MyBlogBook #4 29/1/2008

Είμαστε και κάπου όλοι ίσοι…

Στο άκουσμα του θανάτου του Αρχιεπισκόπου εχθές το πρωί, το πρώτο πράγμα που ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό μου –μάλλον και λόγω της σχετικά μικρής ηλικίας του- είναι ότι σ’ αυτή τη χώρα μόνο στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι. Μπορεί στην αντιμετώπιση της ασθένειας να υπάρχουν σαφείς «ταξικές» διαφορές, στην εξόδιο ακολουθία το ίδιο, αλλά τελικά μόνο ο ίδιος ο θάνατος είναι αυτός που δεν κάνει διακρίσεις. Πολλές οι διαφωνίες μου με την ιδεολογία του αποθανόντα. Σέβομαι όμως το πένθος. Παρόλα αυτά δεν χρειάζεται να αλλάξω και πολύ τη σημερινή θεματολογία μου. Οι καταστάσεις που επικρατούν «έξω» δεν είναι ούτως ή άλλως τόσο ευχάριστες…

«Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»;

Το ερωτηματικό είναι δικό μου. Ο τίτλος ανήκει σε άρθρο του Βίκτωρα Νέτα (Ελευθεροτυπία, 22.01.2008). Άρχισαν λοιπόν οι δημοσιογράφοι να κάνουν την αυτοκριτική τους… Είμαι φανατικός της έντυπης δημοσιογραφίας. Εδώ και πολλά χρόνια διαβάζω καθημερινά εφημερίδα (εκτός Κυριακής, αυτό θα το αναλύσω άλλη φορά) και αν έχω και χρόνο, την «ξεκοκαλίζω»! Επίσης, είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι η δημοσιογραφία είναι πρώτα λειτούργημα. Το έγραφα και στο προηγούμενο MyBlogBook. Η διερεύνηση των γεγονότων εκεί που ο «απλός» πολίτης δεν μπορεί να φτάσει, η αποκάλυψη της αλήθειας, η κριτική ματιά, είναι στοιχεία που δεν μπορούν να διαπραγματευτούν κάτω από οποιοδήποτε χρηματικό ποσό. Οι καταστάσεις του τελευταίου μήνα και το κουβάρι της διαφθοράς που ξετυλίγεται μπροστά μας, όμως, με έχουν οδηγήσει σε μια αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση, όχι τόσο για την ειλικρίνεια και την εντιμότητα των τηλε-μεγαλό-δημοσιογράφων (δεν είμαι δα και τόσο αφελής), αλλά για την ειλικρίνεια αυτών των απλών δημοσιογράφων των εφημερίδων που βγαίνουν τώρα σε άρθρα και διατυμπανίζουν πως «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Ναι, δεν είστε όλοι ίδιοι. Μήπως όμως είναι πια αργά για να μεταπείσετε την κοινή γνώμη; Γιατί έχετε και εσείς μεγάλο μέρος ευθύνης που επιτρέψατε στους πολίτες, εξαιτίας της τηλεόρασης, να χάσουν την πίστη τους και στις εφημερίδες. Γιατί έχετε και εσείς ευθύνη που τους στρέψατε στις αθλητικές εφημερίδες. Γιατί έχετε και εσείς ευθύνη που κάτω από το 5% των ελλήνων διαβάζουν καθημερινά τον έντυπο τύπο. Γιατί έχετε και εσείς ευθύνη, και όχι μόνο οι εκδότες, που μεγάλο μέρος των πολιτών αγοράζουν πια εφημερίδες μόνο για τις προσφορές τους. Εγώ είμαι μαζί σας. Σας εμπιστεύομαι και σας διαβάζω ανελλιπώς. Όμως, ένα μικρό ραγισματάκι ήδη φάνηκε στη σχέση μας…

