MyBlogBook #10 11/3/2008

Η αξιοπιστία των μετακινήσεων…

Το τριήμερο που πέρασε, που είχα και περισσότερες ευκαιρίες για να κυκλοφορήσω στο κέντρο της πόλης, διαπίστωσα και πάλι το πόσο προβληματική έχει γίνει η μετακίνηση για τους πεζούς, ειδικά στην περιοχή της Εγνατίας. Όλα αυτά τα έργα για την κατασκευή του μετρό, έχουν περιορίσει κατά πολύ τον ήδη περιορισμένο χώρο που έχουν οι πεζοί για να κινηθούν, ενώ έχουν υποβαθμίσει κατά πολύ την παραδοσιακή βόλτα στην αγορά. Δεν θα μπω στη διαδικασία να τοποθετηθώ για το αν το μετρό θα είναι χρήσιμο για την βελτίωση του επιπέδου ζωής στη Θεσσαλονίκη. Εκτιμώ, ότι απαιτεί ολοκληρωμένη αλλαγή συμπεριφοράς από τους πολίτες για να επιτύχει τους σκοπούς του. Θεωρώ, όμως, ότι και με κινήσεις πολύ μικρότερης εμβέλειας και κόστους, η ποιότητα των μετακινήσεών μας θα μπορούσε να είχε καλυτερεύσει εδώ και πολλά χρόνια. Ήδη, πράγματα που θέτει σε εφαρμογή αυτή τη στιγμή ο ΟΑΣΘ θα μπορούσαν να είχαν γίνει μερικώς πριν καιρό. Το γεγονός είναι ότι εδώ και 20 χρόνια, αν εξαιρεθεί η αναγκαία ανά έτη βελτίωση του στόλου των λεωφορείων, δεν είχε γίνει τίποτα που να κάνει πιο αξιόπιστη την μετακίνηση με αυτά. Είτε το 1990, είτε το 2007, δεν είχες καμία ιδέα για το πότε θα σου κάνει την τιμή να εμφανιστεί το επιθυμητό λεωφορείο. Ενώ τώρα, με το νέο σύστημα της ηλεκτρονικής καταγραφής σε κάθε στάση των λεπτών που απομένουν για να έρθει το επόμενο λεωφορείο, ανεβαίνει αυτόματα κατά πολύ το επίπεδο των προσφερόμενων υπηρεσιών. Μια, λοιπόν, τέτοια αλλαγή, μπορεί να κάνει τα πράγματα πολύ καλύτερα όσον αφορά την χρήση ενός μέσου και να ενθαρρύνει οδηγούς να αφήσουν σπίτι το αμάξι τους, ίσως περισσότερο από ότι θα καταφέρει συγκριτικά ένα τόσο μεγαλεπήβολο και δαπανηρό μέτρο, όπως είναι το μετρό…

…και η αξιοπιστία των εικόνων

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις υπήρξε μια μετακίνηση μου με δύο λεωφορεία την Κυριακή, όταν χάρη στο αναγραφόμενο πρόγραμμα ελεύσεων κατάφερα να βρεθώ στην ώρα μου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ , αν και κάτι τέτοιο έδειχνε ακατόρθωτο 25 λεπτά πριν… Σε ένα Φεστιβάλ –για να αλλάξω θέμα- που έχω δει μερικές πολύ καλές ταινίες μέχρι στιγμής. Γενικά, αυτό που έχω διαπιστώσει από τον θεσμό τα τελευταία χρόνια που τον επισκέπτομαι, είναι ότι τα ντοκιμαντέρ είναι σχεδόν πάντα αξιόπιστα. Αυτή η καταγραφή μιας πραγματικότητας, η διείσδυση στις λεπτομέρειες που την κάνουν σημαντική και η αναζήτηση μιας απάντησης στο πρόβλημα, είναι πάντα ζητήματα που μπορούν να προκαλέσουν σκέψεις, συζητήσεις, προβληματισμούς. Στο ντοκιμαντέρ, μάλιστα, δεν έχει και τόση σημασία αν υπηρετούνται οι αρχές της κινηματογραφικής τέχνης για την «κατασκευή» του. Γιατί το σημαντικό είναι το θέμα. Για το λόγο αυτό, αν και όντως και εμένα με ξενίζει σαν αισθητική, δεν θεωρώ λάθος την επιλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ να δίνει βήμα και σε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ. Η καταγραφή και η ανάδειξη γεγονότων που δεν τα γνωρίζει το ευρύ κοινό είναι η ουσία. Όχι το μέσο… μέσω των οποίων αναδείχτηκαν…

