Τετάρτη 6-11 .ώρα 10:00. Μαζί με 2 φίλους ξεκινάμε από Λάρισα με σκοπό να παρευρεθούμε στη συναυλία των Dream Theater.Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής με το τρένο ο καιρός είναι βροχερός. Φτάνουμε στην Αθήνα στις 15:45 και το πρώτο πράγμα φυσικά που έχω να κάνω είναι να πάω να κοιτάξω για την πρόσκληση να φύγει λίγο το άγχος. Ανακουφισμένος έστω προσωρινά, χτυπάω ένα Goodys με τα παιδιά γιατί το στομάχι κόντευε να φτάσει στην πλάτη και κατά τις 18:30 επανερχόμαστε στο Ρόδον να δούμε τι παίζει, αν έχουν ανοίξει οι πόρτες κτλ.

Εκεί βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια τεράστια ουρά ανθρώπων η οποία περιμένει για να μπει. Ώρα 19:45 πλέον σχεδόν όλος ο κόσμος έχει μπει μέσα το ψιλόβροχο που όλη αυτήν την ώρα έπεφτε, έχει αρχίσει να δυναμώνει.

Στη συνέχεια προσπαθώ να φτάσω το σημείο που είναι οι φίλοι μου αλλά μάταια. Τείχος αδιαπέραστο ο κόσμος! Αρα λοιπόν η λύση είναι μία να πάω στον εξώστη. Ευτυχώς καταφέρνω να καβατζώσω μια θέση πολύ καλή στον εξώστη και μπορώ να βλέπω τα πάντα. Εννοείται πως το Ρόδον είναι ασφυκτικά γεμάτο, η ζέστη αφόρητη.

Ώρα 20:05.Τα φώτα σβήνουν και οι Theater ξεπετάγονται στη σκηνή με το New Millenium. Πρώτες εντυπώσεις: Ο ήχος είναι τέλειος ο κόσμος από κάτω παραληρεί αλλά εκεί που πραγματικά τα χρειαστήκαμε είναι όταν είδαμε όλοι το Chapman stick μπάσο που κρατούσε ο Myung. Τι εξωγήινο όργανο ήταν αυτό! Ούτε ο πολύς Tony Levin στο project των Liquid Tension Experiment δεν είχε τέτοιο.Επίσης τα χρειαστήκαμε βλέποντας την τετράκαση!!!!!!! Drums του

Portnoy η οποία μάλιστα ήταν ανεβασμένη σε ένα ειδικό βάθρο.Ο John Petrucci βγήκε πολύ ψαρωμένος και απογοήτευσε σίγουρα πολύ κόσμο(στην αρχή τουλάχιστον) όσο όμως περνούσανε τα τραγούδια ανέβαζε σταδιακά την απόδοσή του ο Kevin James La Brie καλύτερος από ότι περίμενα στον άχαρο ρόλο που έχει στους Theater (δηλαδή να τραγουδάει) και ειδικά σε κάποια σημεία η φωνή του ηχούσε μεγαλειώδης. Όσο για την αυτού μεγαλειότητα τον Jordan Rudess ton Satriani των πλήκτρων τον καλύτερο ίσως πληκτρά του κόσμου αυτή τη στιγμή: Εκτός του ότι έπαιζε και έβγαζε όλους αυτούς τους απίστευτους ήχους με ένα μόνο κλαβιέ στριφογύριζε κιόλας καθώς έπαιζε! Μιλάμε για απίστευτα πράγματα!

