RUINOLOGY #10 19/3/2008

Ένα χρόνο μετά την προηγούμενη καταχώρηση στο Ruinology καταλαβαίνετε ότι δεν είμαι και πολύ τακτικός στο γράψιμο. Εδώ δεν προλαβαίνουμε να ακούσουμε μουσική, άντε να γράψουμε και για αυτήν κιόλας… Οπότε θα αφήσω τις άθλιες δικαιολογίες και θα συνεχίσω με τις συνήθεις ασυσχέτιστες σκέψεις μου. Κάπως σαν τον Bill Callahan δηλαδή, μόνο που εκεί κατά κάποιο τρόπο στο τέλος οι σκέψεις του -οι στίχοι του δηλαδή- ενώνονται και φαίνεται το μεγαλειώδες μαύρο χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός του. Και στο τελευταίο του πόνημα Woke On A Whaleheart ακούγεται και πιο γλυκός. Μάλλον θα ερωτεύτηκε και ευτυχώς για εμάς, συνθετικά του βγήκε σε καλό.

Σε κακό όμως θα μας βγουν οι iliketrains που μου συνέστησε η φίλη μου η Μαρία (εξάλλου ένα γράμμα τους χωρίζει –ilikerains- αν και πλέον θα τα μισεί τα τρένα) και ήξερε ακριβώς γιατί: post υπόβαθρο, μεγαλειώδη ξεσπάσματα τύπου Godspeed, πένθιμο κλίμα και θεατρική φωνή. Στο The Deception ακούγεται ο εξής στίχος: “all I ever wanted was a little retribution”. Παλιότερα συμφωνούσα με τους Front Line Assembly , όπου στο επιθετικότατο ρεφρέν του Epitaph έλεγαν απλά “Vengeance is mine now”, όμως και οι καιροί και οι νοοτροπίες αλλάξανε. Αρκεί να παίρνεις λίγο πίσω. Και να δίνεις ακόμα πιο πολλά!

Οι Mars Volta έβγαλαν το Bedlam In Goliath. Αρκεί αυτό ως μουσική ανασκόπηση μέχρι στιγμής για το 2008. Και η αλήθεια είναι ότι σε μπάντες που παίζουν τέτοια μουσική (ας την χαρακτηρίσουμε απλοϊκά ως «πολύπλοκη») αυτά που ο ένας βρίσκει συναρπαστικά είναι τα ίδια που κάνουν κάποιον άλλον να το θεωρεί ανούσιο τζαμάρισμα. Αλλά όχι, το Bedlam είναι άψογα μετρονομημένο, ευχάριστα δαιδαλώδες, φουριόζο, έχει πάθος, γκάζι, πάρα πολύ τεχνική αλλά και έμπνευση. Και εκεί που στο Amputexture κάπου η μουσική σε κούραζε και απλά ασχολούσουνα (προσπαθώντας να κατανοήσεις) με την αρχιτεκτονική των κομματιών -εξού και ο τίτλος- πλέον τα πράγματα (εννοώντας και τον εξοπλισμό τους) έχουν φτάσει στην πολυπόθητη χρυσή τομή.

Στις αρχές του καλοκαιριού θα κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος των My Morning Jacket . Η αλήθεια είναι ότι από τον τελευταίο τους live δίσκο Okonokos δεν ξαναέβαλα κάτι στουντιακό τους να ακούσω: το Okonokos έχει αποτυπώσει την μπάντα σε τέτοια διαολεμένη φόρμα που αναπόφευκτα υποβαθμίζει –ελαφρώς- τις κανονικές εκτελέσεις. Μαζί με την Πομπηία των Floyd και το Κράτα Το Σόου Μαϊμού είναι οι τρεις πιο αγαπημένοι μου ζωντανοί δίσκοι. Άντε και το Live Seeds του Cave που για τον νέο του δίσκο καλύτερα είναι να τα πούμε του Λαζάρου. Ο Cave θα έρθει αρχές καλοκαιριού και φυσικά το αναμένω, αλλά πιο πολύ περιμένω την πρωτομαγιά να ξεκουραστώ, γιατί την επόμενη μέρα το σατανικό δίδυμο Dulli-Lanegan , οι περίφημοι Gutter Twins δηλαδή θα είναι στην Αθήνα. Ο God’s Children…!

Ένα άλλο δίδυμο (που βρήκα από το blog του mhulot) είναι οι Have A Nice Life ! Δυο τύποι με ωραίες lo-fi συνθέσεις και ηχογραφήσεις, συγχωνεύουν όλα τα ωραία σκοτεινά στοιχεία από τα καταραμένα 80s και η αλήθεια είναι ότι δεν ακούγονται και πολύ σύγχρονοι, χωρίς αυτό όμως να αποτελεί ιδιαίτερα αρνητικό στοιχείο μπροστά στο εξαίσιο διπλό cd τους! Αλλά διαφωνώ με το ότι το όνομά τους είναι αταίριαστο. Ταιριάζει κουτί με τη μουσική τους, αρκεί να το εκλάβεις ως αυτό που πραγματικά είναι: μια πικρόχολη ευχή για εύκολους αποχαιρετισμούς.

Και εύκολα θα αποχαιρετίσω όπως άρχισα, γιατί είναι πραγματικά απίστευτο το πώς ο Bill Callahan έχει γράψει ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι περιγράφοντας απλά το πώς παίρνει ηλίθιες εκφράσεις στις φωτογραφίες του. Και όλα αυτά στο Taken, ένα απλό b-side! (Του Diamond Dancer από το ούτως ή άλλως υπέροχο Woke On A Whaleheart.) Και αν και συνήθως εκφράζεται με απλές λέξεις που μεταφέρουν κρυπτογραφημένα νοήματα, εδώ απλώς λεει: In every photograph of me, taken by you, I look like a dog. Τhe family dog. Just staring back at the lens like I know what’s going on. And cross my mouth there is something.. Can you call it a smile? But do dogs smile? Και καταλήγει: ..και στα μάτια μου υπάρχει ένα βλέμμα, σαν μην μπορέσω ποτέ να σου πω πως νιώθω για σένα. Αλλά θα προσπαθήσω. Ω ω ω ναι! Θα προσπαθήσω! (και τελικά, μάλλον τα κατάφερε.)

Γιώργος Γoργογέτας