Κοντά στο… nu κι η γνώση…

Τώρα που τελείωσε η καρναβαλική περίοδος, ας σας προτείνω και κανένα cd που ταιριάζει σε αυτήν (είμαι και λίγο ανάποδος τύπος, όχι σαν την εφημερίδα, όμως…). Γενικά, με τις συλλογές δεν τα πάω πολύ καλά. Ενώ αναγνωρίζω τη χρησιμότητά τους για πλήθος περιπτώσεων (από την ενημέρωση για ένα είδος μουσικής, μέχρι τη διευκόλυνση ενός dj), συνήθως προτιμώ να έχω ένα κανονικό άλμπουμ καλλιτέχνη ή συγκροτήματος. Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις (κάτι που σίγουρα περίμενες ως εξέλιξη αυτής της παραγράφου, μετά από τέτοια εισαγωγή…). Να, όπως αυτή εδώ η συλλογή που τιτλοφορείται Nu Afro – A selection of new rare tunes with an afro flavour (Wagram Music, 2007). Ανήκει σε μια σειρά παρόμοιων διπλών συλλογών (Nu Jazz, Nu Soul, Nu Funk, Nu Hip Hop και άλλες, αλλά όχι Nu Metal) σε χαμηλή τιμή, οι οποίες έχουν σκοπό να κάνουν γνωστές τις νέες τάσεις στο εκάστοτε είδος που παρουσιάζουν. Δεν έχω ακούσει τις υπόλοιπες για να διαπιστώσω αν πετυχαίνουν τους σκοπούς τους, αλλά ετούτη εδώ τα καταφέρνει μια χαρά. Γιατί ακούγεται ομοιογενής, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει μια ευρεία γκάμα στυλ που έχουν κοινή συνισταμένη και αφετηρία την afro μουσική. Από τον πιο παραδοσιακό ήχο των Meissa & The Word Masters για παράδειγμα, ή τον ποπ ήχο των Franck Biyong μέχρι την afro funk των Speedometer και τη dance afro των Nomo και των Mainstreet. Έτσι, δεν κουράζει σε σχεδόν κανένα σημείο των περίπου 160 λεπτών διάρκειάς της και σε κάνει πλήρως ενήμερο των εξελίξεων στην afro μουσική. Οπότε, αν σου αρέσει το είδος, εδώ είσαι…

Αν-επικαιρότητα…

Με αφορμή και την προηγούμενη παρουσίαση, δηλαδή ενός ακόμα δίσκου από το 2007, αναλογιζόμουν τι ακριβώς συμβαίνει και ενώ έχω αγοράσει πολλούς δίσκους μέσα στο 2008, οι περισσότεροι είναι περυσινής κυκλοφορίας. Σίγουρα τους πρώτους δύο μήνες κάθε νέας χρονιάς δεν υπάρχει και οργασμός νέων κυκλοφοριών. Δεν είναι όμως κυρίως αυτός ο λόγος… Το ζήτημα είναι ότι πια πολλές από τις νέες κυκλοφορίες κάνουν να έρθουν στην Ελλάδα πάνω από μήνα, ή δύο μήνες. Έτσι, και ενώ το ίντερνετ και τα μεγάλα on line δισκοπωλεία δίνουν την ευκαιρία να αγοράσεις κάθε τι στην ώρα του, η παραδοσιακή βόλτα σε κάποιο ελληνικό δισκοπωλείο, που είναι και αυτό που αγαπώ, συνήθως μυρίζει ναφθαλίνη… Οπότε είναι σύνηθες το φαινόμενο, ο δίσκος ας πούμε του Steve Reid να κυκλοφορεί έξω στις 19.11.2007 και στην Ελλάδα να έρχεται τέλη Γενάρη του 2008. Τέλος πάντων, η ουσία, όπως έχω ξαναγράψει, είναι το περιεχόμενο. Και το Daxaar του Steve Reid Ensemble (Domino, 2007) είναι μια εγγύηση για χορταστική ορχηστρική μουσική. Ο 64χρονος πια Steve Reid , που τα τελευταία χρόνια τον μάθαμε από τη συνεργασία του με τον Kieran Hebden (aka Four Tet) (άσχετα αν ο άνθρωπος ήταν ήδη πολύ σημαντικός πριν από αυτή τη συνεργασία), ηχογράφησε σε τρεις μέρες στη Σενεγάλη με μια ομάδα ντόπιων μουσικών ένα 45λεπτο άλμπουμ με πέντε ρυθμικά jazz κομμάτια συν ένα (το εναρκτήριο) παραδοσιακό αφρικάνικο με στίχους (τραγουδισμένους από τον Isa Koyate). Παρά την ηλικία του, δείχνει ότι έχει ακόμα ανοιχτούς τους ορίζοντές του, και έτσι έδωσε το υλικό στον Hebden για να κάνει την παραγωγή. Ο τελευταίος, σε άλλα κομμάτια αφήνει περισσότερο την μπάντα να κυριαρχήσει, σε άλλα όμως, όπως το Jiggy Jiggy και το Big G’s Family, ενσωματώνει τον δικό του ηλεκτρονικό ρυθμό και το αποτέλεσμα ακούγεται απόλυτα σημερινό και άκρως εθιστικό. Οπότε το Daxaar είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2008, μόνο που κυκλοφόρησε το 2007…

Πολύ πριν την επικαιρότητα…

Πάντως, αυτό που δεν καταφέρνω να γευτώ στα ελληνικά δισκοπωλεία, δηλαδή την άμεση επαφή με τις νέες κυκλοφορίες, έχω την τύχη κάπου κάπου να το γεύομαι με τις promo κυκλοφορίες που παίρνω από το Atraktos. Να, για παράδειγμα, έχω στα χέρια μου ήδη από την Παρασκευή 07.03.2008 το άλμπουμ του David Karsten Daniels με τίτλο Fear Of Flying (Fat Cat, 2008), που θα κυκλοφορήσει στις 29.04.2008. Δεν έχω προλάβει να τον ακούσω καλά, οπότε δεν γράφω τίποτα ακόμα, έχω καιρό, αλλά είναι εντυπωσιακή η αντίθεση που βιώνω… Πάντως, πληροφοριακά, εχθές Καθαρά Δευτέρα κυκλοφόρησε, έξω βέβαια, το πρώτο single με τίτλο Martha Ann. Θα επανέλθω…

• Το ενδέκατο MyBlogBook έρχεται στις 18 Μαρτίου 2008. Στις 25 Μαρτίου να πάρω άδεια, ή όχι…;
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

*Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.mechanicallove.com. Η δεύτερη από το www.myspace.com/nomomusic. Η τρίτη από το www.myspace.com/fourtetkieranhebden. Η τέταρτη από το www.myspace.com/davidkarstendaniels. Το πρώτο εξώφυλλο από το www.amazon.co.uk. Το δεύτερο από το www.dominorecordco.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος