MyBlogBook #5 5/2/2008

Super Duper… Thursday

Ενώ σήμερα Τρίτη 5 Φεβρουαρίου είναι η πιο σημαντική ημέρα για την κούρσα των υποψηφίων για το χρίσμα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, με 24 πολιτείες να ψηφίζουν ταυτόχρονα για να αναδείξουν τους εκλέκτορες, εμείς ασχολούμαστε με το σοβαρότατο θέμα της εκλογής μεθαύριο Πέμπτη του νέου αρχιεπισκόπου και τις διεργασίες που γίνονται ανάμεσα στους μητροπολίτες! Βέβαια, έτσι όπως λειτουργεί πια το πολιτικό μας σύστημα, περισσότερη επιρροή φαίνεται να έχει η άποψη της εκκλησίας στα διάφορα θέματα, παρά η ίδια η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική! Εκτιμώ, όμως, πέρα από την πλάκα, πως το ζήτημα των αμερικάνικων εκλογών είναι πρωταρχικής σημασίας. Μετά την καταστροφική οκταετία του Bush, κάθε αλλαγή είναι ευπρόσδεκτη. Έστω και αν έχω πάψει πια να πιστεύω πως θα υπάρξει μια πλήρης μεταστροφή της αμερικάνικης πολιτικής. Και αυτό θα είναι ένα από τα στοιχήματα του νέου προέδρου. Αν όντως, έχει σκοπό να αλλάξει την πολιτική της χώρας του, θα πρέπει να δουλέψει πολύ για να μεταπείσει για τους σκοπούς του εμάς τους άπιστους… Κωστάδες όλου του κόσμου. Είμαι και εγώ από αυτούς που βλέπουν με καλό μάτι τον Barack Obama. Φαίνεται να έχει ουσιαστικό λόγο, να πρεσβεύει κάτι διαφορετικό, να είναι μια ελπίδα για το μέλλον. Προτιμώ, όμως, να μην βγει πρόεδρος, αν είναι να γίνει κι αυτός ένας νέος Clinton. Υπάρχει κατάλληλος άνθρωπος γι αυτό το ρόλο. Ας μη του (της) στερήσει την ευκαιρία…

Jazz, λάχανα και… πρωινές συναυλίες

Ασχολούμαι αρκετά με την ελληνική “underground” σκηνή, παρακολουθώ τα νέα συγκροτήματα και ψάχνω για το ποιόν αυτών που τα αποτελούν. Είναι αλήθεια ότι έχω κουραστεί λίγο από το γεγονός πως τα περισσότερα στελεχώνονται από αυτοδίδακτους μουσικούς. Σπουδάζει, για παράδειγμα, ο ένας στο ιστορικό-αρχαιολογικό, αλλά το αποκλειστικό του ενδιαφέρον είναι να κυκλοφορεί demo με την πειραματική electronica που γράφει. Κάνει διδακτορικό ο άλλος στη Λαχανοκομία (μια χαρά είναι η λαχανοκομία, αλλά έχει πολύ προβοκατόρικο όνομα γι αυτό που θέλω να πω), αλλά το μόνο που τον νοιάζει είναι να παίζει μουσική με το alternative rock σχήμα του. Δεν διαφωνώ πως πολλές φορές μπορεί να τα καταφέρνουν καλύτερα από τους σπουδασμένους. Εκτιμώ, όμως, ότι έχω δώσει πολύ χώρο στη ζωή μου για τις μουσικές τέτοιων ανθρώπων. Δεν είναι κακό, λοιπόν, καμιά φορά να αφιερώνω χρόνο και στην άλλη πλευρά, σε αυτούς που όλη τους η ζωή είναι το να παίζουν μουσική, το να γράφουν, το να τη διαβάζουν, το να μαθαίνουν την ιστορία της, το να παιδεύονται με τις ώρες για το πώς θα πετύχουν την τέλεια εκτέλεση ενός κομματιού. Και στη συναυλία με τίτλο «Τζαζ από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο» (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Κυριακή πρωί 03.02.2008) είδα τέτοιους μουσικούς. Ο επίκουρος καθηγητής του τμήματος Μουσικών Σπουδών της Κέρκυρας Δήμος Δημητριάδης (σαξόφωνο, κλαρινέτο) και οι δύο φοιτητές του, Κωστής Χριστοδούλου (πιανίστας) και Βαγγέλης Κοτζάμπασης (ντράμερ), έδωσαν ένα ωραίο ωριαίο live αποδίδοντας κάποια jazz standards. Μπορεί να μην ξέφυγαν και πολύ από τη «φόρμα» τέτοιων συναυλιών και να ακολούθησαν μια πιο ακαδημαϊκή γραμμή, αλλά καιρό είχα να δω τόσο καλούς μουσικούς να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους μπροστά στα μάτια μου. Ειδικά ο Κοτζάμπασης (δεν τον ξέρω, δε με ξέρει, ούτε μιλήσαμε μετά) με ενθουσίασε με τον αριστοτεχνικό του τρόπο στα τύμπανα και τις στιγμιαίες «αποδράσεις» του από τον παραπάνω ακαδημαϊσμό. Καλό, λοιπόν, θα ήταν να τους «έπαιρναν ένα μάτι» οι αυτοδίδακτοι, και όχι μόνο οι κατά μέσο όρο 65άρηδες που βρέθηκαν στο ΜΜΣΤ το πρωινό της Κυριακής…