Οι Theater συνεχίζουν με medley των Mirror/Lie 2 ακόμη medley με τα Burning my soul/Hells kitchen και Αnother hand/the killing hand και εδώ πάλι θα ανοίξω παρένθεση για να αναφερθώ σε 2 πράγματα. Πρώτον ότι το Hells kitchen το καταπληκτικό αυτό τραγούδι ξεσήκωσε όλη την αίθουσα και είναι απορίας άξιον πως οι Theater δεν πολυπαίζουν αυτό το τραγούδι. Δεύτερον στο διάστημα αυτό των 3 τραγουδιών (όπως και στο υπόλοιπο διάστημα ως το τέλος της συναυλίας) υποκλίθηκα σε έναν από τους κορυφαίους drummer αυτού του πλανήτη τον Mike Portnoy.Ότι και να γράψω για αυτόν είναι λίγο.Κάθε τόσο σηκωνότανε από τη θέση του ενώ έπαιζε τα τύμπανά του και ήτανε σαν να παίζει solo μαζί με τους υπόλοιπους. Στο the killing hand έγινε κάτι απίστευτο. Καθώς έπαιζε του έφυγε η μπακέτα συνέχιζε να παίζει με μία έκανε νόημα σε έναν roadie να του πετάξει μία άλλη. Του την πετάει, δεν την πιάνει, όμως, πάλι καλά και του την ξαναπετάει πίσω για να την πιάσει καλά, ενώ σε όλο αυτό το διάστημα συνέχιζε να παίζει με ένα χέρι!

Οι Theater συνέχισαν παίζοντας το learning to live το καταπληκτικό Another dimension(από τους Liquid tension experiment) όπου ο Rudess άφησε όλη την αίθουσα με το στόμα ανοιχτό με το εκπληκτικό solo του στα πλήκτρα και κατόπιν άλλα 2 τραγούδια τα the great debate και the spirit carries on για να κλείσει το πρώτο μέρος του show.

Μετά από 20 λεπτά διάλειμμα επανέρχονται στη σκηνή όπου και έπαιξαν σχεδόν όλο το 42-λεπτο Six degrees of inner turbulence. Λέω σχεδόν γιατί δεν παίξανε ολόκληρο το Overture το οποίο είναι επιεικώς μέτριο. Το 42-λεπτο ακούγεται πολύ καλύτερο παιγμένο live. Στο solitary shell o Rudess συσπείρωσε όλη την αίθουσα με την φοβερή εισαγωγή στα πλήκτρα ενώ ο Petrucci βγήκε με δίμπρατση Ibanez(ποιον Vai και ποιον Satriani μου θυμίζει).Οι Theater καληνυχτούν ο κόσμος φωνάζει το κλασικό we want more.Βγαίνουν και αυτοί λοιπόν στη σκηνή για encore και παίζουν τα Home(υπερυμνάρα άσχετα αν είναι κλεμμένο από τους Tool) Take the time και μια διασκευή την οποία δυστυχώς δεν συγκράτησα. Οι Theater διά στόματος Portnoy καληνυχτούν και ο Portnoy ντυμένος με μια ρόμπα πυγμάχου κατεβαίνει από τα drums του και άρχισε δήθεν να μαλώνει και να ξεσκίζει ένα πανό των Dream Theater.Με αυτήν την αστεία φάση η συναυλία πήρε τέλος.

Πριν κλείσουμε οριστικά να αναφέρουμε ορισμένα πράγματα για τον καθένα από αυτούς τους απίστευτους μουσικούς. Για τον La brie δεν έχω να πω πολλά παρά μόνο ότι ανταποκρίθηκε πολύ καλά στο ρόλο του. Ο μπασίστας ο John Ro Myung είναι πραγματικά όπως ανέφερα και πριν απίστευτος. Ολη την συναυλία την έβγαλε σκυμμένος πάνω από το 6-χορδο μπάσο του. Εντύπωση σου κάνει από την πρώτη στιγμή αφενός μεν ότι παίζει αποκλειστικά με δάχτυλα και αφετέρου το πόσο γρήγορος είναι πάνω στην ταστιέρα. Λες και παίζει κιθάρα. Προτείνω σε όλους αυτούς που τον αμφισβητούν να τον δούνε να παίζει live. Ο Rudess έχει φτάσει σε ένα επίπεδο όπου όχι μόνο ελάχιστοι πληκτράδες αλλά και ελάχιστοι μουσικοί έχουνε φτάσει. Μπορεί οι περισσότεροι να προτιμάνε τον Kevin Moore αλλά γνώμη μου είναι πως αν δεν είχε έρθει ο Rudess η μπάντα δεν θα έβγαζε ποτέ ένα album επιπέδου Scenes from a memory. Μιλάμε ότι ο άνθρωπος παίζει με ένα μόνο κλαβιέ τη στιγμή που βλέπεις άλλους πληκτράδες με 4-5 κλαβιέ στη σκηνή μόνο και μόνο για μόστρα όπως το ποζέρι που είχανε πριν οι Theater o Derek Sherinian (ουστ!).Ειδικά τη 2 μέρα που όπως έμαθα παίξανε και το dance of eternity θα έστειλε πολύ κόσμο στο τρελάδικο.