Τεστ δεξιών τύπων

Παρακολουθώντας, λοιπόν, όλο αυτό το κλίμα σήψης και δυσωδίας που επικρατεί στη χώρα, δεν μπορείς παρά να αισθανθείς την ειρωνεία του πράγματος με το άκουσμα της προκήρυξης για το περίφημο τεστ δεξιοτήτων. Είμαι γενικά εναντίον κάθε δεξιάς πολιτικής, είτε αυτή προέρχεται από «δεξιά», είτε από «κεντρώα», είτε από «αριστερά» κόμματα. Θεωρώ ότι τέτοια τεστ, όπως και οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές που τα διενεργούν, είναι δεξιά πολιτική. Ο εργασιακός εγκλωβισμός μεγάλης μερίδας της γενιάς μας και ο ακούσιος εξαναγκασμός της να στραφεί προς το κυνήγι μιας θέσης στο δημόσιο αποτελεί κατάσταση άκρως υποτιμητική γι αυτήν. Υποτιμητική, κυρίως, γιατί πρόκειται για ένα δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, με ιδιαίτερα προχωρημένες γνώσεις σε σχέση με την αμέσως μεγαλύτερη γενιά, το οποίο δεν βρίσκει διέξοδο να γίνει δημιουργικό, να εφαρμόσει και να αποκτήσει εμπειρία πάνω σε αυτά που εκπαιδεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια. Αντ’ αυτού, εξαναγκάζεται να επικυρώνει συνεχώς αυτή τη γνώση. Το τεστ δεξιοτήτων και κάθε ανάλογος γραπτός διαγωνισμός έχει στρέψει αυτό το κομμάτι της γενιάς μας (σύντομα πιθανά και εμένα) σε μια ανασταλτική για την εξέλιξή του συνεχή διαπραγμάτευση με την παραπαιδεία για να καταρτιστεί για τις εξετάσεις, με τις δημόσιες υπηρεσίες για τη συλλογή αποδεικτικών γνώσεων και εμπειρίας, και γενικά με ό,τι δεν αρμόζει στο πιο παραγωγικό (εν δυνάμει) σύνολο του πληθυσμού της χώρας.

Κι όμως είναι ακόμα εδώ… 18 χρόνια τώρα.

Για δύο συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έχω μετανιώσει που έχω συμμετάσχει στη ζωή μου. Γενικά, είμαι υπέρ των κοινωνικών αγώνων, όταν αυτοί πηγάζουν από μια πραγματική διάθεση ανατροπής μιας υπάρχουσας ή μέλλουσας άδικης κατάστασης και είναι προϊόν νηφάλιας σκέψης. Και φυσικά είμαι υπέρ της ελεύθερης και χωρίς καμία χειραγώγηση συμμετοχής σε αυτούς από όποιον επιθυμεί. Έχω μετανιώσει, λοιπόν, που ήμουν και εγώ εκείνο το πρωινό του Φεβρουαρίου του 1992, στην «παλλαϊκή» διαμαρτυρία για το σκοπιανό ζήτημα. Απλά, τότε, έχω το ελαφρυντικό ότι με πήρε το σχολείο μου από το χέρι και με πήγε θέλοντας και μη. Δυστυχώς η κριτική μου σκέψη δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα. Δεν έχω όμως ελαφρυντικό για την ηθελημένη συμμετοχή μου σε εκείνη τη συγκέντρωση - συναυλία διαμαρτυρίας που είχε κάνει ο 88,5 τον Μάρτιο του 2002. Συγγνώμη, ο 88,5 δεν είναι εκείνος ο σταθμός που θα έκλεινε το 2002 λόγω της απόφασης της κυβέρνησης να συγκεκριμενοποιήσει τον αριθμό των αδειών στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης; Δεν είναι εκείνος ο σταθμός που κάποιοι παραγωγοί του είχαν βγει τότε και μας καλούσαν στις επάλξεις για να σώσουμε το ραδιόφωνο που έφερνε άλλον αέρα στην πόλη; Που έκαναν μεσημεριανές εκπομπές τέσσερις τέσσερις και μας καλούσαν να στείλουμε τη συμπαράστασή μας; Και τελικά τι έχει γίνει; Αυτοί που τότε μας ζητούσαν την υποστήριξή μας, έφυγαν πρώτοι από το σταθμό. Έφυγαν πριν φύγουν οι ίδιοι οι ακροατές του 88,5. Και φυσικά ο 88,5 δεν έκλεισε ποτέ… Μάλιστα αυτή τη στιγμή έχει και 2-3 εκπομπές από τις πιο καλές που μπορεί να ακούσει κανείς στο ραδιοφωνικό τοπίο της πόλης. Και γιορτάζει κιόλας σε μερικές μέρες… Καλή επιτυχία στη γιορτή. Να περάσετε καλά και να θυμάστε (ας βάλω και λίγο διδακτισμό...) ότι η νηφαλιότητα είναι καλός σύμβουλος σε όλες τις ενέργειες της ζωής μας…

