MyBlogBook #3 22/1/2008

«Δεν θα τους δούμε ποτέ τελικά…»

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2001. Το μεσημεριανό λεωφορείο του ΚΤΕΛ ξεκινάει για Αθήνα. Ελπίζω ότι θα προλάβω να δω κάποια συγκροτήματα της πρώτης μέρας του Rockwave Festival. Στόχος να ακούσω τουλάχιστον τον Cave για να βιώσω ζωντανά τον τελευταίο μεγάλο του δίσκο με τους Bad Seeds, το No More Shall We Part. Αν είμαι τυχερός και προλάβω και τους Fall, δε θα με χαλάσει. Ο καιρός είναι απίστευτα κακός σε όλη τη διαδρομή. Συνεχείς καθυστερήσεις. Τα νέα από το χώρο του festival μπερδεμένα. Τη μια μαθαίνω ότι θα γίνει κανονικά, την άλλη ότι ακυρώνεται. Η διάθεσή μου στα δύο. Να γίνει και ό,τι προλάβω, ή όχι, αφού με δυσκολία θα φτάσω στην Αθήνα νωρίς; Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται στον κόμβο της Θήβας. Η αστυνομία εκτρέπει την κυκλοφορία από την παλιά εθνική οδό. Ευτυχώς, μαθαίνω ότι και το festival ακυρώνεται. Το βράδυ, μετά από 10 ώρες ταξίδι Θεσσαλονίκη – Αθήνα, βόλτα για ποτό στο Χοροστάσιο (υπάρχει ακόμα αυτό;). Δύο τύποι στο μπαρ με μπλουζάκια Fall τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους απογοητευμένοι λέγοντας: «Δεν θα τους δούμε ποτέ τελικά…». Κάπως έτσι, αλλά στο λιγότερο φανατικό, ένιωσα την Πέμπτη 17.01.2008, όταν για μια ακόμα φορά δεν κατάφερα να δω ζωντανά τη μπάντα του Mark E. Smith.

Τα ‘χω χάσει με τον Takahashi…

Ο δίσκος We Are Together του Kuniyuki Takahashi έχει όλα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν να μην μπορεί να είναι στη λίστα μου για το 2007: κυκλοφόρησε στα τέλη του 2006, είναι άλμπουμ που συγκεντρώνει παλιότερο υλικό του ιάπωνα καλλιτέχνη, ενώ είναι σχεδόν άγνωστος στο ευρύ και όχι μόνο κοινό. Αν είσαι μουσικός δημοσιογράφος (που εγώ δεν είμαι), τότε η καταπάτηση των τριών πιο πάνω αρχών είναι σαν να… ασπάζεσαι τον σατανά. Για αυτό πολλές λίστες φέτος δεν περιείχαν το άλμπουμ της Amy Winehouse. Ρε συ φίλε, αφού το άκουσες μέσα στο 2007, γιατί τυραννιέσαι και δεν το βάζεις στη λίστα σου; Δεν πληρώνεσαι ούτε εσύ ούτε και εγώ από το να γράφουμε δημόσια για μουσική. Επίσης, δεν έχουμε τη δυνατότητα να ακούμε όλα τα άλμπουμ τη στιγμή της κυκλοφορίας τους. Πολλά θα πέσουν στα χέρια μας αργότερα, πολλά θα μας τα συστήσουν φίλοι και γνωστοί μετά την πάροδο αρκετών μηνών από την κυκλοφορία τους… Ποιος ο λόγος λοιπόν να χάνεται ένα άλμπουμ λόγω μιας απλής χρονικής μετάβασης;

Ακριβή jazz για την ελίτ;

