MANILLA ROAD INVASION IN GREECE! 26/10/2002 Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη - Gagarin, Αθήνα 14/11/2002

ΣΑΒΒΑΤΟ

Είναι δύσκολο να γράψω κάποιο πρόλογο γι´ αυτό το χεβιμεταλλικό διήμερο που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου.

Ως γνωστόν ο διοργανωτής προσέφερε δωρεάν μετάβαση με τη μπάντα των Manilla,στη Θεσσαλονίκη (oι Manilla βρίσκονταν από την Πέμπτη στην Αθήνα) για όσους οπαδούς είχαν προμηθευτεί εισιτήρια και για τις δύο εμφανίσεις του συγκροτήματος κάτι που ώθησε γύρω στους σαράντα... κανίβαλους να ξεκινήσουμε Σαββάτο πρωί για την συμπρωτεύουσα.

Δεν θα πω πολλές λεπτομέρειες, απλά θα ήθελα να αναφέρω πως σταματήσαμε τόσο στις Θερμοπύλες όσο και στην περιοχή των Τεμπών (την οποία ο Shelton παρομοίασε με το Grand Canyon) μετά από παράκληση της μπάντας, η οποία αν μη τι άλλο δείχνει το επίπεδο σεβασμού που τρέφει κυρίως ο Mark για την χώρα μας, την ιστορία και τα μνημεία μας (την Πέμπτη επισκέφθηκαν και την Ακρόπολη).

Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι λόγω της υπερβολικής κίνησης καταφθάσαμε κατάκοποι στην Υδρόγειο όπου θα έμελλε να δοθεί η πρώτη συναυλία των Manilla Road στην χώρα μας. Κατόπιν μας δόθηκε λίγος χρόνος ξεκούρασης πριν το Live με αποτέλεσμα εγώ να πάω σπίτι για ξάπλα και οι υπόλοιποι «Manillέοι» να βολτάρουν στην παραλία όλοι φορώντας μπλουζάκια της μπάντας και προκαλώντας τέτοια εντύπωση που ο Καραλάζος (που εκείνη την ώρα προφανώς έπινε καφέ σε κάποιο από τα Αντιμέταλ φλωρομάγαζα που συχνάζει) με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι γέμισε ο τόπος Manilla Maniacs.

Με μια σχετική καθυστέρηση από την αναγραφόμενη ώρα έναρξης, της τάξεως των τριών τετάρτων, εμφανίστηκε στη σκηνή η μπάντα των Αθηναίων Battleroar με νέο line up από την προηγούμενη φορά που τους είχα δει στο Αν. Με νέο τραγουδιστή τον Ιταλό Marco .. και στο μπάσο τον Κώστα Μακρυκώστα των Airged Lamh και ex Speedfire για τον οποίο δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις, ο άνθρωπος κοιμάται με εικόνισμα του Steve Harris :-).

Οι Battleroar έπαιξαν τα κομμάτια τους με χαρακτηριστικό πάθος και μου άρεσαν περισσότερο από την προηγούμενη φορά αφού ο Marco είναι σαφώς ανώτερος του προηγούμενου τραγουδιστή τους (η πλάκα με τον Marco είναι ότι τα παιδιά των Battleroar τον άκουσαν όταν είχε έρθει σαν οπαδός να δεί τους Omen στην Ελλάδα και είχε φέρει μαζί του ένα CD της πρώην μπάντας που τραγουδούσε). Η μουσική τους για όσους δεν γνωρίζουν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί Epic Metal παλιομοδίτικο και αρκετά μονολιθικό. Επειδή δεν μου αρέσει να είμαι υποκειμενικός με τα group θα μπορούσα να πω πως οι Battleroar σίγουρα δεν είναι μπάντα Α εθνικής αλλά θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε πως αν μη τι άλλο είναι από τα συγκροτήματα που δουλεύουν και είναι ενεργά όσο λίγα στην χώρα μας.

Το σετ τους περιλάμβανε τα: "Almuric", "Dragonship", "Μοrituri Te Salutant", "Vicrotious Path", "Swordbrother", καθώς και δύο καινούρια, ενώ έκλεισαν με το "Battleroar". Δυστυχώς όσοι ήμασταν στη Θεσσαλονίκη βιώσαμε την ατυχή στιγμή της διασκευής στο "Gates Of Valhalla" των ManOwaR. Για να μην παρεξηγούμαι συμπαθώ πάρα πολύ τον Marco και θεωρώ σίγουρο πως τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι το έκαναν επειδή αγαπούν το κομμάτι όμως ειδικά στα φωνητικά το "Gates.." βιάστηκε με τον χείριστο τρόπο. Αυτά τα τραγούδια δεν διασκευάζονται..

Μετά από την εμφάνιση των Αθηναίων Battleroar ακολούθησε το κυρίως πιάτο της βραδιάς, Oι Μanilla βγήκαν στην σκηνή με το "Open The Gates" και έγινε της κακομοίρας! Στη συνέχεια η παρέα του Mark The Shark Shelton έπαιξε τραγούδια τόσο από το επερχόμενο album "Spiral Castle" όσο και από το προηγούμενο "Atlantis Rising". Τα νέα κομμάτια είναι σαφώς πιο doomy και πιο δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω nu metal από ότι μας έχουν συνηθίσει στο παρελθόν οι Manilla, και μεταξύ μας δεν μου έκαναν και μεγάλη εντύπωση. Τώρα όσον αφορά το "Atlantis.." παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο με τον ομώνυμο ύμνο να κλέβει την παράσταση.

Από παλιά τραγούδια είχαμε "Cage Of Mirrors" και "Queen Of The Black Coast" (ναι ναι!), "Hammer Of The Witches", "Mystification" (άντε γεια!), "Necropolis" όπου τα stage diving έδιναν κι έπαιρναν "Witches Brew" (...), "The Veils Of Negative Existence", "Dragon Star", "Helicon" ενώ στο encore έπαιξαν το Έπος "Ninth Wave" που μας έστειλε όλους στο Kamelot.. "Dragonships rise from the sea. Three Queens bring the newborn King.."

H μπάντα απέδωσε πιστά όλα τα τραγούδια και έδειξε πόσο δεμένο είναι το line up τους αυτή την στιγμή, πολλοί αποδοκίμασαν τον Hellroadie επειδή ομολογουμένως είχε μια ποζερικη συμπεριφορά όμως οι εκδηλώσεις αυτού του τύπου είναι απαράδεκτες και αν θέλετε και τη γνώμη μου, αν ο Hellroadie ήταν τόσο μαλάκας όσο πιστεύουν μερικοί, δεν θα ήταν 23 χρόνια κολλητός του Shelton.Πέραν αυτού, οι φωνές τους στα καθαρά σημεία μοιάζουν πολύ αν και όλοι μας προτιμούμε τον μέγιστο Mark..

Το Θεσσαλονικιώτικο κοινό ήταν ενθουσιώδες αλλά δυστυχώς αμαυρώθηκε από κάποιους punkoαλήτες που εκτός από το ότι έχουν να αγοράσουν δίσκο από την εποχή του "Orgasmatron" πάνε στις συναυλίες μόνο και μόνο για να δείξουν τον «ανδρισμό» τους που αποτελείται από τόνους καρφιών, ραφτών, δέρματος και ψευτοεφηβικού αγαμητοτσαμπουκά. Τέτοια άτομα που βρίσκονται στο κοινό μόνο και μόνο για να παίξουν ξύλο και να πουλήσουν μούρη δεν αξίζουν να βλέπουν όχι θεούς της τάξεως των Manilla αλλά ούτε τους Mortuary Drape.. (τους θυμάστε;)

Μετά από δυόμισι περίπου ώρες καθαρού live και όχι τσιλιμπουρδίσματος (βλ Deep Purple) οι Manilla άφησαν την σκηνή καταχειροκροτούμενοι..

Το βράδυ η παρέα μας διασκέδασε σύσσωμη στο Empire στο οποίο παραβρέθηκε και για ένα μικρό διάστημα και η μπάντα των Manilla.

ΚΥΡΙΑΚΗ

Μετά την αφόρητη κούραση του ταξιδιού και της επιστροφής, μου δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσω κάποιες ώρες ύπνου πριν κατηφορίσω για το Gagarin και για την Αθηναϊκή εμφάνιση της μπάντας. Είναι αλήθεια πως δεν είχα την ίδια «κάψα» με την προηγούμενη μέρα όμως μια κρυφή ελπίδα πως ίσως να έπαιζαν κάνα κομμάτι παραπάνω, κάνα "Death By The Hammer".. με έκανε να είμαι στην τσίτα!

