“BLAME IT ON THE BOSSA NOVA…” του Κωνσταντίνου Ρήγου.

Με τις θερμοκρασίες τον τελευταίο καιρό να ανεβαίνουν ολοένα και περισσότερο, αυτή τη φορά επιλέξαμε να αφεθούμε, έστω και για λίγο, στην πηγαία και ξεσηκωτική αναμονή του καλοκαιριού. Λαμέ και βελούδο, μαρτίνι και κοκκοφοίνικες, τα καταφέραμε, με λίγα λόγια, να βρεθούμε επιτέλους στην νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου που παρέδωσε για το Εθνικό Θέατρο. Αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη «Bossa Nova», που εδώ και περίπου ενάμιση μήνα έχει κάψει στην κυριολεξία τις καρδιές του αθηναϊκού κοινού, προκαλώντας διόλου φειδωλή κοσμοσυρροή στην πλατεία της σκηνής Κοτοπούλη- Ρεξ, στο κέντρο της πόλης, όπου και παρουσιάζεται.

Επεισοδιακή τόσο η προσέλευση όσο και η παραμονή μας στο χώρο του Εθνικού, αφού δεν έλειπε ούτε η προγραμματισμένη σαββατιάτικη πορεία στους δρόμους της Αθήνας, που όπως πάντα προκάλεσε κυκλοφοριακό παραλήρημα, αλλά ούτε και η αδύναμη γεννήτρια τούτου του ξακουστού θεάτρου που έδειξε να υποκύπτει στις μεγάλες φωταγωγικές επιλογές του Ρήγου, έχοντας ως αποτέλεσμα απανωτές διακοπές ρεύματος. Και όλα αυτά περί τα τέλη της δεύτερης και προτελευταίας εβδομάδας της παράτασης της παράστασης, μιας δίχως αμφισβήτηση επιτυχημένης παρουσίασης της αισθαντικότητας των ρυθμών της Bossa Nova, ενός μουσικοχορευτικού είδους που πήρε τα ηνία κατά τα τέλη της δεκαετίας του 50΄ στη Βραζιλία από ένα πιο “λαϊκό”, αυτό της samba. Όπως λοιπόν μας έχει συνηθίσει ο Ρήγος από τα παλιά, μας γέμισε για άλλη μια φορά με ανάμεικτα συναισθήματα....

Χωρίς ένα προσδιορίσιμο και συγκεκριμένο αντικείμενο – και σύμφωνα με τις κακές γλώσσες ούτε καν κάποιο ιδιαίτερο νόημα- η Bossa Nova αποτελεί μια έκρηξη ξέφρενου ερωτισμού, γλυκιάς μελαγχολίας και πόνου, μα πάνω από όλα, μια performance πολύ μα πολύ καλού χορού, που είχαμε καιρό να παρακολουθήσουμε από τις εγχώριες ομάδες αλλά ίσως και από τον ίδιο τον χορογράφο. Αυτή τη φορά ο Κωνσταντίνος Ρήγος έδωσε ξεκάθαρο το στίγμα του κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Το πρόβλημα παρόλα αυτά εντοπίστηκε μάλλον στην αμήχανη συνύπαρξη γνωστών ηθοποιών με επαγγελματίες χορευτές, καθώς σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αμφότεροι κλήθηκαν να εναλλάσσουν τις ιδιότητες τους πάνω σε ένα κοινό σανίδι. .

Εννέα ηθοποιοί λοιπόν, έντεκα χορευτές και τέσσερις μουσικοί έδωσαν σάρκα και οστά στο όραμα του, σκετσάροντας τα ωραία και τα στραβά του έρωτα, και πίνοντας κοκτέιλ bossa novaμε τους θεατές υπό τους ήχους του “Coppa Cabbanna”, ικανοποιώντας με αυτό τον τρόπο κατά την έναρξη τη μοδάτη συνήθεια των τελευταίων ετών, αυτήν δηλαδή της interactive επαφής με το κοινό. Οι ερμηνείες των ηθοποιών σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά καλές, με τις εκπλήξεις και τις απογοητεύσεις τους, αναλογιζόμενη όσον αφορά τις πρώτες, τα ονόματα των Μ. Ναυπλιώτου και Ι. Καλετσάνου καθώς και τη σταθερή αξία της Θ. Μπαζάκα, μα με την απογοήτευση προσανατολισμένη στο πρόσωπο και το νευρικό κορμί της Στ. Γουλιώτη, της αλλοπαρμένης Ηλέκτρας της περασμένης θερινής θεατρικής περιόδου.

Το χορευτικό κομμάτι, γεμάτο από συγκινητικά οικείες μορφές από τα ξεκινήματα του Ρήγου στο χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, έδειξε τον καλύτερο του εαυτό, αν και γενικότερα η έμφαση δόθηκε προφανέστατα στις αντρικές χορογραφίες έναντι στις όχι και τόσο προσεγμένα δουλεμένες γυναικείες. Όσον αφορά τη μουσική, η κλασικές και εύκολες μελωδίες της Bossa Nova διαδέχονταν τις προσωπικά επεξεργασμένες συνθέσεις του “αιώνιου” συνεργάτη του Ρήγου- τόσο παλιότερα στη Θεσσαλονίκη όσο και τώρα στην πρωτεύουσα -Δημοσθένη Γρίβα που βρίσκονταν και ο ίδιος στη σκηνή, ως ένας εκ των μουσικών που ολοκλήρωναν τούτο το ντελίριο με ολίγες δόσεις πρόζας. Κατά συνέπεια, συμμετείχαμε σε μια παράσταση πολύχρωμη και πολυμορφική που ξεχείλιζε από ευφορία και σουρεαλιστικό ζαμανφουτισμό, φέρνοντας μας στο νου μια από τις παλιότερες παραστάσεις του χορογράφου με την ΟΚΤΑΝΑ, που δεν είναι άλλη από την βραβευμένη «Τρελή Ευτυχία» του 2001.

Όλα καλά και όλα ωραία, παρότι αμφιβάλλω ότι ποσοστό όχι μικρότερο του 90 τα εκατό του κοινού που έκοψε εισιτήρια καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης της Bossa Nova στην Αθήνα είχε την παραμικρή υπόνοια για το τι επρόκειτο να παρακολουθήσει. Η τεραστίου μεγέθους άγνοια του προηγούμενου καλλιτεχνικού έργου και προφίλ του Κωνσταντίνου Ρήγου ήταν αρκετή να εκνευρίσει και να θολώσει την κρίση τόσο των απλών θεατών όσο και της αθηναϊκής δημοσιογραφικής κριτικής. Και αν κάποιος από εσάς έχει βρει λύση στο δίλλημα «τέχνη για όλους ή τέχνη για τους λίγους» να μου το πει και εμένα γιατί μπερδεύτηκα.

Οι παραστάσεις της BOSSA NOVA ολοκληρώνονται στις 9 Μαρτίου 2008.

Παίζουν ακόμα: Α. Φραγκάκης, Αγγ. Παπούλια, Δ. Κουρτάκη, Κ. Ασπιώτης,Α. Μπένετ, Π. Κοντονής, Ν. Ξεναρίου, Ν. Σταματοπούλου, Γ. Κλίνης, Αλ. Ισαακίδης κ.α.
Κοστούμια: Ν. Δημητρίου
Φωτισμοί: Σ. Μπιρμπίλης

Ειρήνη Καραχρήστου