Δε θα το έλεγα… Το να προτείνεις έναν δίσκο σαν του Takahashi ως μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες δεν είναι δείγμα ελιτισμού από τον μουσικό δημοσιογράφο (που εγώ δεν είμαι). Ο κάθε δημοσιογράφος, και όχι μόνο ο μουσικός, είναι υποχρεωμένος από το λειτούργημά του να ψάχνει εκεί που δεν ψάχνουν οι άλλοι, να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει. Να μην εξαρτάται από συμφέροντα και από παραινέσεις. Να μην εμπλέκεται σε συναλλαγές, χρηματικές ή μη. Ειδικότερα, ο μουσικός δημοσιογράφος, και ακόμη ειδικότερα αυτός που γράφει στα ηλεκτρονικά fanzine, πρέπει να έχει το θάρρος να προτείνει δίσκους που το κοινό δύσκολα θα τους δει σε περιοδικά ή εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας. Το άλλοθι της χαμηλής αναγνωρισιμότητας του ονόματος και της δύσκολης ανεύρεσής του σε ελληνικό δισκοπωλείο δεν δικαιολογεί καμία άρνηση αναφοράς σε αυτόν. Στη εποχή των on line συναλλαγών, όπου μέσα σε ελάχιστες μέρες μπορεί κάποιος να έχει στα χέρια του ένα δίσκο που έχει κυκλοφορήσει στην άλλη άκρη του κόσμου, είναι τουλάχιστον αστείο να επικαλούμαστε την μη διανομή του στη χώρα μας. Αφήστε που, αν το συγκεκριμενοποιήσουμε το πράγμα, το We Are Together το βρήκα σε δισκοπωλείο της Θεσσαλονίκης (θα καταλάβετε ποιο, αν σας πω πως μου το πρότεινε ο Προκόπης)… Είναι ένας δίσκος φουτουριστικός, ένας δίσκος υψηλής αισθητικής, που ξεκινάει από ένα υποτιθέμενο jazz υπόβαθρο και φτάνει μέχρι μια μετριοπαθή house (αν είναι δόκιμο αυτό που γράφω). Ο Takahashi συγκεντρώνει σε 80 λεπτά παλιότερες δουλειές του, τις οποίες έχει ηχογραφήσει με διαφορετικά ονόματα. Το ανομοιογενές όμως αυτό υλικό, εξελίσσεται σταδιακά στα αυτιά σε ένα πανηγύρι ήχων, ρυθμών, ενορχηστρώσεων φανερώνοντας μια κοινή συνισταμένη: την βαθιά μουσική γνώση και ευφυΐα του εκ Sapporo ορμώμενου σχεδιαστή ήχου (ως sound designer αυτοσυστήνεται στο site του). Τώρα, αν σώνει και καλά πρέπει να παρουσιάσω και τον δίσκο του 2007 που θεωρώ καλύτερο…

Οι εραστές του απόλυτου τίποτα…

Φαινομενικά ξεκινούν από το μηδέν. Δεν υπάρχει έμπνευση. Μπαίνουν στο studio με στόχο να φτιάξουν ηλεκτρονική μουσική χωρίς συμβατικά ηλεκτρονικά όργανα. Εκεί μέσα όμως ξεφεύγουν, μπαίνουν σε διάφορα μονοπάτια, μπλέκουν punk και dance, rock’n’ roll και πειραματική electronica. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι σε όλα αυτά ρίχνουν και ένα ποπ φίλτρο. Γι αυτό, όμως, είναι σαν να κάνουν mainstream (όσο μπορεί να ειπωθεί αυτό) έναν ήχο τον οποίο σχεδόν αποθέωσαν φέτος οι Battles και οι Animal Collective, ίσως και οι !!!. Στα εννιά κομμάτια του δεύτερου άλμπουμ τους, βιώνει κανείς ένα από τα πιο διαφορετικά ηχητικά αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων. Είναι οι καναδοί Holy Fuck και το LP.

The man with no soul…

Είναι το δεύτερό του άλμπουμ. Για το πρώτο του, πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερο. Δεν ξέρω, δεν το έχω ακούσει ακόμη. Αυτό όμως είναι ένα διαμάντι για το hip hop, προερχόμενο από τη Γαλλία. Ο dj Wax Tailor φτιάχνει ένα χαρμάνι (κλισέ έκφραση) από soul, funk και φυσικά hip hop, προσκαλώντας μια ομάδα ιδιαίτερων καλλιτεχνών για να συμβάλλουν με τα φωνητικά τους (με προεξάρχουσα τη Sharon Jones ). Το Hope & Sorrow είναι ένας από τους πιο ψυχαγωγικούς δίσκους της χρονιάς.

Hang the dj…

Αυτός είναι ένας δίσκος κατάλληλος για να εξαπατήσει ένας dj το κοινό. Χρησιμοποιώντας αυτό το καταπληκτικά μιξαρισμένο cd του Joe Beats, μπορεί άνετα να το παίξει τζάμπα μάγκας και να αποθεωθεί από τους θαμώνες. Το Diverse Recourse είναι ένας instrumental hip hop δίσκος με 18 θέματα που αποτελεί συνέχεια της πρώτης του δουλειάς, γι αυτό και η αρίθμηση ξεκινά από το 21. Τον Joe Beats τον είχα συμπαθήσει ήδη από τη συνεργασία του με τον Sage Francis το 2003 κάτω από το όνομα Non Prophets. Με αυτό το άλμπουμ επιβεβαιώνει το αρχικό μου αίσθημα.