Αφησα για το τέλος τους 2 διόσκουρους τον Mike Portnoy και τον John Petrucci. Ο πρώτος είπαμε είναι σαν να παίζει solo με τους άλλους κάποιες στιγμές είναι σαν να λέει τα έχω παίξει όλα πλέον δεν έχω τίποτα άλλο να παίξω σαν να απαξιεί με την καλή έννοια. Επίσης χρησιμοποιεί όλο το set των drums που διαθέτει σε αντίθεση με κάποιους άλλους οι οποίοι στη δεκαετία του 80 γεμίζανε τη σκηνή με τα drums τους παίζανε ένα βαθύ και χαιρότανε όπως ο κουλός Nicko Mc Brain των Maiden (ουστ ξανά!!!)Στο τέλος του home πήρε μια τεράστια μπακέτα και βάραγε με όση δύναμη είχε ένα ταμπούρλο.. Από δίσκο σε δίσκο γίνεται όλο και καλύτερος και αφήνει πίσω του μίλια όσους προσπαθούν να τον αντιγράψουν. Οσο για τον John Petrucci. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι είναι φοβερός παίκτης σαφώς επηρεασμένος από τον Vai τον Lifeson κτλ. Είναι είισης το γεγοόος ότι είναι και φοβερός χρήστης των εφέ του. Μιλάμε ότι ξέρει τι πεταλιέρες να χρησιμοποιήσει πότε να προσθέσει το εφέ στο τραγούδι κτλ. Στο home αντί για το κλασικό wah που χρησιμοποιούνε όλοι οι κιθαρίστες χρησιμοποίησε talk-box(σωληνάκι που αντικαθιστά το wah και μπορείς να παραμορφώσεις και τη φωνή μέσω αυτού). Αλλωστε οι 2 αυτοί τύποι συμμετείχαν στην τελευταία περιοδεία G3 των Vai και Satriani(τυχαίο και αυτό). Αυτό το τελευταίο νομίζω ότι τα λέει όλα. Για να μην αρχίαω και μιλάω για τα project που συμμετέχουνε τα μέλη των Theater μερικά εκ των οποίων στέλνουνε άνετα επίδοξους μουσικούς ξανά στα ωδεία(Liquid Tension Experiment,Gordian Knot κτλ. Και για να τελειώνω με τον Petrucci θα πω ότι σε μια εποχή που τα πάντα έχουνε παιχτεί κάθε σοβαρός κιθαρίστας οφείλει να ψάχνει τον ήχο του και να ψάχνεται όσο μπορεί περισσότερο με εφέ.Ε ο Petrucci σε αυτόν τον τομέα είναι φοβερός. Για να μην μιλήσω για τα sweep αλά Satriani τα tapping με πένα γιατί θα χρειαστούμε 2-3 σελίδες ακόμα.

Εν ολίγοις βγήκαμε από το Ρόδον μαγεμένοι και εκστασιασμένοι και κατευθυνθήκαμε στο Σταθμό Λαρίσης πλημμυρισμένοι με έντονα συναισθήματα. Δυστυχώς για όσους δεν ήταν στη συναυλία τα συναισθήματα δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Δυστυχώς για εμένα δεν θα πήγαινα την επόμενη μέρα που θα παίζανε διαφορετικό set-list και ένα album έκπληξη άλλου συγκροτήματος. Το συμπέρασμα όμως βγήκε και είναι ένα: Μόνο η πραγματικά καλή μουσική μπορεί να σου δημιουργήσει συναισθήματα και εικόνες που θα σε κάνουν να τις θυμάσαι μια ζωή. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά το Metal!!!

Θοδωρής Angus