Φτού μη τη matteahάσω…

Ήθελα να γράψω γι αυτό το δίσκο, οπότε μιας και το έφερε αυτό το τετραήμερο πένθους, εκτιμώ ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία. Ταιριάζει στο κλίμα των ημερών και τη Μεγάλη Παρασκευή… Η Matteah Baim είναι το ½ των Metallic Falcons. Οι τελευταίοι είναι το συγκρότημα που είχε η Baim με τη Sierra Cassady των Cocorosie το 2006. Για εκείνη τη χρονιά, το Desert Doughnuts των τελευταίων ήταν ο δίσκος που απόλαυσα περισσότερο. Ετούτο εδώ το άλμπουμ, που τιτλοφορείται Death of the Sun ( DiCristina ), είναι το πρώτο σόλο για την ιδιαίτερη αυτή μουσικό. Ανήκει και αυτή στην παρέα των Banhart, Antony κτλ, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον ήχο τους. Ο πρώτος μάλιστα συμμετέχει σε αυτό τον δίσκο. Γενικά, το ύφος κινείται στα χνάρια του άλμπουμ των Metallic Falcons. Όταν άκουγα εκείνο το δίσκο είχα διαπιστώσει αρκετές ομοιότητες με τη Nico. Στο Death of the Sun (και αφού πια έχω «ρουφήξει» το The Frozen Borderline της τελευταίας) οι ομοιότητες αυτές είναι ξεκάθαρες. Βαριά μπάσα φωνή, εμβατηριακές μελωδίες, πένθιμη ατμόσφαιρα. Δεν φτάνει στα επίπεδα βέβαια του Desert Doughnuts, αλλά είναι κάποια τραγούδια όπως το Dark Ship, Wounded Whale και το Seven Stars που σου πιάνουν την ψυχή. Το σίγουρο είναι πως με έπεισε να συνεχίσω και στο μέλλον να παρακολουθώ την πορεία της…

Έφημεριδες, Έφημεριδες, έκτακτο παράρτημα…

Αυτή τη στιγμή που κλείνω τη στήλη είναι Δευτέρα απόγευμα… Δεν έχω αγοράσει ακόμα την καθημερινή μου εφημερίδα. Τώρα που θα φύγω από το γραφείο θα το κάνω. Έκανα, όμως, ένα γρήγορο ψάξιμο στους διαδικτυακούς τόπους των μεγαλύτερων εφημερίδων και, από ό,τι φαίνεται, μόνο Τα Νέα έχουν βγάλει δεύτερη έκδοση του φύλλου της Δευτέρας για να συμπεριλάβουν τον θάνατο του Αρχιεπίσκοπου. Είναι και αυτό ένδειξη της παρακμής τους για την οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Σε άλλες εποχές θα είχαν βγάλει σχεδόν όλες μια δεύτερη έκδοση. Αυτό μου άρεσε στις εφημερίδες στο Λονδίνο (τις οποίες τις διάβασα με… το τσουβάλι…). Διατηρούν ακόμα μια στάση παλαιομοδίτικη. Κυκλοφορούν και δεύτερες εκδόσεις, υπάρχει σαφής διαφοροποίηση μεταξύ πρωινών και απογευματινών και γενικά δείχνουν να έχουν ακόμα τουλάχιστον μια υγιή σχέση με τους πολίτες. Αλλά αρκετά σήμερα για τις «παλιοφυλλάδες» που λέει και ο πατέρας μου…

• Επειδή κάποιοι φίλοι με σχολίασαν αρνητικά για το λογότυπο της στήλης μου (ενώ χρησιμοποίησα τα καλύτερα σχεδιαστικά προγράμματα…), έχω ήδη αναθέσει σε επαγγελματία να το αλλάξει… Είτε στο επόμενο MyBlogBook (05.02.2008) είτε στο μεθεπόμενο (12.02.2008) θα κάνει την εμφάνισή του…
• Για comments, πατάς πάνω στο όνομα μου και μου στέλνεις e-mail.

* Οι τρεις πρώτες άσχετες με τη θεματολογία φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από εμένα. Η τέταρτη και το εξώφυλλο προέρχονται από το www.myspace.com/matteahbaim.

Κώστας Παπασπυρόπουλος