγραφικής.. ετούτο εδώ το πόνημα τον Τhe national είναι όχι μόνο επίτευγμα δικό τους αλλά ένα μέρος της μουσικής που επιπλέει και επιβιώνει πάνω στη ίδια την μουσική και δεν βουλιάζει γιατί δεν έχει να κάνει με ανθρώπινα στόματα.. κοιτάζει τους υπόλοιπους από μακριά.. θα το ρισκάρω αν πω ότι στα αυτιά μου οι THE NATIONAL είναι μια avant-garde μπάντα τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά...ου ουφ το είπα..!!

Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο αν μπορούσε να μοιραστεί σε όλα τα μουσικά γυμνάσια και λύκεια της χώρας μόνο θετικά θα μπορούσε να εξουθενώσει με τον πιο ευχάριστο τρόπο το μυαλό ενός παιδιού . Ξεκινώντας με ένα πιανάκι παιγμένο από χέρι αγγέλου και μεταμορφώνοντας το από σταγόνα σε ολόκληρο ωκεανό..χρώματα μέσα σε ένα περιβάλλον αστικό , το φινάλε του μαγικό!! Κιθάρες και Drums ΔΟΜΗΜΈΝΑ άψογα!!! λες και το τραγούδι χωρίζεται σε τρία κεφάλαια..

Και αυτό είναι μόνο η αρχή..Ο Matt Berninger τραγουδιστής των ΤHE NATIONAL εκφράζεται LAMBCHOP-ικά. Όλη η ζεστασιά από τα άλμπουμ των LAMBCHOP και των EELS στριμώχνεται εδώ ..ο τρόπος που τραγουδάει μου θυμίζει LAMBCHOP..και αν το Fake empire είναι το τραγούδι που λέγαμε με τα τρία κεφάλαια τότε ολόκληρο το άλμπουμ είναι ένα μυθιστόρημα που παρουσιάζει στο κοινό τη ζωή ενός ανθρώπου που έχει αντιληφθεί την αρνητικότητα του συνόλου ως προς το πρόσωπο του, συνειδητοποιεί ότι είναι μόνος ..και ικανοποιείται με αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων, νοιώθει χαρούμενος ..δεν συνθλίβεται ούτε γίνεται μίζερος.. παρατηρεί ..και σιγοψιθυρίζει.’’.I want to start over, I want to be winning way out of sync from the beginning’’ στο καταπληκτικό SLOW SHOW που είναι και το πιο ερωτιάρικο κομμάτι του δίσκου. Ξεχάστε τους νταλκάδες των Interpol, το άλμπουμ στο εσωτερικό του περιέχει μια ξεχωριστή τριλογία που αναφέρεται στον αστικισμό και στο τρόπο που το περιβάλλον στο οποίο ζούμε δημιουργεί το συναισθηματικό μας κόσμο, πως μας προσανατολίζει και επικυρώνεται πάνω μας δικτατορικά χωρίς τη δικιά μας βούληση, αυτή την αίσθηση τουλάχιστον εμένα μου δίνουν τα mistaken for strangers (αυτός μάλιστα είναι τίτλος!!) / appartment story & το guest room, στο οποίο τραγούδι σιγα σιγά χάνεται η υπομονή του αστικού μας ήρω , εξαντλείται.

Οι κιθάρες είναι επίτηδες χαμηλά κουρδισμένες με σκοπό να ακολουθούν το πιανάκι και αφού πετύχουν το στόχο τους ντύνουν με τον καλύτερο τρόπο τα drums, μιας και ανέφερα τη λέξη drums ποιος σας είπε ότι οι καλύτεροι drumer ανήκουν στο metal; Το squalor victoria επιβραβεύει τη γνώμη μου, πιάνο κιθάρες και πνευστά ακολουθούν το ρυθμό των drums , ακόμη και η φωνή του τραγουδιστή χαμηλώνει εσκεμμένα για να ακολουθήσει και αυτή σαν ξεχωριστό μουσικό όργανο. Το αποτέλεσμα αγγίζει την τελειότητα..

TO BOXER σου μεταδίδει τι ζεστασιά του και εσύ γίνεσαι μέρος του, κομμάτι του σαν να συνυπάρχουν 2 άνθρωποι σε ένα δωμάτιο μικρό. Δεν είναι το άλμπουμ που θα προσπαθήσει να σε πείσει για την τεχνική του όσο στο να προσπαθεί με κάθε ακρόαση του να σε μεταμορφώσει σε μέρος του μυθιστορήματος, τεχνικό είναι κάτι που δεν είναι αληθινό και η μουσική των NATIONAL είναι αληθινή, οι ίδιοι αποφασίζουν το συναίσθημα να το μετατρέψουν σε κάτι το τεχνικό , το αστικό περιβάλλον που λέγαμε....

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ έναν δίσκο πραγματικό ανθρωποειδές , ένα αριστούργημα που επιβραβεύει τον ακροατή με κάθε του ακρόαση και δεν το επιβραβεύει ο ακροατής... με το έτσι θέλω και επειδή πρέπει. Ένας από τους καλύτερους δίσκους για το 2007- και βάλε, σας είπα τι πρόκειται να γίνει με τον ήρωα μας στο τέλος του παραμυθιού στο τραγούδι Gospel...;;

Θωμάς Αϊβάζης