THE BEDLAM IN GOLIATH MARS VOLTA UNIVERSAL 1/2/2008

Από τότε που ο Storm Thorgerson εγκατέλειψε την ασχολία του δημιουργώντας εξώφυλλα πορτρέτα μιας πραγματικότητας αυτούσιας της μουσικής των Mars Volta συμπτωματικά και η μπάντα κατρακυλάει αργά και σταθερά στη μεγάλη της ζωής κατηφόρα!! Ο Thorgerson μπορεί να γνωρίζει καλά που βάζει την υπογραφή του σε αντίθεση με τους 2 των Mars Volta που έχουν αναλωθεί σε πολλά παρά - project που πραγματικά διεκπεραιώνουν το τίποτα, που άλλωστε ποτέ για αυτούς δεν ήταν τόσο προσβάσιμο, το Bedlam in Goliath είναι το τέταρτο άλμπουμ των Mars Volta και είναι ο δίσκος που προσεγγίζει αρκετά την προαναφερθείσα λέξη.

Σε συνέντευξη του στο αγγλικό περιοδικό Rock Sound ο fortman της μπάντας Cedric Bixler – Zavala δήλωσε ποιος είναι ο σκοπός της γέννησης του καινούριου τους άλμπουμ . << Είναι σαν να βρίσκεται κάποιος μέσα στο νερό ακίνητος ώστε να μην προκαλέσει τον καρχαρία που είναι δίπλα του και κάποιος άλλος κάνει θόρυβο στο νερό ώστε τελικά ο καρχαρίας να στραφεί εναντίον αυτού που προσπαθεί να επιβιώσει>>

Μετά από αρκετές ακροάσεις του δίσκου των Mars Volta (Προσοχή δεν μιλάμε για ένα ακόμη group Godamn!! μιλάμε για Mars Volta), θα έλεγα πως ο σκοπός του άλμπουμ είναι ο εξής:.

<< Είναι σαν να βρίσκεται κάποιος μετά από ναυάγιο μέσα στη θάλασσα , τα κύματα να είναι ήρεμα και η στεριά να φαίνεται από μακριά , και ο τύπος να έχει τη κιθάρα μαζί του και από τη χαρά του να παίζει τόσα πολλά Solo και να γίνεται τόσο επιτηδευμένος που όχι τόσο οι καρχαρίες όσο τα μικρά ψάρια να στραφούν εναντίον του με άγριες διαθέσεις>>.

Πέντε χρόνια μετά τη δημιουργία του αριστουργήματος τους που λέγεται Da-loused in the cromatorium οι Mars Volta έχουν κάνει τόσα πολλά πράγματα που δεν ενδιαφέρει και κανέναν άλλωστε, από τα προσωπικά άθλια project του Omar Rodriguez , συμμετοχές σε Soundtrack , Live άλμπουμ και τώρα η δημιουργία ενός Videogame που απορώ γιατί νοιώθουν και υπερήφανοι με αυτό το κατόρθωμα , δείχνουν βέβαια να θέλουν να γυρίσουν στο Da-loused καθώς τα κομμάτια πλέον έχουν μικρύνει αρκετά , δεν έχουνε κομμάτι πάνω από δέκα λεπτά..!!! Καταφέρνουν να γυρίσουν άλλα φοβάμαι ότι δεν είναι και κανένας να τους περιμένει εκεί πέρα...

Τα δύο πρώτα κομμάτια που ανοίγουν τον δίσκο (aberinkula & Metatron) είναι κλασσικά Mars Volta κομμάτια, θα μου πεις τώρα ποιο είναι το κακό άλλα μπάντες τέτοιου βεληνεκούς δεν θες να ακούσεις το κλασσικό, περιμένεις το διαφορετικό γιατί άλλωστε σε συγκαταλέγουν μέσα στις 10 πιο avant -garde μπάντες όλων των εποχών που να πάρει!! Kαι εσύ μου δίνεις να ακούσω 2 κομμάτια που θα μπορούσε να ήταν B- side σε κάποια Deluxe edition του Da-loused... με τα solo ποτέ να μην ήταν τόσο ίδια από κάθε άλλη φορά, επιτηδευμένα και απίστευτα βαρετά .