Μιας και το έφερε η γ-κουβέντα…

Πολύ από τη «φόρμα» δεν ξέφυγαν και ο Κώστας Θεοδώρου (κιθάρες, κοντραμπάσο) (από τις σπάνιες φορές γι αυτόν) με τον Κυριάκο Γκουβέντα (βιολί) την προηγούμενη εβδομάδα (Μικρό Θέατρο, 30.01.2008). Ο Θεοδώρου, εδώ και 51 Τετάρτες, διοργανώνει τη λεγόμενη «Ανοιχτή Πρόβα», όπου προσκαλεί διάφορους μουσικούς, αυτοδίδακτους και μη, από όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής να παρουσιάσουν μαζί κομμάτια με κύριο χαρακτηριστικό τον αυτοσχεδιασμό και τον αυθορμητισμό της στιγμής. Δεν έχω παραβρεθεί σε πολλές από αυτές τις πρόβες (μόλις τρεις και όλες τους τελευταίους τρεις μήνες), αλλά όλες αυτές τις φορές, πιο σημαντικό για μένα δεν ήταν καθαρά το μουσικό αποτέλεσμα, όσο το ότι είχα την ευκαιρία σε άψογες συναυλιακές συνθήκες (καθίσματα, έλλειψη καπνού, ησυχία, έναρξη νωρίς) να παρακολουθήσω καλούς μουσικούς να κάνουν τη δική τους πρόταση για την περιπέτεια που λέγεται μουσική. Μια πραγματικά εναλλακτική μορφή ψυχαγωγίας, δηλαδή, κλάσεις ανώτερη από ένα ποτό σε κάποιο «μπαρουτοκαπνισμένο» μπαρ…

Ταχυδρόμος: το ελληνικό Wire…

Ανοίγοντας τον Ταχυδρόμο του Σαββάτου (02.02.2008) δεν πίστευα στα μάτια μου στις πρώτες του σελίδες. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν έχω μπροστά μου το ένθετο των Νέων ή είχα κατά λάθος ανοίξει το Sonik… Πρώτο θέμα, μια παρουσίαση του βεροιώτη Larry Gus, ο οποίος μας είχε εντυπωσιάσει με την cut & paste αισθητική του στο Synch 2007 (αν και κάποιες αντιρρήσεις μου τις είχα παρουσιάσει σε άρθρο μου στο Atraktos τον Αύγουστο και σκοπεύω να γράψω και κάτι στο μέλλον, όχι μόνο για τον Gus). Δεύτερο θέμα ο Αργύρης Θεοφίλης, ένας dj του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα, με παρουσίαση της σημαντικής για το εξωτερικό δισκογραφικής δουλειάς του. Αμέσως μετά, άρθρο για την Cat Power και το νέο της δίσκο. Καλά, εάν έχει τέτοια θεματολογία ο Ταχυδρόμος, τα μουσικά περιοδικά τι θα κάνουν; Θα το γυρίσουν στο life style; Τι; Κάποια το κάνουν ήδη;…

Μιας και το έφερε η κουβέντα #2

Το έγραφα στην ανασκόπηση του 2006 για το Atraktos: “Τέτοιοι δίσκοι (σσ: εννοώντας το The Greatest της Cat Power) αποδεικνύουν πως συχνά οι καλλιτέχνες είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι από τους ακροατές τους. Οι εναλλακτικοί θέλουν την Chan Marshall να είναι πάντοτε μια στοιχειωμένη μούσα ποτισμένη με το στοιχείο της κατάθλιψης. Τώρα που αυτή έγινε πιο εξωστρεφής, λίγο πιο φωτεινή με τις όμορφες blues συνθέσεις της, οι εναλλακτικοί τη διέγραψαν”. Νομίζω επιβεβαιώνεται αυτή η παράγραφος και από την αντιμετώπιση που έχει ήδη το νέο άλμπουμ Jukebox (Matador, 2008) της μεταμορφωμένης τραγουδοποιού. Οι «εναλλακτικοί» δυσπιστούν ως προς την αναγκαιότητα ενός τέτοιου δίσκου και αναπολούν το The Covers Record του 2000. Αυτό κι αν δεν είναι πρόοδος… Το ότι η Charlyn δεν επανέλαβε το πείραμα του 2000, αλλά εμπλούτισε τις φετινές διασκευές με στοιχεία blues και soul και τους χάρισε την εθιστική χροιά της φωνής της, είναι μειονέκτημα για μερίδα του τύπου. Για μένα, το Jukebox της Cat Power είναι ένας απολαυστικός δίσκος που καταδεικνύει τις μεγάλες ερμηνευτικές της ικανότητες. Το μόνο αρνητικό είναι πως όταν ο καλλιτέχνης καταφεύγει σε ένα δίσκο με διασκευές, υπάρχει πρόβλημα έμπνευσης. Δυστυχώς…