77 Nation Army

Είναι η πιο δημιουργική μπάντα των τελευταίων χρόνων. Κυκλοφορεί δίσκους είτε ως Nostalgia 77, είτε ως The Nostalgia 77 Octet. Το 2007 έδρασε και με τα δύο ονόματα. Ως The Nostalgia 77 Octet, όμως, έγραψε ένα ηχητικό κομψοτέχνημα πάνω στην old school jazz. Το Weapons of Jazz Destruction πνέει έναν αέρα ανανέωσης της μουσικής αυτής.

Δεν συμμετέχει ο Mike Patton

Πρέπει να είναι από τα λίγα album της Ipecac που δεν συμμετέχει ο Mike Patton. Ευτυχώς, γιατί έχει καταντήσει μαϊντανός. Το Abandoned Language των αμερικανών Dalek κυκλοφόρησε στις αρχές του 2007, είναι το τέταρτο άλμπουμ τους και φανερώνει ένα συγκρότημα με ικανότητα να αλλάζει θεαματικά τον ήχο του από τον έναν δίσκο στον άλλο. Υποβλητική ατμόσφαιρα, φωνητικά παλιάς κοπής. Στο μυαλό μου έρχεται πως αυτό πρέπει να είναι το soundtrack αμερικανικής μητρόπολης Σάββατο βράδυ. Δεν ξέρω γιατί…

Shepherd’s Dog Empire

Πίσω στα παλιά. Δεν έχω λησμονήσει την αγάπη μου για τη folk. Ιδιαίτερα τη folk του Sam Beam. Πιο εξωστρεφής πια, αγγίζει τα όρια της ποπ τραγουδοποιίας, αλλά είναι μια ειλικρινής και αναμενόμενη εξέλιξη. Το The Shepherd’s Dog των Iron and Wine είναι ο «κομιστής» της δικής μου φετινής ευφορίας…

Το soundtrack της αυτοκτονίας

Δεν πίστευα στα αυτιά μου ακούγοντας για πρώτη φορά στη ζωή μου το Marble Index της Nico. 39 χρόνια μετά την κυκλοφορία του…Καθηλωτικά τραγούδια, συγκλονιστική ατμόσφαιρα, φωνή σπαρακτική. Τίποτα από αυτά δεν περιγράφει το συναίσθημα της ακρόασης του διπλού The Frozen Borderline 1968-1970 της Nico. Επανέκδοση – μάθημα μουσικής…

«Άνοιξε τα αυτιά σου, Κώστα»…

Οι περισσότεροι ανακαλύψαμε τη σειρά Ethiopiques από το Broken Flowers του Jarmusch. Κάποιοι φίλοι και γνωστοί μας τα λέγανε νωρίτερα, αλλά πού εμείς! Ευτυχώς, ήρθε αυτή η συλλογή: The Very Best of Ethiopiques: δύο cd, 28 τραγούδια, μουσικές που όταν γράφονταν, εμείς ζούσαμε στη δυτική ευδαιμονία… Αριστούργημα!

Αντιγράφοντας τον εαυτό μου…

«…Το Daydreaming είναι από τα πιο βαριά άλμπουμ που μπορεί να ακούσει κανείς μέσα στο 2007. Σκοτεινό και μελαγχολικό, συμπυκνώνει στα 37 λεπτά του όλη την ιδιοφυΐα αυτού του πολυσχιδούς μουσικού. Πολυοργανίστας, συνθέτης, αλλά και ταυτόχρονα ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρίας η οποία ασχολείται με ένα κομμάτι της σύγχρονης ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, ο Rafael Anton Irisarri εκφράζει στο Daydreaming τη δημιουργική πλευρά του εαυτού του, αφού γράφει και παίζει μόνος του και τα 7 κομμάτια του δίσκου…» (Atraktos.net, 28.08.2007)

Μεταμφιέσεις της χρονιάς

Devendra Banhart του 2007: Thee Stranded Horse – Churning Strides
Με την άρπα του ο Yann Encre (ναι, αυτός, που ηχογραφεί και ως Encre ) έδωσε το μινιμαλιστικό άλμπουμ της χρονιάς. Γαλλική φινέτσα και μελωδίες που μου θύμισαν τις παλιές καλές στιγμές του Devendra. Με πιο γυαλισμένη παραγωγή, απλά…

Bjork του 2007: Bat for Lashes – Fur and Gold
Ωραία νέα φωνή από τη Μεγάλη Βρετανία. Ποπ μελαγχολική τραγουδοποιία και παγωμένη ατμόσφαιρα. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι βρετανοί…

Cat Power του 2007: The Marzipan Man – Stories
Αυτό μου το έδωσε ο φίλος μου ο Ανδρέας. Και δυστυχώς πρέπει να του το επιστρέψω σιγά σιγά. Συνδυασμός λονδρέζων και ισπανών. Παλιομοδίτικο indie με lo-fi κιθάρες και catpowerικες αναφορές. Το My space είναι καλός οδηγός για μια πρώτη γνωριμία.