Ο δίσκος για εμένα ξεκινάει άπο το Iliena, πρόκειται για ένα υπέροχο κομμάτι, εδώ οι Volta δείχνουν να ξέρουν τι θέλουν, με ένα drumming παιγμένο απο τα χεράκια του Thomas Pridgen (τα κολλητιλίκια με τους Mastodon απέδωσαν τόπο , με τους RHCP φοβάμαι πως έγινε το άκρως αντίθετο) ..καταλυτικό αρκετά και κολλητικό στο μυαλό, η θετική πλευρά του Goliath. Ακολουθεί το single του άλμπουμ Wax Simulacra και το Goliath, το Wax.. βέβαια με άφησε πλήρη αδιάφορο όσο για το Goliath η κατάσταση χτυπάει κόκκινο, πέφτεις προτού δεχτείς τη πέτρα από τον Δαυίδ.. αν έχεις και πονοκέφαλο τα χιλιοπαιγμένα solo των Volta θα σε στείλουν εντατική. Είμαι περίεργος να δω τον τραγουδιστή των Turisas να ακούει αυτό τον δίσκο, μιλάμε για έναν άνθρωπο που σιχαίνεται τόσο πολύ το Solo..που θαρρείς πως κάνει κάτι σαν εκστρατεία για την καταπολέμηση τους .

Tο torniquet men είνια το καλύτερο τραγούδι στο άλμπουμ, το πιο μελωδικό τους, αυτό που λέμε η μπαλάντα τους το the widow του Goliath, (Let me be your torniquet men ..!!) τα 2 πιο γλυκά λεπτά του δίσκου, τα όμορφα πράγματα όμως κρατάνε λίγο ακολουθεί εννιάλεπτο τραγούδι Cavaletas, τρομπέτες, φυσαρμόνικες τα χρησιμοποιούν εντελώς ανόητα και ερασιτεχνικά, δεν προκαλούν κάποιο είδους εκστατικού θορύβου, δεν τα χρησιμοποιούν για να τονίσουν ένα μελωδικό σημείο, απλώς ανούσια κάνουνε τη παρουσία τους .

Το Agadez σώζει λόγο την κατάσταση ..όταν πλέον το άκουσμα του δίσκου ολοκληρωθεί συνειδητοποιείς ότι τη σώζει για πολύ, άσε που είναι και το μοναδικό κομμάτι που προκαλεί μεν άλλα ενταφιάζει δε το όλο Latin-jazz χαρακτήρα που γέννησε αυτή η μπάντα .

Το soothsayer θα σε πάει στην αγορά του ΑΛ-ΧΑΛΙΛΗ , θα σε αφήσει μόνο όμως εκεί περιμένοντας να τελειώσουν τα 9 λεπτά που κρατάει το κομμάτι , τονίζοντας έτσι και το Ιndiana Jones εξώφυλλο του δίσκου φτιαγμένο από τα χέρια του (για να δω στο wikipedia) jeff jordan !!φυσικά καταλαβαίνεις ότι είναι ο ίδιος που επιμελήθηκε και το artwork του Amputechture..

Δεν με ανατρίχιασε όπως το Da-loused in the cromatorium, δεν με υπνώτισε όπως το frances the mute , δεν με κούρασε όπως το amputechture , δεν με απογοήτευσε όπως τα προσωπικά solo άλμπουμ του Omar rodriguez , δεν γελοιοποιούνται όπως στα Live άλμπουμ τους ..δεν μου προκάλεσε απολύτως τίποτα και ίσως αυτό να είναι το χειρότερο όλων..

To πέμπτο τους άλμπουμ θα είναι ακουστικό όπως δηλώνουν οι ίδιοι αν όχι και τότε φοβάμαι πως ποτέ ξανά...

Θωμάς Αϊβάζης