EXPLOSIONS IN THE SKY, ELUVIUM 02/02/2008 AN Club 6/2/2008

Ειλικρινά δεν ξέρω τί γίνεται στην Ελλάδα, αλλά να και κάτι που φαίνεται να ακμάζει σ’αυτή τη χώρα. Υψηλού αναστήματος post-rock συγκροτήματα, μας επισκέπτονται το ένα μετά το άλλο και όχι μόνο αυτό, αλλά το ελληνικό κοινό φαίνεται να ανταποκρίνεται πλήρως στο κάλεσμα. Τί πιο αισιόδοξο λοιπόν, για το 2008 που ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς και θα συνεχίσει έτσι, λαμβάνοντας υπόψη τα ονόματα τα οποία θα περάσουν στο μέλλον από τα μέρη μας.

Μπορεί ο G. Bush να είναι απ’το Texas, το ίδιο όμως και οι Explosion in the Sky!

Και όμως η πολιτεία δεν βγάζει μόνο πετρέλαιο, ανατρέφει και post-rock συγκροτήματα που μπορεί επίσης να αξίζουν χρυσάφι, σαν τους Explosion in the Sky. Τέτοια αξία βέβαια, μπορεί να μην την έχουν, μιας και απέχουν παρασάγγας από το να χαρακτηριστούν σπουδαίο συγκρότημα, είναι όμως ένα αξιοσέβαστο όνομα στο χώρο του.

Παρότι, παλιός, πιστός οπαδός, η ζωντανή τους εμφάνιση με δίχασε, μιας και προσδοκούσα το κάτι περισσότερο από αυτό που μπορεί να δώσει ένα μέσο γκρουπ του είδους με μικρότερο βεληνεκές.

Οι Explosions in the Sky είναι οι μουσικοί που καταφέρνουν ζωντανά να σε κάνουν να ξεφύγεις από τα τετριμμένα της μουσικής βιομηχανίας ή να νιώσεις καλύτερα ύστερα από μια δύσκολη μέρα ή μια απογοήτευση. Ο λόγος απλός: δεν διαθέτουν φωνητικά και η μουσική τους προσφέρεται για προσωρινή φυγή από τη πραγματικότητα με τις υπνωτιστικές του μελωδίες.

Ήξεραν να χτίζουν πολύ καλά τα κομμάτια κρατώντας τη διάθεση σου σε εγρήγορση, παρ’όλη την έντονη απουσία βιντεο-προβολών. Όλα ξεκινούσαν με μια ηρεμία και ύστερα από λίγο έβρισκες τον εαυτό σου να συμμετέχει σε κύματα feedback και παραμόρφωσης. Εκείνα τα σημεία ήταν που μου θύμιζαν την “οχλαγωγία” των Pelican στο ίδιο μέρος πριν λίγες εβδομάδες.

Μέχρι εδώ καλά, και το συγκρότημα τα κατάφερε περίφημα σε όλα αυτά, μέχρι που από κάποια στιγμή και μετά η μουσική έδειχνε τα σημάδια κόπωσης πάνω σου.

Για την ακρίβεια, κούραζε με την επανάληψη του ίδιου τροπαρίου, ηρεμία-θόρυβος-ξέσπασμα και όσο περνούσε η ώρα, φαινόταν αυτή η μελωδική δυσκαμψία. Η δυσκαμψία του να παίζουν τρεις κιθάρες πρίμα και στο τέλος να μην ακούς κάτι ξεκάθαρο. Ομοιομορφία, που υποθάλπει την απουσία μελωδιών και την αδυναμία εμπλουτισμού του ήχου με άλλες ιδέες.

Αλλιώς, μινιμαλιστικός “αυνανισμός”, που ήταν άμεση επίπτωση του να παίζεις κιθάρα, στηριζόμενη αποκλειστικά, σε ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο με λίγες νότες, απαξιώντας πλήρως για τα κιθαριστικά ριφ.

Συμπερασματικά, μπορούσαν να χτίζουν γερά μετά-ροκ οικοδομήματα, σχεδόν ολόκληρους ουρανοξύστες. Έχτιζαν, έχτιζαν… μόνο που μόλις έφταναν στον τελευταίο όροφο συνειδητοποιούσαν ότι είχαν ξεχάσει να φτιάξουν τις σκάλες και το ασανσέρ!

Και αν είναι να κάνω το ατόπημα να παραβώ ηθικούς κανόνες τέχνης και να προβώ σε μια μικροπρεπή σύγκριση μεταξύ δύο συγκροτήματων που ανήκουν στην ίδια συνομωταξία και έχω φρέσκα, τόσο ζωντανά, όσο και δισκογραφικά, τους iLikeTrains και τους Explosions in the Sky, τότε:

Ευρώπη-Αμερική, σημειώσατε 1…

Όσο για τον Eluvium (ακα Matthew Cooper), παρότι one man show, έδειχνε ότι ήταν καλά διαβασμένος και γεμάτος ιδέες που με τις κατάλληλες δόσεις φαντασίας ακουγόταν πιο ευχάριστα απ’ότι αυτοί που τον ακολούθησαν.

Με έντονη τάση για πειραματισμό και κινηματογραφικές φαντασιώσεις, προσπαθούσε ήρεμα και υπομονετικά να φτάσει κάπου και να βρει το επιθυμητό σημείο προορισμού που θα λύτρωνε πρώτα τον ίδιο και μετά τους ακροατές. Ειλικρινής, υπνωτιστική, drone μουσική, που εκπλήρωνε τις υποσχέσεις της.

Χάρης Αποστολόπουλος