MyBlogBook #2 15/1/2008

Εσύ τελικά τι είσαι: Κομν-emo-ς ή Τσιτσο-trendy;

Ενώ στην Αθήνα τον προηγούμενο μήνα είχε χωριστεί η νεολαία στους emo και τους trendy, η θεσσαλονικιώτικη νεολαία (και όχι μόνο) όρθωσε το δικό της διαχωριστικό τείχος: ποιος είχε δίκιο τελικά, ο Κομνηνός που έδιωξε τον Τσιτσόπουλο, ή ο Τσιτσόπουλος που κατόρθωσε να παραμείνει στον Republic, να φύγει ο Κομνηνός και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους παραγωγούς και τελικά εδώ και λίγες ημέρες να έχουμε ένα είδος Re-republic; Για μένα δεν βρίσκεται σε αυτό το ερώτημα η ουσία. Εξ άλλου δεν με αφορά και το να το απαντήσω, ούτε δικαιούμαι να πάρω θέση. Την επίμαχη εκπομπή δεν την άκουσα, τον Republic ελάχιστα τον επέλεγα στο ραδιόφωνό μου και ελάχιστα μάλλον θα τον επιλέξω και στο μέλλον. Εκτιμώ ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, εξαρτόμαστε ραδιοφωνικά από τα ίδια άτομα. Τα άτομα που και πριν 18 χρόνια βρίσκονταν στον τότε καλύτερο σταθμό της πόλης, τον FM 101, τα άτομα που πριν 10 χρόνια βρίσκονταν στο τότε αγαπημένο για πολλούς σταθμό, τον 88,5. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα. Είναι και αυτό μια ένδειξη των βαθιά συντηρητικών ριζών που υπάρχουν στην πόλη, ακόμα και στους τομείς που απαιτούν ένα είδος προοδευτικότητας για να λειτουργήσουν. Δεν αμφισβητώ τη ραδιοφωνική αξία κανενός από τους παραγωγούς αυτούς. Όπως και πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ, έχω ακούσει άπειρες ώρες Κομνηνό, με αποκορύφωμα τις εξαιρετικά εκπαιδευτικές μουσικά εκπομπές του στον FM 101 (Η άλλη όψη του νομίσματος), ή τον Τσιτσόπουλο και τις απόψεις του στον 88,5 (όταν την ηχοληψία την έκανε ο Κομνηνός…). Εκτιμώ ότι το πρόβλημα βρίσκεται κυρίως στη γενιά των σημερινών 30άρηδων, 30 και κάτι, 30 παρά κάτι. Εδώ που ανήκω κι εγώ. Δεν έχει υπάρξει ούτε ένας που να μπορεί αυτή τη στιγμή να θεωρηθεί ραδιοφωνικός διάδοχος των παραγωγών αυτών. Νομίζω ότι έχουμε αποτύχει όσοι έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε κάτι ανάλογο. Εγώ, παρόλη τη μακρόχρονη παρουσία μου στο ραδιόφωνο της πόλης (από το 1996 ως και το 2004) δεν μπόρεσα να τραβήξω την προσοχή μεγάλης μερίδας ακροατών. Βέβαια, εκ των προτέρων είχα αποδεχτεί ότι αυτή μου η ασχολία ήταν ένα χόμπι, που δεν θα επεδίωκα ποτέ να το κάνω επάγγελμα, αφού είχα επιλέξει την ενασχόλησή μου με τις σπουδές μου. Έστω και όμως έτσι, απέτυχα. Γνωρίζω και άλλα παιδιά της γενιάς μου που έκαναν και κάνουν ακόμα ραδιόφωνο και οι ίδιοι το έχουν ως μια δεύτερη ασχολία, εντελώς ερασιτεχνική. Η αποτυχία όμως βρίσκεται στο ότι δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής μια ομάδα παιδιών που θα αποφασίσουν ότι το ραδιόφωνο θα είναι η ζωή τους και με μεράκι, θέληση, τρέξιμο και πολλή δουλειά θα καταφέρουν να γίνουν αυτοί το επίκεντρο των ραδιοφωνικών γεγονότων της πόλης. Κατανοώ πως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο με τις υπάρχουσες ραδιοφωνικές συνθήκες. Τρέμω, όμως, στην ιδέα πως, αν το παραδοσιακό ραδιόφωνο συνεχίσει να υπάρχει και τα επόμενα χρόνια και δεν εξουδετερωθεί από το διαδικτυακό, τα παιδιά μου (όταν θα έχω) θα στηρίξουν τη μελλοντική τους μουσική ενημέρωση στα ίδια ακριβώς άτομα από τα οποία επηρεάστηκα και εγώ.

Pimlico, Hammersmith ή Camden Town;

Εδώ και δύο μήνες, λόγω κάποιων αλλαγών στη ζωή μου, έχω την ευκαιρία να επισκέπτομαι σχεδόν μια φορά το μήνα το Λονδίνο. Δεν είχε τύχει να πάω ποτέ σε αυτή την τεράστια πόλη, παρόλο που έχω ταξιδέψει σε αρκετές χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Είχα ακούσει εξαιρετικά λόγια για την πρωτεύουσα της Μεγάλης Βρετανίας, τόσο από έλληνες επισκέπτες, όσο και από έλληνες φοιτητές. Ειδικά από τους τελευταίους, αν συνέβαινε να είναι και των «τεχνών», μπορούσες να πιστέψεις πως το Λονδίνο είναι ο παράδεισος για να ζει κανείς. Πράγματι το Λονδίνο είναι μια πανέμορφη πόλη για να την επισκέπτεσαι, ειδικά αν έχεις την οικονομική δυνατότητα για να καταναλώσεις. Γιατί εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Το Λονδίνο σε ωθεί στην κατανάλωση, σε κάνει να μιζεριάζεις όταν δεν μπορείς να συμμετέχεις σε αυτό το παιχνίδι. Να νιώθεις ότι είσαι εκτός του κοινωνικού συνόλου που βρίσκεται εκεί ακριβώς γι αυτόν τον λόγο. Όμως, η πραγματική ζωή σε αυτή τη μεγαλούπολη δεν είναι και τόσο ιδανική…

Όλη Golightly; Μπα, ούτε μισή…

Το Λονδίνο είναι μια δύσκολη πόλη για τα παιδιά που βρίσκονται εκεί για να δουλέψουν και να αυτοσυντηρηθούν και δεν έχουν τη δυνατότητα να βασιστούν στη χρηματοδότηση ενός πλούσιου γονιού. Είναι μια πόλη που απαιτεί να δώσεις πολλά, σε χρόνο, χρήμα, άγχος, χωρίς να μπορεί να σου προσφέρει το βιοτικό επίπεδο άλλων πρωτευουσών της Ευρώπης. Παράλληλα, είναι και αρκετά επικίνδυνη, αν διαβάσεις τα καθημερινά νέα και τις δολοφονίες ειδικά μεταξύ ανηλίκων. Έτσι, πρέπει να οργανώσεις όλες σου τις κινήσεις με κάθε λεπτομέρεια και κυρίως τη μετακίνησή σου και την ώρα επιστροφής σου. Τα γράφω όλα αυτά, γιατί κατά την διάρκεια των γιορτών που βρέθηκα στο Λονδίνο θέλησα να δω τη Holly Golightly (Devil Water Club, 21.12.2007). Όμως, η καθυστερημένη εμφάνισή της στη σκηνή (12 παρά το βράδυ) μας ανάγκασε να την ακούσουμε μόνο για ένα τραγούδι, ώστε να προλάβουμε το τελευταίο μετρό για Hammersmith. Δεν μπορείς ούτε να σκεφτείς από οικονομικής άποψης την πιθανότητα να πάρεις ταξί. Όπως, επίσης, από άποψη ασφάλειας και χρόνου, το να περιμένεις τρία νυχτερινά λεωφορεία στο Βόρειο Λονδίνο μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για να φτάσεις μετά από 2 ώρες στο σπίτι σου (τόσο απαιτούνταν!). Έτσι, αρκεστήκαμε στα support και στις ωραίες μπύρες. Είδαμε τους Bongolian, ένα βρετανικό funky συγκρότημα με αρκετά μέλη τους να παίζουν στη συνέχεια με τη Gollightly και έναν νέο rockabilly τραγουδοποιό από τη Νέα Υόρκη, τον Ladyfingers…

