Μια αρκετά χορταστική ημέρα με σχήματα απο τον ανεξάρτητο χώρο της μουσικής βιομηχανίας (και όχι μόνο) του Bristol. Στην ουσία αυτό που είδαμε ήτανε μια μεγάλη παρέα φίλων και μουσικών που σχημάτισε διάφορα υποσύνολά της και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα γκρουπ που είδαμε την Τρίτη το απόγευμα στην Υδρόγειο.

Πρώτοι στην σκηνή εμφανίστηκαν οι Tabernacle, οι οποίοι αποτελούνται από τους Patrick Duff στην κιθάρα και Duncan Reming στο πιάνο, και ξεκινήσανε το μίνι αυτό φεστιβάλ με το όμορφο ακουστικό σετ τους. Τα αργόσυρτα τους τραγούδια ζεστάνανε την ατμόσφαιρα και τους λιγοστούς παρευρεσκόμενους, αλλά θα λειτουργούσανε σαφώς καλύτερα σε έναν πιο μικρό χώρο. Η Υδρόγειος ήτανε σχεδόν άδεια δυστυχώς.

Ο Patrick σηκώθηκε, ο Duncan έμεινε μόνος στη σκηνή με το πιάνο του και έτσι περάσαμε στους (η μάλλον στον) War Against Sleep. Ε λοιπόν τον τύπο αυτόν τον συμπάθησα ιδιαίτερα. Μόνος με το πιάνο έπαιξε τα τραγούδια του, τα οποία θυμίζανε ενίοτε αρκετά πράγματα, και συνέχισε στο ίδιο κλίμα διατηρώντας μια αόρατη μελαγχολία πάνω από τα κεφάλια μας.

Οι Jukes που ακολουθήσανε βάλανε λίγο ρυθμό στην βραδιά. Τα τραγούδια τους μου φανήκανε αρκετά φθινοπωρινά, αρκετά όμορφα αλλά κάτι έλειπε και κάπου με κουράσανε. Το ίδιο και ο Don Mandarin μετέπειτα, ο οποίος απλά τραγούδησε κάτι σαν καραόκε πάνω σε διάφορες περίεργες εκτελέσεις γνωστών και μη κομματιών, αν και είχε αρκετό κέφι.

Οι Mooz από την άλλη ήταν μάλλον το πιο ενδιαφέρον σχήμα της βραδιάς. Με αρκετά jazz στοιχεία στο rhythm section τους ζωντανέψανε το λιγοστό κοινό και κρατήσανε το ενδιαφέρον μας ζωντανό στα σαράντα λεπτά του σετ τους. Η όλη ουσία τους βρίσκεται μάλλον στην εκπληκτική drummer τους, που έχει ενσωματώσει στους ρυθμούς της απο funk μέχρι drum´n´bass και από αυτήν και μόνο όλα τους τα κομμάτια ξεπερνάνε το μέτριο. Και η ομορφούλα τραγουδίστριά τους όμως είχε κάτι ξεχωριστό πάνω της, ήτανε παθιασμένη και υπερκινητική, και αν μη τι άλλο η σκηνική της παρουσία κάθε άλλο παρά αμελητέα ήτανε.

Συνέχεια δώσανε οι Morning Star με ένα όμορφο, γλυκό και νοσταλγικό χαρακτήρα στη μουσική τους. Με έναν ήχο που ήτανε σαν να ήρθε από χρονομηχανή, μας ταξιδέψανε σε διάφορα μέρη και καταστάσεις, με ήρεμο ή με δυνατό τρόπο. Σε μερικά κομμάτια νόμιζα ότι είμαι σε κάποιο χορό λυκείου στην Αμερική, πενήντα χρόνια πριν. Απο rock´n´roll σε γλυκειές θλιμμένες μπαλαντες και σε soul 70s μελωδίες, οι Morning Star ελλίσονταν με ευκολία ανάμεσα σε ποικίλες διαθέσεις και μουσικές φόρμες. Η drummer των Mooz έπαιζε και εδώ, οπότε βάλτε και εξτρα πόντους από αυτήν. Έτσι απλά και όμορφα.

Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Patrick Duff (Strangelove, θυμάστε;) και την έσπασε! Ξεκινώντας, τραγούδησε a cappella απο τη σκηνή, με και χωρίς μικρόφωνο, και διηγήθηκε μια ιστορία για (άλλη) μια χαμένη αγάπη. Με φοβερό πάθος σε όλη τη διάρκεια του σετ του, φώναζε, κουνιότανε και χτυπούσε την κιθάρα του προσπαθώντας να βάλει στο μυαλό μας με κάθε τρόπο όσα ήθελε να μας πει. Προλόγιζε έντονα με ένα μικρό (δια)λόγο κάθε κομμάτι του, ενώ στο τέλος εγκατέλειψε τη σκηνή και προτίμησε να τραγουδήσει ανάμεσά μας (και λίγο πάνω σε ένα τραπεζάκι). Αυτόν θα ήθελα να τον ξαναδώ σίγουρα όταν με το καλό κυκλοφορήσει τον δίσκο του. Βαδίζει προς τη σωστή κατεύθυνση για να γίνει ένας ακόμα υπέροχος καταραμένος τραγουδοποιός.

Την αυλαία κλείσανε οι Invisible Pair Of Hands με το κεφάτο στυλάκι τους και τα ωραία τραγουδάκια τους, αλλά ίσως και λόγω του ότι είχα κουραστεί τόσες ώρες εκεί δεν μου κάνανε καμία αίσθηση. Οπότε μπορούμε να πούμε ότι το μίνι αυτό φεστιβάλ θα μπορούσε να είναι πιο συμπυκνωμένο και ουσιαστικό αν λείπανε μερικές μπάντες. Πάντως ήτανε μια καλή προσπάθεια ώστε να δούμε κάποια ανεξάρτητα σχήματα, αν και γενικά υπήρχε ένας αιωρούμενος ερασιτεχνισμός σε αρκετά από αυτά, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό ήτανε ιδιαίτερα ενοχλητικό. Ήτανε σίγουρα ένα ευχάριστο απόγευμα παρέα με μια ομάδα παιδιών από το Bristol που αν μη τι άλλο αγαπάνε τη μουσική, όπως και εμείς. Και περιθώρια βελτίωσης υπάρχουνε πάντα.

Γιώργος Γoργογέτας