Η συναυλία των Αθηνών άρχισε με μικρότερη καθυστέρηση αφού έπαιζαν και 3 μπάντες.. Το Opening Act αυτή την φορά ήταν οι Dream Weaver τους οποίους δεν πάει πολύς καιρός από τότε που είχα παρακολουθήσει και στο φεστιβάλ στο Bug. Αυτή την φορά είναι αλήθεια πως μου άρεσαν περισσότερο, έχοντας καλύτερο ήχο έπαιξαν για σαράντα περίπου λεπτά και κέρδισαν τον κόσμο με την πολύ καλή τους απόδοση και με έναν τραγουδιστή που είναι από τους κορυφαίους κατά τη γνώμη μου στην χώρα μας με ένα Τate wannabe στυλ.

Οι Battleroar ήταν για μια ακόμη φορά η μπάντα πριν τους Manilla. Το Set τους σε σχέση με αυτό της Αθήνας είχε μια μόνο διαφορά. Αυτή την φορά δεν έπαιξαν το "Gates Of Valhalla" γεγονός που δείχνει πως το συγκρότημα έκανε μια αποδοτική αυτοκριτική και πήρε μια απόφαση κατά τη γνώμη μου ήταν πέρα ως πέρα ορθή και τιμητική για τους ίδιους. Κατά τα άλλα και στην Αθήνα οι Battleroar είχαν συνοχή και καλή απόδοση.

Οι Μanilla στην πρωτεύουσα έπαιξαν ακριβώς τα ίδια κομμάτια με μια μικρή διαφορά. Ενώ στην Θεσσαλονίκη έπαιξαν καινούρια και παλιά ανακατεμένα, στην εμφάνιση τους αυτή έπαιξαν πρώτα όλα τα καινούρια (με εξαίρεση το "Open The Gates" με το οποίο άνοιξαν και πάλι) και κατόπιν όλα τα παλιά, πράγμα που κούρασε κάπως τον κόσμο και τον οδήγησε σε άσχημα σχόλια και άδικους χαρακτηρισμούς. Η απόδόση τους ήταν και πάλι άριστη και το κοινό ήταν σαφώς πολυπληθέστερο και πιο φωνακλάδικο από αυτό της Θεσσαλονίκης. Ο Mark Shelton είχε μεγάλο πρόβλημα με τη φωνή του όμως τα έδωσε όλα για τον κόσμο και τραγούδησε με όλες του τις δυνάμεις, σίγουρα ένας πολύ μεγάλος ’νθρωπος. Σίγουρα άλλη μια άψογη εμφάνιση.

Μετά την Αθηναϊκή τους εμφάνιση οι Manilla Road ήταν όλη νύχτα στο Texas (εγώ έφυγα στις 4 και το group ήταν ακόμη εκεί..) εισπράττοντας την αγάπη του κόσμου και όλοι μαζί διασκεδάσαμε υπό τους ήχους αγαπημένων group (μπράβο ρε Μιχάλη που μου ´βαλες Gargoyle).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θα ήθελα ως επίλογο να θίξω ένα θέμα παρασκηνιακό αν και δεν το συνηθίζω. Είναι απαράδεκτο να έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου οι Manilla Road, να παίζουν δυόμισι ώρες σετ ενώ άλλοι κοιτάνε μόνο να τσιμπήσουν τα φράγκα, αντί να ξεκουράζονται να τρέχουν στους οπαδούς τους (το έζησα και ξέρω),να τα δίνουν όλα, ο Shelton να τραγουδάει χωρίς φωνή, μόνο με την καρδιά και κάποιοι μίζεροι να εξαπολύουν τις κακίες τους μιλώντας για promotion και για έλλειψη παλιών τραγουδιών. Την απάντηση σε όλα αυτά έδωσε ο Mark Shelton του οποίου τα λόγια παραθέτω αυτολεξεί (όλοι ξέρετε πιστεύω Αγγλικά)

"I have been doing this so long and have had so many bad things said about me over the last 26 years with Manilla Road that I think I have heard it all before now and their arrows shatter on my Crystal Armor. Do not worry my friend this was the best time of my life short of marrying my wife and having my children. You and your people have honoured me and if I died today I would feel that life is complete and good. Many thanks to you and the multitude that extended their hearts to me in your country"

Τo κλάμα του μεγάλου αυτού ανθρώπου και μουσικού στο αεροδρόμιο όταν αποχωρούσε από την χώρα μας είναι από μόνο του αρκετό για να πειστεί κανείς πως ότι λέει το εννοεί.

Τέλος θα ήθελα για μια ακόμη φορά να απονείμω τα εύσημα στον Μάκη καθώς και σε όλα τα παιδιά που κουράστηκαν ώστε να δούμε την συναυλία αυτή. Τους αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια γιατί σέβονται και εκτιμούν τους οπαδούς, γιατί τιμούν το χώρο, γιατί αγαπούν το metal..

Κώστας Λιανίδης