WHO’S GONNA TELL JULIET? RAINING PLEASURE CELESTA, EMI 13/3/2008

Με την επίλυση της απορίας για το τόπο καταγωγής των Raining Pleasure, αναπτύσσονται και τα κατάλληλα συμπλέγματα υπερηφάνειας.

Όταν υπάρχει ένα τέτοιο γκρουπ να ακούμε στην ημεδαπή, σε πιάνει το παράπονο που δεν έχει γίνει ακόμα εξώφυλλο σε κάποιο Mojo ή έστω ένα Q. Απ’την άλλη βέβαια, ποιος νοιάζεται για όλα αυτά, απ’την στιγμή που είμαστε μάρτυρες του μουσικού μικρόκοσμου και της ιδιαίτερης αντίληψης των RP.

Μέσω της δισκογραφίας τους και ιδίως από το καιρό του κλασικού “Flood” (ίσως και νωρίτερα), έχουν πάψει να θεωρούνται ως το συγκρότημα της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής, που πρέπει να παλεύει για να αναδειχτεί και να πείσει το ελληνικό κοινό για τις ικανότητές του. Δεν χρειάζεται να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια για να δείξουν ότι στο εργαστήρι τους παράγουν εμπνευσμένες και εύγευστες μουσικές συνταγές, που με εξαιρετική άνεση μπορούν να εξαχθούν και στην αλλοδαπή. Το σημαντικό στην όλη υπόθεση βέβαια, είναι η αυθεντικότητα του ήχου τους. Δεν αναμασούν τον εαυτό τους, παράγουν τη δική τους μουσική κοσμοθεωρία, χωρίς να επαναλαμβάνουν βασανιστικά τη δεδομένη μανιέρα της επιτυχίας ή μια δοκιμασμένη συνταγή.

Όπως στις περισσότερες δισκογραφικές τους δουλειές, έτσι και στο “Who’s gonna tell Juliet?” η μουσική τους είναι εθιστική, δροσερή, αναζωογοννητική και εύθυμη. Όταν δε κρίνεται απαραίτητο, γίνεται κυκλωθυμική και σε κατευθύνει σε πιο σκοτεινές και λυρικές ατραπούς, όπως για παράδειγμα στο “Rainbow”. Ένα από τα πιο εμπνευσμένα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ, με στρώματα γλυκιάς μελαγχολίας που αποπνέουν τα αιθέρια φωνητικά και οι μινορε-φορούσες κιθάρες.

Στα “Stains on the wall”, “God is pregnant” και “Who’s gonna tell Juliet?” ο Morrissey ψιθυρίζει τη βασική μελωδία στο αυτί του Frank Black (Pixies) και αυτός βρίσκει το ιδανικό ριφάκι στη κιθάρα του.

Στο “Our Father” θα δοκιμάσουν τη πίστη σου, μιας και γράφουν τη δική τους προσευχή με τελετουργικά φωνητικά που θα σου προκαλέσουν εντελώς αντιδιαμετρικά συναισθήματα, με σκοπό να συστηθείς καλύτερα με την αθέατη πλευρά του εαυτού σου.

Ίσως, να λείπουν οι όμορφοι και διακριτικοί ήχοι στα πλήκτρα που απέδιδαν έναν πλουραλισμό και μια πολυχρωμία στην ενορχήστρωση, η ελευθερία όμως του καλλιτέχνη για πλήρη καθορισμό του ήχου του, δεν χωρά περιθώρια αμφισβήτησης.

Η φωνή του Vassilikou ακούγεται ανέγγιχτη από τη φθορά, αυτόνομη από τα υπόλοιπα όργανα, διαθέτοντας την ικανότητα να συνθέτει το δικό της σχέδιο πάνω στον καμβά της μουσικής των Pleasure. Ξεβράζει εθιστικές μελωδίες, που όταν πέσεις στη παγίδα να τις καταπιείς, θα αναζητάς με αγωνία τη στιγμή που θα σταματήσεις να τις τραγουδάς από το πρωί.

Στο σύνολo του ο νέος δίσκος είναι πιο κιθαριστικός και κατά συνέπεια πιο ροκ σε σχέση με το παρελθόν, χωρίς αυτό να στοιχίζει την σύλληψη των μελωδιών και το γενικότερο επίπεδο των συνθέσεων. H αψεγάδιαστη παραγωγή του Clive Martin (Puressence, Mansun, Stereophonics), δίνει ένα πιο ξεκάθαρο προσανατολισμό, με ομοιομορφία και συνοχή στη μουσική τους.

Οι RP γράφουν κομμάτια που θα σε συγκλονίσουν με την ιδιαίτερη αρτιότητά τους, θα σε ταρακουνήσουν με τα λεπτεπίλεπτα ριφάκια τους, χωρίς καν να χρειάζεται να φλυαρίσουν και να επιδίδονται σε περιττούς θεατρινισμούς.

Αρνηθείτε κατηγορηματικά την ομπρέλα…οι καιροί απαιτούν να βραχούμε από σταγόνες ευχαρίστησης!

Χάρης Αποστολόπουλος