Ladyfingers, Manyfingers, I can’t write without fingers…

Θεωρώ απαράδεκτο, τόσο από την πλευρά του Atraktos, όσο και από την πλευρά του Mic, των δύο βασικών θεσσαλονικιώτικων ηλεκτρονικών fanzin, να μην έχουμε κάνει εδώ και δύο μήνες μια αναφορά στη συναυλία του Manyfingers και των Your Hand In Mine (Ξυλουργείο, 25.11.2007). Είμαστε από τους πρώτους που παραπονιόμαστε για την αρνητική συναυλιακή πορεία της πόλης, όμως σε αυτήν την εξαιρετικά όμορφη στιγμή, όπου πολλά από τα κριτήρια (φρέσκο όνομα, lo-fi αισθητική κλπ) που θέτουμε για να πάμε σε μια συναυλία ικανοποιούνταν, δεν έκανε μνεία κανείς μας. Δεν είναι τόσο η εμφάνιση των δύο συγκροτημάτων, όσο το όλο συναυλιακό κλίμα, με το σχεδόν γεμάτο Ξυλουργείο για ονόματα χαμηλού βεληνεκούς και τον κόσμο να δείχνει διψασμένος για μια καλή συναυλία. Αυτή την παράγραφο τη γράφω για να μείνει ως μια απόδειξη πως το live αυτό έγινε, δεν είναι ένας μύθος. Έγινε και ελπίζω οι νεότευκτοι διοργανωτές (μαζί με την Kazan DB) να φέρουν και άλλα ανάλογα ονόματα.

Και τα παλιά (ονόματα) καλά είναι…

Ήξερα τι θα γίνει στον Marky Ramone (Ξυλουργείο, 12.01.2008). Και ήθελα να πάω. Λίγες φορές πια βλέπεις στη Θεσσαλονίκη συναυλίες με παλμό, χορό, τραγούδι, ιδρώτα, πώρωση. Ήθελα να το ζήσω κι ας μην είμαι και ο πιο τρελός φαν των Ramones. Το Ξυλουργείο ξεχείλιζε πραγματικά από κόσμο, μπύρα κυλούσε στο δάπεδό του, γέροι, νέοι (πολλοί νέοι) και παιδιά (όντως και παιδιά με τους πατεράδες τους) ήταν εκεί μόνο και μόνο για να ζήσουν τη διασκέδαση που προσφέρουν τα ιστορικά τραγούδια του γκρουπ. Τι κι αν ο Marky Ramone ήταν κρυμμένος πίσω από τα ντραμς και το παιχνίδι το έπαιζε η μπάντα διασκευών που κουβαλάει μαζί του; Κανείς δεν στενοχωρήθηκε γι αυτό. Και μόνο που υπήρχε το άλλοθι της κατά ¼ αυθεντικότητας των κομματιών, είμασταν όλοι ικανοποιημένοι. Απλή διασκέδαση για 70 λεπτά, πολύ καλύτερη από δύο ποτά σε βαρετό μπαρ της πόλης.

Δεν τα Spy(ο)weirdos…

Στο εντελώς αντίθετο άκρο ήταν η εμφάνιση του έλληνα Spyweirdos με τον μεξικανό Murcof (Liebe, 14.01.2008). Λίγος κόσμος, ψυχρή ατμόσφαιρα, κουραστικό δίωρο. Ο Murcof (που εδώ που τα λέμε είναι και μεγαλύτερο όνομα από τον Spy…) έκανε ένα αποκλειστικά λαπτοπικό live παρουσιάζοντας μέρος του υλικού του (για το οποίο δεν είμαι ειδήμονας). Ηχητικά ήταν άψογος, οπτικά κουραστικός. Σε ένα live πολλές φορές μετρά μόνο το δεύτερο. Το πρώτο μπορώ να το βιώσω και σπίτι μου. Αντίθετα, το live του Spyweirdos (για την παρουσίαση του νέου δίσκου του οποίου έγινε η βραδιά – “Ten numbers”, Creative Space Records με post production από τον Murcof ) είχε και οπτικό υλικό. Οπτικό υλικό φτιαγμένο από τον Άρη Μιχαλόπουλο, ένα για κάθε κομμάτι από τα 10 του νέου άλμπουμ. Εντυπωσιακή αισθητική στα video, ειδικά τα field recordings του όγδοου κομματιού, εντυπωσιακά και εφετζίδικα τα χρωματιστά audio cubes που χρησιμοποιούσε ο μουσικός για να παράγει τον ήχο του, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω, και έχοντας ακούσει και το άλμπουμ του στην Poeta Negra, πως η μουσική του Spyweirdos είναι ψυχρή και δεν αφήνει καμία «μυρωδιά» να ενεργοποιήσει την «όσφρηση» του ακροατή. Τουλάχιστον όχι τη δική μου.

• Την επόμενη Τρίτη, 22 Ιανουαρίου 2008, θα παρουσιάσω τους δίσκους που απόλαυσα μέσα στο 2007. Ένα άκρως μουσικό MyBlogBook!
• Για comments, πατάς πάνω στο όνομα μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι τραβηγμένη από εμένα. Η δεύτερη από το www.hollygolightly.com. Η τρίτη από το www.manyfingers.net. Η τέταρτη από το www.myspace.com/markyramone. Η πέμπτη από το www.myspace.com/spyweirdos.

Κώστας Παπασπυρόπουλος