PLAYTIME IS OVER WILEY BIG DADA/Penguin 6/3/2008

Κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να συγκεντρωθώ ώστε να ξεκινήσω το κειμενάκι για τούτο εδώ το άλμπουμ, αποφασίζω να πατήσω, προς στιγμήν τουλάχιστον, το pause ή καλύτερα το stop, για να πάρει μια φυσιολογική ροή το review. Βομβαρδισμός από βαρύγδουπα beat και επιθετικές επαναλαμβανόμενες ρίμες ενός ορεξάτου mc, που μάλλον σε παρασέρνουν σε άλλες εκφράσεις κι όχι στη συγγραφή.

Όπως εύκολα λοιπόν φαντάζομαι καταλάβατε, έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ όπου οι ηλεκτρονικοί ήχοι συναντάνε το πατροπαράδοτο τσαμπουκαλεμένο hip-hop, ενώ για αυτούς που έχουν μια μικρή ιδέα περί Big Dada, γνωρίζουν προφανώς ότι σε τούτη τη δισκογραφική εταιρεία (η οποία ουσιαστικά αποτελεί παραπαίδι της περίφημης ninja tune), έχουν κυκλοφορήσει δουλειές τους μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της ευρωπαϊκής (κι όχι μόνο) urban, hip-hop, freestyle και γενικότερα μοντέρνας (και ολίγον underground) μουσικής σκηνής. Root smanuva, Cloud dead, Ty, Spank Rock, Diplo, TTC είναι μερικά μόνο από τα ονόματα και το βαρύ πυροβολικό της Big Dada, που εδώ και χρόνια βγάζει μερικά από τα σημαντικότερα δισκάκια της σύγχρονης αστικής παράνοιας και αποτελεί μια απόλυτα σεβαστή δισκογραφική στο χώρο των ανεξαρτήτων εταιρειών. Με την εν λόγω κυκλοφορία να αποτελεί μια από τις τέσσερις επίσημες δουλειές που έχει προσφέρει ο Wiley στην Big Dada και πρώτο ολοκληρωμένο lp γι’ αυτή, καθότι έχει κυκλοφορήσει και τρία 12’’, τα “50/50-BowE3”, “My Mistakes” και το πιο πρόσφατο (πιο πρόσφατο τρόπος του λέγειν βέβαια, καθότι πάνε ήδη 3-4 μήνες) “No Qualms”, το οποίο βρίσκεται στην αυθεντική του εκτέλεση και στο “Playtime Is Over”.

Τώρα όσον αφορά τα κομμάτια του άλμπουμ, τα οποία αποτελούν μικρής διάρκειας (τα περισσότερα δεν ξεπερνάνε τα τρία λεπτά) εξαίρετα δείγματα hip hop ουσιαστικά μουσικής, προέρχονται από έναν συμπαθή τυπάκο, ο οποίος εδώ και χρόνια ζει και δρα στην ανατολική πλευρά του Λονδίνου, δημιουργώντας μάλιστα έναν έντονο και ασφαλώς καλοδεχούμενο «θόρυβο» γύρω από τ’ όνομά του, καθότι καιρό στο κουρμπέτι ως dj, παραγωγός και mc, άλλοτε ως Wiley, άλλοτε ως Eski-boy, και άλλοτε ως Igloo-Boy. Μέντορας «του πολύ» για κάποιους Dizzy-Rascal, βασική επιρροή του νεανία Mike Skinner (κι όχι μόνο), ισάξιος - αν όχι καλύτερος - των Timbaland και Jay-Z για κάποιους άλλους, χωρίς την «αμερικανιά», υπερβολική λάμψη και γυαλάδα των τελευταίων. Κοφτός, περιπετειώδης, ευφυής συχνά πυκνά, old school και ταυτοχρόνως σύγχρονος, σκοτεινός και επιθετικός, αλλά και με αρκετές χαριτωμένες και χιουμοριστικές στιγμές, ουσιαστικός και σίγουρα όχι βαρετός, νομίζω ότι αφήνει ικανοποιημένους τόσο τους μυημένους στο εν λόγω μουσικό στυλ, όσο και τους μη, που δεν υπήρξαν ποτέ φανατικοί του συγκεκριμένου μουσικού είδους.

Κομμάτια δε θα μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω καθώς έχει ουκ ολίγα ενδιαφέροντα track στα οποία μπορείς να σταθείς. Αν σας αρέσουν τα σύνθια, οι έντονες μπασογραμμές που χτυπάν κατευθείαν στο στομάχι, οι λέξεις που ξεπετάγονται αβίαστα από έναν ταλαντούχο mc και οι γρήγοροι, φορές φρενήρεις ρυθμοί, πλησιάστε άφοβα, θα γουστάρετε αρκετά. Αν πάλι σας ενθουσιάσει, τσεκάρετε και το ντεμπούτο άλμπουμ του, “Treddin On Thin Ice” που είχε κυκλοφορήσει ένα φεγγάρι στην XL. Καλή ακρόαση.

www.bigdada.com

Άρης Μπούρας