Αν θες και κάτι όντως εναλλακτικό…

Αυτή η 26χρονη που αντί για διευθύνσεις διαδικτυακές και my space site γράφει στο εσώφυλλο του απλού digipack cd της: “born 30.04.1982, Peckham, London, Currently resides in Hackney, 5΄10΄΄, seasonal, work shy” φαίνεται να είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Αρπίστρια, συνθέτει μόνη της την ακουστική της folk, η οποία πατάει περισσότερο στην ευρωπαϊκή πλευρά, παρά παραπέμπει σε αμερικάνικες ιστορίες. Φωνητικά φέρνει στο νου τη Laura Veirs του Carbon Glacier (εμ τι νομίζεις, γιατί μου άρεσε…). Είναι η Serafina Steer με το ντεμπούτο της Cheap Demo Bad Science (Static Caravan, 2007) . Συνεπικουρείται από τον Mike Lindsay των Tunng στην παραγωγή, διασκευάζει Brian Eno (το By This River), ενώ στο όμορφο single Peach Heart ρίχνει και μερικές ηλεκτρονικές πινελιές, έτσι για το πειραματικό του πράγματος. Αν αφαιρούσε ένα-δύο ανούσια κομμάτια, θα ήταν ένα θαυμαστό ep (ούτως ή άλλως 32 λεπτά διαρκεί). Παρόλα αυτά, μπαίνει και αυτή στο club των ελπιδοφόρων folk τραγουδοποιών που πιθανά να με απασχολήσει ξανά στο μέλλον. Α! και το Tiger είναι κομματάρα…

Ψυχολογικά ζητήματα…

Τώρα που είμαι έτοιμος να κλείσω τη στήλη, σκέφτομαι την ατάκα που βάζω πάντοτε στο τέλος: «Για comments, πατάς πάνω στο όνομα μου και μου στέλνεις e-mail». Άντε το e-mail δικαιολογείται, αλλά αυτό το comments πού το βάζεις; Δεν μπορούσα να γράψω τη λέξη «σχόλια»; Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά πιθανόν πηγάζει από μια υφέρπουσα αμηχανία όταν ζητάς από κάποιον άγνωστο να σου σχολιάσει αυτά που γράφεις, λες και είσαι ο Νόαμ Τσόμσκυ και έχεις κάνει καμιά φοβερή ανάλυση… Οπότε, ψιλοντρέπεσαι να χρησιμοποιήσεις τη λέξη «σχόλια» και χρησιμοποιείς την πιο ανώδυνη αγγλική «comments». Το παρατηρώ αυτό και σε φίλους ή γνωστούς, αυτή την αμηχανία δηλαδή, όταν πρόκειται να μου πουν μπράβο για κάτι, ή όταν τους λέω συγχαρητήρια ή χρόνια πολλά. Δεν ξέρω αν το έχει παρατηρήσει κάποιος άλλος, αλλά εμένα με ξενίζει να μου μιλάει κάποιος στα ελληνικά και ξαφνικά να πετάει ένα “congratulations γι αυτό που έκανες Κώστα”. Ή να λέω σε κάποιον «Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου, υγεία κτλ» και να με ταράζει στα “Thanks, thanks, thanks” και μετά να μου ξαναμιλάει κανονικά ελληνικά. Από ότι καταλαβαίνω, πρέπει να είναι η αμηχανία της επιβράβευσης, είτε αν τη δίνεις, είτε αν τη δέχεσαι, οπότε η βαρύτητα της ελληνικής λέξης δεν αντέχεται. Μόνο όταν είναι να μου πει κάποιος «Ρε, άι και γαμήσου» μου το λέει σε άπταιστα ελληνικά και σχεδόν ποτέ “fuck off” . Εάν είσαι ψυχολόγος, βοήθησέ με σε παρακαλώ! Έχω δίκιο;

• Η γραφίστριά μου ακόμα δουλεύει πάνω στο μεγαλόπνοο σχέδιο της δημιουργίας ενός σωστού λογοτύπου για τη στήλη μου. Έχει κάνει ήδη αρκετή προεργασία και την ευχαριστώ. Την άλλη Τρίτη 12 Φεβρουαρίου, το νέο λογότυπο του MyBlogBook θα κάνει το ντεμπούτο του! Προς το παρόν,παραμένει το δικό μου (ok, είπαμε είναι άθλιο, μη τα ξαναλέμε τώρα…)...
• Για σχόλια, λοιπόν, πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη και η δεύτερη φωτογραφία είναι τραβηγμένες από εμένα. Η τρίτη από το www.myspace.com/catpower. Η τέταρτη από το www.myspace.com/drumstreetsefa. Τα εξώφυλλα προέρχονται από το www.amazon.co.uk.

Κώστας Παπασπυρόπουλος