Νεο-ανακαλυφθέν (για εμένα) παλιό τραγούδι…

Μέσα στο 2007 είχα την τύχη να συναντηθώ σε τρεις δίσκους με ένα τραγούδι του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Ανήκει και αυτό στη σκηνή της Αιθιοπίας…Είναι το Musicawi Silt. Το πρωτάκουσα στον δίσκο του Getatchew Mekuria με τους The Ex. Στη συνέχεια το πέτυχα στο δίσκο των The Nostalgia 77 Octet (ως Musical Silt ) σε μια πιο jazzy διασκευή. Το τραγούδι, όμως, ανήκει στους Wallias Band από τους οποίους το άκουσα τελικά στα τέλη Νοέμβρη, όταν πήρα το The Very Best of Ethiopiques. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες διασκευές. Σιγά σιγά θα τις ανακαλύψω…

«Άντε τέλειωνε με αυτή την ανασκόπηση»…

Όντως. Έτσι, μερικά αγαπημένα τραγούδια για το τέλος…
Yeah Yeah Yeahs – Is Is, Buck 65 – 1957, Guts – And the living is easy!!!, Sole & The Skyrider Band – A hundred light years and still running, Sharon Jones & The Dap-Kings - 100 Days, 100 Nights, Belleruche – Northern Girls, Candie Payne – I Wish I Could Have Loved You More, Adrian Orange & Her Band – Interdependance dance

Savage (όχι και πάλι) Republic

Αν κρίνω από τα σχόλια των βετεράνων σε συναυλίες των Savage Republic στη Θεσσαλονίκη, αυτή (Υδρόγειος, 19.01.2008) πρέπει να ήταν η δεύτερη καλύτερή τους. Εγώ τους έβλεπα πρώτη φορά και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο τόσο επίκαιρο ύφος τους. Έτρεξα αμέσως στην πρώτη σειρά και τους παρακολουθούσα λεπτομερώς και στα 100 λεπτά της εμφάνισής τους. Βρωμούσε avant 80ίλα από μακριά, αλλά ήταν τόσο καθηλωτικό το live που δεν με πείραξε ούτε λεπτό. Εξάλλου, απέδειξαν ότι έχουν λόγο ύπαρξης μετά από τόσα χρόνια και αυτό θα το καταλάβαιναν άνετα τα παιδιά που θα πάνε τις επόμενες μέρες να δουν τους Explosions in the sky, ή τους A Silver Mt Zion. Αν είχαν περάσει από την Υδρόγειο (δεν παραβρέθηκαν πάνω από 150 άτομα), θα είχαν δει ποιοι άνοιξαν μέρος του δρόμου για συγκροτήματα σαν τα παραπάνω. Αλλά και για πολλά άλλα. Έτσι, πρέπει να είναι οι επανενώσεις. Άξιες λόγου και άξιες ύπαρξης. Οι Νάνοι που άνοιξαν το live έδωσαν την καλύτερή τους εμφάνιση από τις τρεις φορές που τους είδα τους τελευταίους 10 μήνες. Σίγουρα σε αυτό έπαιξε ρόλο η προσθήκη της κοπέλας στα φωνητικά και του βιολιστή των Underwater Chess. Θα πρότεινα να επιλέξουν το δρόμο του πρώτου τραγουδιού που έπαιξαν όλοι αυτοί μαζί, περίπου στη μέση της συναυλίας. Τους ταιριάζει καλύτερα…

Δανική γνώμη… στην κυριολεξία

Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να το αναδημοσιεύσω, οπότε βάζω απλά ένα link εδώ . Είναι η χθεσινή (Δευτέρα 21.01.2008) Στήλη Άλατος του Δημήτρη Δανίκα στα Νέα. Καταπληκτικό σχόλιο για την κατάντια μερικών δημοσιογράφων. Νομίζω ότι ταιριάζει και για μερικούς μουσικούς δημοσιογράφους… ΟΚ, όχι στην τόσο βαριά μορφή του άρθρου!

• Την ύλη για τα πρώτα 3 MyBlogBook την είχα εδώ και ένα μήνα στο μυαλό μου. Να δούμε τι θα βρω να γράψω την άλλη Τρίτη, 29 Ιανουαρίου…
• Για comments, πατάς πάνω στο όνομα μου και μου στέλνεις e-mail.

* Όλα τα εξώφυλλα προέρχονται από το www.amazon.co.uk. Η πρώτη φωτογραφία από το www.myspace.com/themarzipanman. Η δεύτερη από το www.myspace.com/theexnl. Η τρίτη από το www.myspace.com/savagerepublic.

Κώστας Παπασπυρόπουλος